Zwijmelen op Zaterdag: Dancing on my own

Weten jullie het nog? Dat ik in november een zwijmel schreef over de man die ik zag op het station , na de Zevenheuvelenloop, waarvan ik dacht dat het mijn eerste liefje was?
Ik durfde hem dus toen niet aan te spreken, maar thuisgekomen wist ik bijna zeker dat hij het was en een dag of wat later heb ik hem toch een berichtje gestuurd via facebook.

Het heeft een paar maanden geduurd. En gisteren was er een klonk er een Pling! op mijn telefoon: een berichtje van E.!

Hij zag nu pas mijn bericht, en hij bevestigde dat hij het was :-).
Ik vond het zó spannend.
Ik had hem geschreven dat er een sorry dwars zat, en dat ik dat graag had willen zeggen. Hij schreef dat sorry niet nodig was, en dat hij vooral benieuwd was hoe het met me ging.
We hebben even wat heen en weer gechat. Volgens mij is het nog net zo'n aardige jongen als 30 jaar geleden. We hebben allebei kunnen vertellen dat het goed met ons gaat!

Dus... ook hier kan in mijn hoofd een streep onder gezet worden. Het is klaar en afgesloten. Wellicht lopen we elkaar nog eens tegen het lijf bij een ander hardloop-evenement. En dan zal ik niet schromen om hem aan te spreken.

Dat is toch leuk hè, om dit te kunnen melden?

Als zwijmel vandaag een heel dramatisch liefdesliedje. Over een man die eenzaam toekijkt hoe zijn liefje er met een andere man vandoor gaat. Géén idee of hij dit destijds zo gevoeld heeft.
Ik denk eerder dat hij dacht: Gaat een end heen, sloerie. Of woorden in die strekking.
Maar ik vind het zo'n mooi plaatje... en op een bepaalde manier ook wel passend bij dit verhaal.

Ontdek je plekje: rondje om de skibaan in Zoetermeer

Een poosje geleden opperde ik bij mijn vader het plan om samen het Pieterpad te gaan lopen.
Mijn vader, die als 4-daagse-ganger meer van wandelen weet dan ik, vond het verstandig om eerst maar eens in de buurt te gaan proeflopen. En eigenlijk was dat een goed idee.
Begin december opperde ik 25 maart als De Dag. En jemig... wat pakte dat goed uit! Wat was het voorjaar!

Omgeving Zoetermeer werd het dus. Het leek me wel aardig, hoewel ik van tevoren nooit bedacht zou hebben om Zoetermeer te nemen als wandelattractie.
Het is een aanrader hoor! Ik bijna geen stad gezien!

Vanaf het Westerpark liepen we door naar het Buytenpark.
Langs de rand van stad en polder en het Noord Aa liepen we naar Zoeterwoude, Zoeterwoude-Dorp en over Zuidbuurt langs Stompwijk weer richting Zoetermeer en door de parken weer terug naar het beginpunt. Als je het zo in twee zinnen zegt, lijkt het maar een stukkie, toch?

Wat viel op?

Allereerst het weer. De zon scheen en er was een fris maar matig windje. En wat was het groen alweer snel opgekomen, in vergelijking met twee weken geleden, toen ik voor het laatst in het bos was! Er was al zoveel voorjaar te zien. Fris groen, bloesems, lammetjes, en voorjaarsbloemen.
Ik zag ontzettend veel narcissen. Dat vond ik mooi. Het was die dag precies 2 jaar geleden dat mijn schoonmoeder overleed en de narcissen die toen ook bloeiden zijn voor altijd in mijn gedachten aan haar verbonden.
We zagen zelfs een ooievaarpaartje op een nest.
En sorry voor moeder de gans, maar we hebben haar per ongeluk laten schrikken en van haar nest gejaagd.

Het viel op dat mijn vader zoveel meer ziet en hoort dan ik.

'Hoorde je die buizerd? En hoorde je de andere vogels alarm slaan?'
Ik had geen buizerd gehoord. Maar toen ik hem hoorde 'mauwen' in de lucht, kon ik me niet voorstellen dat ik hem gemist had.
Hij weet de vogels die hij hoort bij naam te noemen. Hij ziet vogels waar ik ze niet zie, totdat hij ze aanwijst.

Ik was er verbaasd over dat er zo midden in de Randstad zoveel groen en natuur is. Ik wist het eigenlijk wel, van vroeger. Toen fietsten we regelmatig rondjes in die omgeving, maar ik werd er opnieuw door verrast.

