Dit nummer stond al een poosje op de nominatie om te plaatsen in de Zwijmel.
Ik vind'm prachtig.
Nu heb ik er een goede aanleiding voor!
Gisteren bevestigd: de zondag op Werchter treden ze op.
Leuk. Zoon Jip vindt ze minder leuk. Maar dan moet hij maar even lekker gaan chillen.
Of omdat zijn moeder het zo leuk vindt toch mee luisteren.
Ik ga vandaag eens even op zoek naar meer muziek van Rag'n'Bone Man.
Deze foto is een samenvatting van het weekendje weg met mijn vriendin Kleine Tas.
Wat hadden we het fijn vorige week, in het huisje bij zee.
Vrijdagmiddag vertrokken we voor een weekendje bijkletsen en vooral niks hoeven.
Alle boodschappen hadden we meegesleept, zodat we ook daarvoor de deur niet meer uit hoefden.
Vrijdagavond maakten we spontaan een wandeling in de vers gevallen sneeuw. Heerlijk naar de duinen en naar het strand. Het was al donker, het was laat, maar omdat het door de volle maan en door de sneeuw toch erg licht was, hadden we niet echt het idee dat het eng of eenzaam was, zo in ons uppie op het strand. Na afloop maakten een vuurtje in de tuin.
Zaterdagmorgen hadden we een loopje gepland staan. Ik had al in geen weken een normale afstand gelopen, dus ik had er eigenlijk een beetje een hard hoofd in. De loop begon een beetje rommelig met gedoe met haperende runkeeper, haperende muziek, storende telefoontjes en foto's die gemaakt moesten worden omdat het er zo mooi was. Maar toen de gang er eenmaal inzat ging het lekker.
Thuisgekomen bleek dat we zomaar ineens meer dan 11 kilometer hadden weggetikt. Wat was ik trots op ons! Maar het allergaafste moment was toen er een enorm hert voor ons door de duinen heen sprong. Helaas... hiervan géén foto. Zo'n beessie gaat natuurlijk veel te snel.
De rest van de zaterdag hebben we eigenlijk niets gedaan. Beetje tv gekeken, beetje zitten kletsen. Beetje koffie en thee geleut. Fijn hoor, niets hoeven.
En je ziet het goed hoor, op de foto. Er staan flamingo's op. Die hebben we zondag gespot in de Grevelingen. Tussen Herkingen en Battenoord overwintert al een paar jaar een groepje flamingo's. Nou ja... ik zou het wel weten hoor, als ik flamingo was. Ik zou emigreren naar Spanje ofzo. Maar kennelijk hebben ze het hier erg naar hun zin. Zo gaaf om die beesten daar te zien!
De tijd ging veel te snel voorbij. We hebben het namelijk zo fijn samen, Kleine Tas en ik. We kunnen over alles praten. En er is zoveel te bepraten.
Het weekend voor volgend jaar staat alweer vast en als we tussendoor nog een keer zin hebben... dan gaan we gewoon weer.
In de zwijmel vandaag het nummer Shape of You van Ed Sheeran.
Omdat naast alle mooie herinneringen die we dit weekend maakten, dit nummer voor altijd bij dit weekend hoort.
Bedankt Kleine Tas, voor je trouwe vriendschap. Het is zo fijn om zo'n lieve vriendin te hebben.
Een paar weken geleden kreeg ik ineens een berichtje van L.
De man van L. was lang geleden een collega van mijn man. Samen met nog een andere collega raakten de mannen goed bevriend. Het bleek dat wij vrouwen het ook heel goed met elkaar konden vinden. Met zijn zessen waren we algauw een hecht clubje. Wat hebben we veel gelachen, bij de vele etentjes die we toen organiseerden, en bij de bedrijfsuitjes waar we altijd met elkaar naartoe gingen. Het klikte zo goed dat we met zijn zessen op wintersport gingen. Ik heb het over begin jaren '90. Mr.C. en ik woonden toen net samen. Kijk, hoe gezellig we het een dikke 20 jaar geleden hadden. En vooral hoe jong we waren.
Een dikke 20 jaar zijn er inmiddels voorbij. Eind jaren '90 hadden we voor het laatst contact.
Althans. Met het ene stel zijn we altijd goed bevriend gebeleven, maar met L. en haar man is het contact verwaterd.
Ik heb nog vaak aan hun teruggedacht. De leuke herinneringen.
En rare flarden zijn blijven hangen. Dat we voor de 30e verjaardag van de man van L. een surpriseparty organiseerden, en dat we toen parika gingen koken voor in een gerecht (ja, gewoon in een pannetje water) en dat ik toen in mijn vingers sneed.
