Zwijmelen op zaterdag: The Lonely Sheperd

Vanavond was het tijd om onze oudste wat cultuur bij de brengen. 

De jongste haakte voor het einde van de eerste scene al af. 
Kill Bill was op tv. 
Ik hou niet zo van geweld, maar het geweld bij Kill Bill trek ik nog net :p...

Oudste was net zo enthousiast over de film als ik.
Ik zou wel net zo mooi en sterk en slank willen zijn als Uma Thurman.

Ik hoop dat deel twee en drie ook snel uitgezonden worden.

Ja... en de muziek...
Die vind ik ook altijd zo bijzonder in de Tarantino-films.

Mr.C. wist maker van dit nummer te benoemen, Gheorge Zamfir, ook bekend van zijn bijdrages in Once Upon a Time in the West, en zo kwam ik op de valreep toch nog aan een mooie zaterdagse zwijmel.

Straks, als het weer winter wordt...

Het is niets voor mij om me nu, terwijl de lente eigenlijk nog niet eens goed op gang is, zorgen te maken over straks als het weer winter wordt.
Ik heb het gevoel dat ik dit jaar niet van de lente durf te genieten. Niet eens durf te genieten van alles om me heen omdat ik bang ben dat straks alles anders wordt. Omdat ik bang ben dat ik het straks kwijt ben. En hoe meer ik er nu van geniet... hoe meer ik het straks zal missen...

De mensen die me goed kennen hebben het me misschien al horen zeggen. Ik blogde er een paar weken ook al over: ik was niet zo in mijn hum.
Dat gevoel dat is me wel bekend hoor. Dat heb ik altijd al in periodes gehad. Dan zit ik niet zo lekker in mijn vel, zie ik de wereld wat grauwig en uiteindelijk komt wel naar boven waar het wringt.

Ik ben dus bang voor straks. Over een paar maanden. Oktober om precies te zijn.
Dat is het moment dat Mr.C. bijna 3 jaar lang tevergeefs gezocht heeft naar een baan, nog niets heeft kunnen vinden en dat de uitkering ophoudt.

En dan?
Ja... en dan....

Daar stop het ook bij mij.
Er is geen recht op bijstand.
We hebben een huis.
Ik heb een inkomen.
We hebben zelfs de luxe van een tweede huis.
Mijn inkomen is te bescheiden om alle vaste lasten van te kunnen betalen.
Dus...
Die huizen leveren geen boterhammen op.
Zal er een bordje te koop in de tuin moeten komen?
En wat als we het huis met verlies verkopen?
Waar komen we terecht als we een huis gaan huren? Ik ken hier zoveel buurtjes waar ik nevernooitniet zou willen wonen. Maar wat als ik niets te kiezen heb?
Voor welk bedrag kunnen we überhaupt een huis huren?
Is er nog wel ruimte voor extraatjes? Kan Janneke nog wel naar paardrijden?
Welke clubjes moet ik schrappen? 

Ik weet echt wel dat we het heel, heel goed hebben. En dat we het met een tandje minder nogsteeds heel goed hebben.
Maar dat er geknabbeld wordt aan mijn zekerheden dat valt me nu toch wel zwaar.
Verstandelijk weet ik, en zeg ik ook herhaaldelijk tegen mezelf, dat het er om gaat dat we elkaar lief hebben. En dat we gezond zijn.  Dat hebben we en dat zijn we. En ik weet ook dat ik vroeger, toen we het een stuk minder breed hadden, niet minder gelukkig was dan nu.
Geluk is toch voor een groot deel wat je er zelf van maakt.

Maar toch. Nu het voor mijn gevoel 10 voor 12 is begint het aan me te vreten.
Het laatste wat ik wil is weg uit mijn huis.
We wonen hier zo fijn.
We hebben het zo getroffen met onze buren. Het is zo fijn om goeie lieve buren te hebben als je in een stad woont zonder familie in de buurt.
We hebben van nooit overlast van geluid of vandalisme of wat dan ook. 

We zijn omringd door groen en natuur.

Hoe fijn is dat allemaal?