Er waren mooie oude boerderijen. Bijna allemaal hadden ze een bosje hout, al dan niet op een eilandje, voor de deur. Mijn vader doet als vrijwilliger veel knot- en kapwerk en hij wist van ieder bosje dat ze hadden onderhouden precies te vertellen hoeveel zweetdruppels er lagen :-).
Ik had weleens van zulke bosjes gehoord als 'Mildvuurbosjes'. Maar dat was in het noorden van het land. Daar werden de aan mildvuur overleden dieren op een afgelegen stukje land of eilandje begraven. En omdat mildvuur nog heel lang besmettelijk kon zijn, was zo'n bosje verboden terrein.
Hier werden het Pestbosjes of Houtgeriefbosjes genoemd.
Het werd niet dus niet alleen gebruikt als begraafplaats voor besmette dieren. Er waren ook bosjes aangelegd met snelgroeiend (wilgen)hout om de kachel te stoken en andere houtsoorten om werkgerei mee te maken.

Op allerlei plekken onderweg stonden informatieborden die wat vertelden over de omgeving en op verschillende plekken werd je door een bordje uitgenodigd om even de weg af te gaan en vooral ook even het weiland in te lopen. Op een bepaald ogenblik besloten ook wij van het pad af te gaan, en kwamen we boven op de dijk een trekpondje tegen. Die moesten we natuurlijk nemen!

Het viel ook op dat in de ene polder amper vogels zaten en dat er in de andere polder van alles zat: ganzen, kievitten, een enkele grutto, zwanen, eenden... Oorzaak? We hadden er geen verklaring voor.

Waar je niet omheen kon... Die lelijke skibaan die je vanaf elk moment op de route prominent in het landschap ziet staan. Ik snap dat er heel veel mensen zijn die hier plezier aan beleven. Maar allemachtig, wat is dat een lelijk ding!

Feitelijk kon ik dus constateren dat we een rondje om de skibaan hebben gelopen.

Ik vond het bijzonder om te ontdekken dat wandelen een hele andere tak van sport is als hardlopen. Ik heb hardlopend al best wat lange afstanden in de benen zitten, maar het is wandelend toch een hele andere belasting.

Hoe ik het wandelen vond gaan? Tja... ik had beter moeten weten. Vroeger, toen ik als puber met mijn vader ging wielrennen, toen werd een rondje altijd langer dan gepland. Een lusje hier, nog even daar langs... en ik wilde me toen natuurlijk nooit laten kennen.
Zo ging het ook deze dag. Ik schrok van tevoren al een beetje toen mijn vader aankondigde dat hij 20 kilometer wilde lopen. Maar ja. Ik was kilometers gewend, hardloopkilometers weliswaar,dus het moest kunnen, dacht ik.
Na 12 kilometer streken we neer voor een kopje koffie. Toen voelde ik eigenlijk al een beetje vermoeidheid in mijn benen. Dat was het punt dat mijn pa besloot om even een extra lusje in te lassen. En ja... Ik moest bewijzen dat ik Pieterpad-proof was, dus ik volgde wel. En ik wilde me, nu zo'n 30 jaar later, natuurlijk nog steeds niet laten kennen tegenover mijn vader.
De tweede stop was op 23 kilometer. Toen we daarna weer verder gingen, was het eigenlijk wel leuk geweest. De laatste kilometers heb ik min of meer lopen hinkepoten omdat er een blaar vervelend ging doen. Eenmaal thuisgekomen kon ik niet meer op of neer.

Ik kan stellen dat ik deels Pieterpad-proof ben. Ik heb 27 kilometer volbracht, maar ik zou niet de volgende dag nog een afstand kunnen lopen. Binnenkort komt mijn vader een keertje wandelen bij mij in de buurt. Ik voel me heel comfortabel bij het idee om eerst nog maar even te oefenen voordat we aan een Pieterpad beginnen.

Ik heb genoten. Van alles. Van het lopen. Van het horen en zien. Van het gezelschap van mijn vader en van zijn kwaliteiten als gids. Het was echt zo'n onwijs mooie dag!

Zwijmelen op Zaterdag: Walk

Een liedje over lopen vandaag. Want dat is wat ik ga doen.
Met mijn vader, in de zon.
En ik heb er zin in! Zoveel zin dat ik vanmorgen zonder wekker wakker werd. (<- en dat gebeurt zo ongeveer 2 keer per jaar). Gisteravond belde mijn vader nog. Of ik op tijd naar bed zou gaan :-). Nou... dat beloofd wat voor vandaag, zo'n waarschuwing. Maar ik heb naar hem geluisterd.

Hij heeft een route bedacht en ik ben benieuwd wat ik allemaal ga zien onderweg.
Veel zonnestraaltjes! Dat staat vast!
En tot het zover is zwijmel ik even bij de Foo Fighters (en vooral bij Dave Grohl... zucht...).
Ik hoop dat mijn wandelingetje iets relaxter zal zijn dan die van meneer Dave.

Medezwijmelaars... ik ken jullie smaak intussen... het volume mag zacht. Maar hard klinkt het net even lekkerder :-).

