Hoe de week van Tas was (16)

Ik heb me rijk gevoeld deze week.
Vooral rijk door zoveel fijne mensen om me heen.

Vorige week belde mijn naailerares na een lange vakantie. Of we zin hadden om bij haar te komen eten. Eten?! Daar heb ik altijd wel zin in! Zeker als er Indisch wordt gekookt.

Volgens mij heb ik het al vaker verteld... we zijn een bijzonder clubje. En ik koester het.

Ik heb ervan genoten om de dames weer om me heen te hebben. Om lekker te lachen. En ik heb genoten van de schalen vol die op tafel kwamen. "Menu elk wat wils!"
Echt hoor... we zijn stiekem een eetclub maar we vermommen ons als naaiclub!

Het zuiden maakte zich op voor de carnaval. Bergen maakte zich op voor de Vastenavend. Ik maakte me klaar voor een weekendje weg met mijn vriendin, Kleine Tas. Op trainingskamp zogezegd voor de CPC op 6 maart.

Een weekend lang trainen, wandelen, praten zonder onderbroken te worden door kinderen die aandacht vragen. Ik had aan Natas gevraagd of ze me wilde leren haken. Het weekend bleek te kort te zijn.

Zaterdagochtend begonnen we met een rondje vuurtoren. Een prachtig afwisselende route door polder en duinen. En als je wil kun je ook een stukje strand meepakken.

Ik ging vanwege mijn kuitblessure niet geheel gerust op pad. Met de fysiotherapeut had ik besproken dat ik mocht lopen tot het pijn ging doen, of eigenlijk... de vorige keer ging het op 6 km pijn doen, dus moest ik vóór de 6 km stoppen. Nou ja... na 2 km werd het vervelend. En bij 4 km wist is dat ik de rest van de ronde beter kon gaan wandelen. Prut!
Maar... ondanks de pijn was het een heerlijke wandeling en Kleine Tas heeft prima kunnen trainen doordat ik haar steeds een stukje vooruitstuurde en ze weer netjes terug kwam hobbelen om me op te halen.

Ken je dat gevoel? Dat je helemaal vrolijk wordt van het eerste sneeuwklokje en dat je er bijna helemaal lyrisch een foto van gaat maken?
Kom je een paar honderd meter verderop dit tegen!

In de middag zijn we de uiltjes, die we op vrijdagavond al gehaakt hadden, in elkaar gaan zetten.

Dit waren mijn eerste 3 exemplaren.
Niet gek hè, voor een beginner!

Op het einde van het weekend was dit het resultaat!
En de eerste uiltjes zijn al verkocht voor No Guts No Glory.

Op zondag stond er een wandeling gepland. De hemel was strakblauw toen we vertrokken. Er stond wel een harde wind. We liepen vanaf het vakantiepark naar  het natuurgebied de Kwade Hoek. Ik had er zelf al eens gewandeld, maar ik was nog nooit zover het gebied in gegaan. Het mooiste stuk heb ik dus al die tijd gemist. Het zeewater kan door een gat in de duinen het gebied nog steeds instromen en er zijn daar allemaal kleine binnenmeertjes ontstaan.

En jawel... daar waar een bankje staat heb je vast een prachtig uitzicht!

Het was een geweldige wandeling! 13 km hebben aan natuur hebben we aan ons voorbij zien gaan. We zijn best gewend om afstanden te rennen, maar wandelen is écht een hele andere tak van sport. Echt zware benen toen we thuiskwamen.

Zondagavond kwamen Mr. C. en de kinderen Kleine Tas aflossen en heb ik er, dankzij de carnaval, nog lekker een dagje aan kunnen plakken. Het weekend met Tas was precies goed. Helemaal zoals we het ons hadden voorgesteld. We leerden elkaar kennen in 4 Havo. Nu er zoveel jaar verstreken zijn weten we dat dit een vriendschap voor het leven is. En dat is een heel fijn idee!

Maar in een vakantiehuisje moet ook gewerkt worden. Snoeiwerk! 

De berg met snoeihout in de tuin is alweer aardig gegroeid. Fijn, zo'n zachte winter. Dan is werken in de tuin geen straf. 

O, en de .... (wie helpt me... ik kom niet op de naam) ... maar de plant die er zo zielig bij stond, die ik heb vertroeteld met mest, de hele zomer bewaterd heb en wortelmassage heb gegeven... die staat er prachtig bij! 

Ik kan niet wachten tot alles weer gaat groeien. Tot ik kan zien hoe de planten reageren op mijn snoeiwerk. Zo zonder ervaring voelt het best wel als een gok.
Nog een paar weekjes wachten... dan is het voorjaar weer daar.
Maar de eerste tekenen waren er al!

En dan vergeet ik nog te noemen dat we zo gezellig geborreld hebben zondagavond bij, wat ooit de vriendin van mijn schoonmoeder was. Ik geloof zomaar dat dit niet de laatste borrel was die we samen met haar en haar man nuttigden!

En dan kom je thuis en dan vind je een berichtje in je mailbox van een kennis die gaat verhuizen en haar naaihobby in de wilgen hangt. Of ik een mand met lapjes op wil komen halen omdat ze het zo fijn vindt als het bij een goed doel terecht komt.

Ik ging compleet uit mijn dak vanmiddag. Te gekke stofjes, lintjes, bandjes, kantjes, randjes... En dan is dit nog maar een deel van de 'buit'. 

Had ik al gezegd dat ik me rijk voelde deze week?