Zwijmelen op Zaterdag: Good Grief

Afgelopen woensdag was het eindelijk zo ver. 

Jannekes grote wens ging in vervulling: We gingen naar Bastille. 

Omdat ik met de auto geen held ben op onbekend terrein en in grote druktes besloten we om met de bus naar het Sportpaleis in Antwerpen te gaan. Van tevoren was ik best een beetje zenuwachtig. Hoe gaat dat met de bus in België? Kan je daar echt wel kaartjes kopen in de bus? En wat nou als we de weg kwijt raken? 

Haha, ze spreken daar ook gewoon Nederlands hoor, maar toch :-). 

Mr. C. zou ons na afloop met de auto weer ophalen. Goed geregeld. 

De busreis verliep natuurlijk prima. Om half 4 zaten we in de bus. Ik had een reisschema gemaakt, dus het kon niet missen. Toen we met een paar minuten vertraging bij het overstappunt bij de grens aankwamen zagen we onze aansluiting, bus zevenhonderdzoveel, net wegrijden. Wij in een sprintje erachteraan... De bus stopte, wij stapten in, kochten een kaartje hop daar gingen we, België in. Janneke pakte het reisschema erbij en... Paniek!!! We zaten in bus 720 en we hadden bus 776 moeten hebben. 

Gelukkig bleek deze bus ook bij ons overstappunt in Antwerpen te stoppen, dus het was paniek om niks. 

Janneke was net zo nerveus als ik. Ze twijfelde of ik wel precies wist waar we uit moesten stappen, en ik zei dat ik het wel zou herkennen als we er bijna waren. Met als resultaat dat ze om de 3 minuten vroeg of ik al iets bekends zag. Een hele tijd niet dus. Maar ineens was onze halte daar!

Bij de overstap kwamen we toevallig Jannekes vriendinnetje met haar ouders tegen en het was fijn om het laatste stukje samen te kunnen reizen. 

Om half 7 kwamen we aan op het Sportpaleis. De zaaldeuren gingen vrij snel na aankomst open. We vonden een plekje vlak voor het podium en daar begon het lange wachten met voorprogramma's en pauzes enzo. Vooral het tweede deel van het voorprogramma was verrassend goed. Rationale. Een beetje jaren '80 soul... niet echt passend voor al die jonge Bastille-meisjes, maar ik vond het een erg aangename show. 

Tijdens het voorprogramma stond de band aan de zijkant van het podium te wachten. Janneke sprong op mijn rug toen ze hen zag. Ze zwaaide, en zwaaide en zwaaide nog harder... en ja hoor! Zanger Dan Smith zwaaide terug! Geweldig. Ik had ineens een hysterisch kind op mijn rug. 

Janneke had de avond van haar leven! Ze heeft alle liedjes mee staan zingen. Zanger Dan kwam ook nog het publiek in en op twee meter afstand hebben we Dan voorbij zien komen. Hoe dichtbij wil je het hebben?!!! En hoeveel hysterisch gejoel kan een mens verdragen...

En ik? Ik heb me vooral oud gevoeld tussen al die gillende en joelende tienermeisjes. 

Ik heb genoten van mijn stralende dochter die zo lekker mee liep te zingen en mee liep te dansen. 

De muziek is niet helemaal in mijn straatje, maar de zanger was ontzettend leuk en energiek. Ik zag een band die heel veel plezier had op het podium. En ja... alleen het zwaaimoment al maakte het alle moeite en zenuwen voor de reis waard! Kijk d'r shinen! 

Voor de zwijmel heb ik gekozen voor Good Grief. Ik vind het grappig aan dit nummer dat het heel blij klinkt, maar dat de tekst eigenlijk best droevig is. 

Meer zwijmelen, mee zwijmelen? Klik bij Marja.