Meer zwijmelen/meezwijmelen? Klik bij Marja. 

Puberprietje... of auti-prietje?

Ik heb nog niet eerder zó hard moeten lachen na het maken van een mammografie.

Thuisgekomen deed ik man en kinderen verslag van het bezoekje aan het ziekenhuis.
Dat het allemaal lekker vlotjes verliep: Ik stond alweer buiten voordat mijn afspraak eigenlijk zou beginnen... een unicum!
Dat de uitslag gelukkig weer goed was.
En dat het allemaal nogal ongemakkelijk en pijnlijk was.

Ik vertelde dat voor het maken van een foto mijn borsten tussen twee platen worden geplet en dat ze dan zo plat zijn als een pannekoek. 'Eigenlijk is het net een tosti-ijzer.'
Waarop Jip me verschrikt aankeek en vroeg: 'Wordt het dan ook net zo heet?'

Soms hè... dan komt er volgens mij ineens weer een vleugje autisme bij hem bovendrijven :-).

Zwijmelen op Zaterdag: Sharp Dressed Man

Eén van de leuke dingen aan een broer die gaat trouwen is dat je hem 'in een pak mag hijsen'. 

Althans, ik had die eer. Hij zocht een pak uit en ik mocht me ermee bemoeien. Samen met mijn zus en mijn vader.

Tailormade Suits in Rotterdam was de plek waar het ging gebeuren. En dat is eigenlijk ook de plek waar iedereen die een trouwpak gaat kopen zou moeten zijn.

We begonnen met niks.
We kregen stoffen, modellen, knopen en al kijkend en vergelijkend kwamen bij wat het zou moeten worden.
Vervolgens mag je kiezen over dingen waar je nooit over hebt nagedacht.
Met wat voor kleur garen wil je dat de knopen worden vastgezet? Hoeveel zakken wil je op je jasje? Hoeveel knopen wil je op je jasje? Hoeveel wil je er op je mouw? Wil je je initialen laten borduren op de manchetten van je blouse? Wat voor kleur moet het kraagvilt worden? Wil je daar misschien nog een tekst op geborduurd hebben? Of wil je dat misschien op de gulp van je broek (echt waar! het is is een optie)? Hoeveel zakken wil je op je broek? Moet de voering van je broekzak van dezelfde voering als je jasje?
En je gilet? Wil je die uit één soort stof? Of wil je de achterkant afwijkend? En wil je ook een gesp op de achterkant van je gilet?
De broekspijpen, met of zonder omslag? Je jasje, een split in het midden of twee splitten aan de zijkanten? Hoe breed wil je de revers van je jasje?
Man, man, man. Het was alsof we een nieuwe auto kochten en alle opties aangeboden werden. Supergaaf. En niks was te gek, geen vraag was stom en geen twijfel was gezeur.

Een adres waar een paar jonge gasten precies weten waar ze over praten en je echt van goede adviezen kunnen voorzien. En nu, na het meetwerk, moeten we nog twee maanden wachten tot het pak klaar is. Dan kunnen we zien of wat we voor ogen hadden ook echt mooi staat bij mijn broer. Superspannend. Dat ik mee mocht om de trouwjurk uit te kiezen voor zijn aanstaande vrouw was geweldig, maar dit was zeker zo leuk!

En wat ook leuk was... Mijn vader en mijn zus waren dus mee. Het was vlak bij het centrum van Rotterdam. En het was ook nog eens ontzettend lekker weer.
Terwijl mijn broer nog even voor een presentatie naar zijn werk moest, gingen mijn zus, mijn vader en ik nog even spazieren in de buurt van de Blaak. En wat is Rotterdam toch mooi en fotogeniek!
En wat heb je er toch ontzettend veel leuke winkeltjes! Dat kennen we hier in de provincie niet hoor!
Natuurlijk konden we een rondje reuzenrad niet overslaan...

blije zus in het bakkie

blije vader in het bakkie

blij met m'n pappie

Eigenlijk was deze dag gewoon goud! Zo genoten van de stad, het weer, elkaar.
Ik hoop echt dat we dit heel snel nog een keertje over gaan doen!

En o, ja. Het is zaterdag. Daar hoort natuurlijk een liedje bij.
Om in de stijl van mijn broer te blijven mag er iets wilder gezwijmeld worden vandaag. Met ZZ-top!
'Cause every girl crazy 'bout a sharp dressed man!'

Meer zwijmelen, meezwijmelen? Klik bij Marja.

Zwijmelen op Zaterdag: You're the voice

Laat je stem horen volgende week! 

We have the chance to turn the pages over
We canwrite what we want to write
We gotta make ends meet, before we get much older
We're all someone's daughter
We're all someone's son
How long can we look at each other
Down the barrel of a gun?