L. maakte toen ook een opmerking over dit liedje.
Ze was toen zwanger en ze merkte iets op over de zin: "and when the child is born, into this world".
En 20 jaar lang heb ik, als ik dit liedje hoorde, aan L. en haar man gedacht en me afgevraagd hoe het met hun zou zijn.
Youssou N'Dour - 7 Seconds ft. Neneh Cherry
L. zocht dus weer contact en we besloten dat het een goed idee was om weer eens met ons zessen te gaan eten. We hebben zo'n stikgezellige avond gehad. De verhalen van vroeger, bijpraten over wat er in 20 jaar in onze levens is gebeurd. En vooral het vertrouwde gevoel dat direct weer terug was. Zo bijzonder om te merken. We kwamen tot de conclusie dat we geen spat veranderd waren.
Dat we allemaal de menukaart niet meer konden lezen zonder leesbril wisten we mooi te omzeilen door het verrassingsmenu te vragen :-).
We eindigden de avond met de afspraak dat we er geen 20 jaar meer tussen laten zitten.
De volgende keer als we elkaar ontmoeten zoeken we weer een ronde tafel en gaan we dezelfde foto als hierboven weer maken. En dan mogen jullie de verschillen zoeken.
Jannekes grote wens ging in vervulling: We gingen naar Bastille.
Omdat ik met de auto geen held ben op onbekend terrein en in grote druktes besloten we om met de bus naar het Sportpaleis in Antwerpen te gaan. Van tevoren was ik best een beetje zenuwachtig. Hoe gaat dat met de bus in België? Kan je daar echt wel kaartjes kopen in de bus? En wat nou als we de weg kwijt raken?
Haha, ze spreken daar ook gewoon Nederlands hoor, maar toch :-).
Mr. C. zou ons na afloop met de auto weer ophalen. Goed geregeld.
De busreis verliep natuurlijk prima. Om half 4 zaten we in de bus. Ik had een reisschema gemaakt, dus het kon niet missen. Toen we met een paar minuten vertraging bij het overstappunt bij de grens aankwamen zagen we onze aansluiting, bus zevenhonderdzoveel, net wegrijden. Wij in een sprintje erachteraan... De bus stopte, wij stapten in, kochten een kaartje hop daar gingen we, België in. Janneke pakte het reisschema erbij en... Paniek!!! We zaten in bus 720 en we hadden bus 776 moeten hebben.
Gelukkig bleek deze bus ook bij ons overstappunt in Antwerpen te stoppen, dus het was paniek om niks.
Janneke was net zo nerveus als ik. Ze twijfelde of ik wel precies wist waar we uit moesten stappen, en ik zei dat ik het wel zou herkennen als we er bijna waren. Met als resultaat dat ze om de 3 minuten vroeg of ik al iets bekends zag. Een hele tijd niet dus. Maar ineens was onze halte daar!
Bij de overstap kwamen we toevallig Jannekes vriendinnetje met haar ouders tegen en het was fijn om het laatste stukje samen te kunnen reizen.
Om half 7 kwamen we aan op het Sportpaleis. De zaaldeuren gingen vrij snel na aankomst open. We vonden een plekje vlak voor het podium en daar begon het lange wachten met voorprogramma's en pauzes enzo. Vooral het tweede deel van het voorprogramma was verrassend goed. Rationale. Een beetje jaren '80 soul... niet echt passend voor al die jonge Bastille-meisjes, maar ik vond het een erg aangename show.
Tijdens het voorprogramma stond de band aan de zijkant van het podium te wachten. Janneke sprong op mijn rug toen ze hen zag. Ze zwaaide, en zwaaide en zwaaide nog harder... en ja hoor! Zanger Dan Smith zwaaide terug! Geweldig. Ik had ineens een hysterisch kind op mijn rug.
Janneke had de avond van haar leven! Ze heeft alle liedjes mee staan zingen. Zanger Dan kwam ook nog het publiek in en op twee meter afstand hebben we Dan voorbij zien komen. Hoe dichtbij wil je het hebben?!!! En hoeveel hysterisch gejoel kan een mens verdragen...
En ik? Ik heb me vooral oud gevoeld tussen al die gillende en joelende tienermeisjes.
Ik heb genoten van mijn stralende dochter die zo lekker mee liep te zingen en mee liep te dansen.
De muziek is niet helemaal in mijn straatje, maar de zanger was ontzettend leuk en energiek. Ik zag een band die heel veel plezier had op het podium. En ja... alleen het zwaaimoment al maakte het alle moeite en zenuwen voor de reis waard! Kijk d'r shinen!
Voor de zwijmel heb ik gekozen voor Good Grief. Ik vind het grappig aan dit nummer dat het heel blij klinkt, maar dat de tekst eigenlijk best droevig is.