De afgelopen weken is mijn hoofd vaak bezig met het maken van plan B, plan C, plan D en verder.
En daardoor is er kennelijk weinig ruimte om de wereld door een leuke bril te zien.
Als het M. niet lukt om werk te vinden? Is het dan mijn beurt om te zoeken naar een andere baan? Ik heb alleen maar diploma's in de verpleging... moet daar misschien herintreden?
Ik zie mezelf niet op een andere plek als bij de tandarts achter de balie.
Kan Mr.C. zich om laten scholen? Het over een hele andere boeg gooien?
Wat zijn de mogelijkheden? Waar ligt wel werk? Lukt het hem om voor zichzelf te beginnen met... ja, met wat?
En stel dat we er ook nog voor moeten kiezen om ons vakantiehuisje op te doeken? Dan is mijn zwager, mede-eigenaar, daar ook de dupe van. Want wat als hij dat ook niet in zijn eentje op kan hoesten?
Wanneer is het 5 voor 12? Wanneer nemen we het besluit om ons huis te koop te zetten? Nu al? Kunnen we nog wachten? Wat als we nog wachten en het blijkt te laat zijn? Wat als we het verkocht hebben en het blijkt niet nodig geweest te zijn? Zo'n fijne plek als dit vinden we nooit meer...

Op de schaal van wereldproblemen zijn het bijna luxeproblemen.
Maar het zagen aan de stoelpoten waar heel mijn hebben en houden op zit voelt helemaal niet fijn.
Dus misschien ook vandaar... de radiostilte hier. Geen gezellige blogjes. Geen leuke dingen te melden op facebook. Er is geen ruimte voor in mijn hoofd.

Ik hoop dat de zorgen voor niks zijn en dat het allemaal vanzelf goed komt.
Tot die tijd ga ik echt heel hard mijn best doen om van het mooie om me heen te genieten als dat niet vanzelf gaat. En er natuurlijk met Mr.C. keihard voor knokken dat we de wind weer in de zeilen krijgen! Dat beloof ik!

Zwijmelen op Zaterdag: All around the world

Oei, er kwam weer een mooierd voorbij deze week voor de zaterdagse zwijmel.
Lisa Stansfield. Zij ontbreekt nog in deze rubriek.
Rijper en ouder dan eind jaren '80 toen zij met dit nummer in de hitlijsten stond.
En gek... ik ken het nummer. Maar ik heb eigenlijk nooit geweten wie dit nummer zong. Terwijl ik dit nummer toch heel graag hoor!
De combinatie met Barry White vind ik prachtig. Wat een stem heeft die man!
Echt... sommige mensen rijpen zo mooi!

All around the world.
Ik maak vandaag ook een klein reisje rond mijn wereld.
Ik reis af naar het 'Wilde Westen' zoals Marja de randstad ook wel noemt.
Mijn vader feliciteren voor zijn verjaardag. Een bezoekje brengen aan mijn vriendin bij het 30 jarig jubileum van de speel-o-theek waar we ooit samen als vrijwilliger werkten en waar zij zich nog steeds met hart en ziel voor in zet.
Een bakkie (of borrel mag ook) bij een andere vriendin. Ooit was zij mijn overbuurvrouw en zagen we elkaar bijna dagelijks. Nu is het veel te lang geleden dat we elkaar zagen...
En 's avonds mag ik bij mijn broer aanschuiven  voor het eten.
Heerlijk. En mijn Prulleke reist gezellig met me mee.

Hoe de week van Tas was (21)

Het is alweer eventjes geleden dat ik de week doorsprak.
Hoe het komt ? Ik denk door de drukte met bestellingen, mijn nieuwe haakhobby en misschien doordat ik weer wat vaker 's avonds naar buiten ga nu het langer licht is.

Met naaien sta ik 5-0 achter.
Ik heb 5 werkjes geknipt klaarliggen. Er zijn er 2 waar aan gewerkt wordt. De andere 3 ben ik nog niet aan toegekomen. Een paar cadeaus voor wat lieve mensen, een tuniekje voor Janneke en 2 bestellingen voor No Presents No Glory. Deze broodmandjes maakte ik vorige week en werden zo leuk gevonden dat er twee nieuwe bestellingen uit volgden!

Zo leuk... van de week kreeg ik 2 mooie donaties. Een stapel tutteldoekjes en een hele doos met stof om mooie dingen te maken voor No Guts No Glory.

Vandaag had ik mezelf een naaidagje beloofd.
Helaas moest er vanalles gedaan worden.

