onzichtbaar (we-300)

Het jongetje staat op zijn vaste zijn plekje bij het duikelrek. ‘Gelukkig zijn ze aan het voetballen,’ denkt hij, ‘dan laten ze mij tenminste met rust. Anders komen ze weer zeggen dat ik niet zo stom tegen het duikelrek moet staan. Dan sta ik hier niet meer op mijn gemak. Ik verveel me dood. Als ik nou heel langzaam mijn koekje eet, dan lijkt het of ik me niet verveel. Niels heeft gezegd dat hij mijn vriend niet meer is. Nu heb ik helemaal niemand meer om mee te spelen. Nu zijn er ook geen partijtjes meer. Niels was de enige bij wie ik mocht komen.

De klas wil alleen maar voetballen. Ik wil Starwars spelen. Maar Starwars is voor kleuters zeggen ze.

De meester kijkt naar me. Hij beweegt zijn hoofd. Zou hij bedoelen dat ik naar hem toe moet gaan? Ik doe net of ik niets zie. Anders moet ik vertellen dat Rik me heeft geduwd. En dat ik niet mee wil doen met voetballen. Ze zeggen altijd dat ik alles verpest. Dan zegt de meester weer dat ik het me niet aan moet trekken. Maar dan word ik nog bozer, want ik weet niet hoe dat moet ... iets me niet aantrekken….

Gelukkig hoef ik niet naar de overblijf vandaag. Mama heeft gezegd dat ze thuis komt eten. Bij mama mag ik boos zijn en huilen. Bij mama is het fijn. Mama snapt tenminste hoe ik me voel. Maar ze kan me niet helpen. De meester snapt al helemaal niet hoe ik me voel.

Ik voel tranen, maar ik ga niet huilen. Straks zeggen ze dat ik een watje ben, en een slappeling. Kon iemand me maar vertellen wát ik moet doen. Misschien kan ik me wel onzichtbaar maken. Kon iemand me maar vertellen hoe dat moet...’

We-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: Oplossing.
Meer lezen/meedoen?
http://platoonline.wordpress.com