De groene kliko was weer geleegd dus dat betekende dat ik eindelijk de hortensia's kon snoeien. Waar moet ik anders mijn snoeiafval laten? Toen de hortensia's klaar waren moest de lavendel er ook aan geloven. En nu is de kliko weer tot zijn nok toe vol.
Dan waren er nog de moestuintjes.  Janneke spaart ze en ze houdt nauwkeurig bij wanneer ze iets zaait, wanneer iets ontkiemt en wanneer ze iets verpot.
En iegenlijk vraag ik me stiekem af wie er enthousaster is, Janneke of ik...
Ik denk dat ik het zelf stiekem het leukste vindt.
Er waren dus wat moestuintjes die verpot moesten worden.
Toen ik klaar was was het inmiddels ook al half 1 geworden.

Er moest een wasje opgehangen worden. En Janneke kwam mopperend uit school omdat ze nu toch écht nieuwe schoenen nodig had.
Oké... op pad dan maar. En bij thuiskomst was het half 3.
Ik besloot om toch maar eerst een uurtje te gaan hardlopen voordat ik aan mijn naaiwerk begon.
Van de week had ik nieuwe schoenen besteld in een webshop.
Eigenlijk voel ik me daar best wel schuldig over want ik ga altijd naar zo'n hardloopschoenen-meneer die keurig meet en filmt en vervolgens het lelijkste paar schoenen uit het magazijn trekt, maar welke wel het beste bij mijn benen en voeten passen.
Omdat de we hier in huize C. ten tijde van de werkeloosheid toch een beetje de winter door geholpen moeten worden besloot op internet te kijken of ik hetzelfde paar voor minder geld kon vinden. En ja. Het scheelde dik 25 euro. Plus reiskosten. Plus parkeergeld.
Dus als er binnenkort in Breda een hardloopschoenenwinkel over de kop gaat, dan ben ik daar mede schuldig aan. Ik hoop dat de vlag er volgend jaar beter bij hangt... dan ga ik graag weer langs bij de hardloopschoenen-meneer voor zijn allerlelijkste setje.
Goed. het was geen overdaad... zoek de verschillen.

Ik doe mee aan een challenge. 30 Days Of Running.
De bedoeling is dat je in de maand april iedere dag een stukje gaat hardlopen.
Maakt niet uit hoe lang of hoe ver, als je maar loopt.
Ik vind het een leuk streven.
Morgen wordt wel even een knelpuntje.
Werken van 8 tot 17, daarna stemmen en om 19.30 moet ik klaarzitten bij een voorstelling. Hardlopen zal het niet worden, want het douchen daarna kost ook weer tijd, maar ergens hoop ik wel een stukje te kunnen wandelen.

Na een heerlijk rondje in de zon was het bijna half 5. Omdat Mr. C. met Janneke naar de manege ging was het mijn kookbeurt. Ik kon nog lekker even douchen en even in de tuin zitten met een haakwerkje. Weten jullie dat ik intussen in 20 minuten een uiltje gehaakt kan hebben? Goed... dan moeten er nog oogjes en een snaveltje op een een hangertje aan, maar ik vorder dus wel :-).

Nou ja... toen het eten op was, moest ik nog mijn werkkleding voor morgen strijken. Ik wilde de adminsitratie voor de maand maart voor No Presents No Glory nog bijwerken. En toen wilde ik nog een blogje tikken. En nu is het intussen bedtijd, de dag is om, en staat de naaimachine die ik vanmorgen tevoorschijn haalde nog werkeloos op tafel. Zo kan het dus verkeren op een rustige vrije dag zonder plannen...

Maar eh... wat was het lente hè, het afgelopen weekend!
We waren lekker in ons vakantiehuisje. Veel in de tuin gewerkt. Zaterdag was mijn vriendin S. op bezoek. en wat ben ik dan trots als ik een rondleiding kan geven over ons 'landgoed'. Met de hondjes van de buurvrouw wandelden we lekker over het strand. Samen met S. genoten van een heerlijke dag! En de zondag heb ik in korte broek en hempie gesnoeid. En je zag écht met het uur dingen veranderen. Een bloesempje dat bloeide dat er eerst nog niet was. Bladknopjes die ineens waren opengesprongen. Ik kijk de blaadjes echt de takjes uit! Ik ben zo benieuwd hoe alles weer opkomt nadat ik vorig jaar zo rigoureus gesnoeid heb...

 Ik vrees dat het naaiwerk tot volgende week moet blijven liggen. Ik weet nu al dat het er de rest van de week niet van gaat komen. Zucht... Soms moet je gewoon niet teveel willen...