You're the voice, try and understand it
Make a noise and make it clear
Oh-wo-wo-wo, oh-wo-wo-wo
We're not gonna sit in silence
We're not gonna live with fear
Oh-wo-wo-wo, oh-wo-wo-wo

Met doedelzakkers. Ik hou ervan!

Voor het eerst sinds mijn stemcarrière sta ik vierkant achter mijn stem en loop ik niet zwevend naar het stemhokje.

Deels om mijn vriendin, die sinds een paar maanden een baan heeft bij die partij, aan het werk te houden :-). Maar vooral vanwege de ideeën van de partij.




Meer zwijmelen/meezwijmelen? Klik bij Marja

Marktplaatsperikelen

We zijn van de zolder een slaapkamer aan het maken.
En als er een plek met alleen maar bergruimte wegvalt, dan heb je ineens heel veel spullen over.

Ik hou niet van weggooien. Ik geef mijn rommel liever een tweede bestemming.
Zakken vol textiel zijn er inmiddels naar het Leger des Heils gegaan. Dozen vol spullen naar de kringloop.

Er zijn echter spullen waarvan we denken dat we ze nog wel via marktplaats kunnen verkopen. Maar sjongejonge… je maakt wat mee.

Ik denk er altijd veel te makkelijk over. Je plaatst je advertentie, iemand doet een redelijk bod, je gaat akkoord en je maakt een afspraak over ophalen als het niet in een doosje past, of opsturen. Soms gaat het inderdaad zo makkelijk. Maar soms…

De hardcase koffer van meer dan 100 liter die amper achter in mijn Twingootje past. Of ik genegen was om die per post te versturen. Nou… nee.
Kom hem maar halen. Zie je me al zeulen met het gevaarte naar het post-NL-punt bij de Jumbo? Ze zien me aankomen.

De dame die zondag mijn ‘bedtafeltje op wieltjes’ wilde komen halen.
Om een uur of 3 was er nog steeds niemand langs geweest. Ik stuurde haar een berichtje met de vraag of ze nog van plan was om te komen. Ze vroeg of ze diezelfde avond rond een uur of zeven met de bus kon komen, dan kon ze hem met de trein naar Utrecht vervoeren. Tja… de bus rijdt hier op zondag maar tot half 7. En meenemen met de trein naar Utrecht? Hoe dan?
We gaan het zien of ze komend weekend in de herkansing wil.
Voorlopig staat het ding al weken in de weg, maar ik geloof niet dat ik deze actie aan ga moedigen.

Dan de persoon die potjes kalligrafie-inkt wilde. Ik wilde ze per TNT-post verzenden, maar hij/zij had het liever toch via Kiala, omdat hij/zij het niet thuis wilde ontvangen. (???)
Kon ik het niet naar een Kiala-punt brengen?
Helaas, meneer/mevrouw… ik heb geen Kialapunt in de buurt.
Vervolgens mailde hij/zij me met de vraag of ik kon uitzoeken of ik het via TNT naar een Kialapunt bij hem in de buurt kon versturen.
Eh… zoek dat lekker even zelf uit en laat mij weten waar het heen mag.
Anderhalve week radiostilte. En net toen ik het verzamelde verpakkingsmateriaal en de bubbeltjesplastic had weggegooid toch weer een mailtje: stuur het toch maar op.
Zucht.

Maar ook leuke ontmoetingen.

Voor Jip haalden we laatst een gitaarstandaard op bij ene B. in Capelle. Het bleek een oude bekende te zijn die we viavia hadden leren kennen. Toevallig hoor. Een kleine wereld.

Of laatst ene Joey uit Geleen. Hij kwam af op de kapotte soundbar van Jip. Ik had er eerlijk bij gezegd dat het een opknappertje was, en dat ik niet wist of hij het nog zou gaan doen. Joey was niet eens de hoogste bieder, maar hij was zo aandoenlijk in zijn berichtjes: vol met taalfouten en vol enthousiasme. En of ik vooral niet wilde vergeten om het hoesje en de oplader ook mee te sturen, en of ik even een dagje geduld had, want hij moest het aan zijn moeder vragen of het mocht, en of ik dan nog een dagje wilde wachten, want hij had zijn salaris nog niet gekregen, en hij wilde hem zo graag hebben, want hij had er laatst ook één van zijn vriendje kunnen maken, en hij hoopte nu dat het ook zou lukken, en het was zo spannend, want het was toch en gok, en of ik het geld al ontvangen had, en of ik al naar het postkantoor was geweest, en of ik een track en trace voor hem had en zo ging hij maar door. Hij stalkte me wel met een berichtje of 10 per dag. Ik kon door zijn berichtjes zijn zenuwachtigheid gewoon voelen! 

Uiteindelijk kreeg ik een berichtje dat hij hem aan de praat had gekregen. Uit elkaar halen, een beetje schoonmaken en weer in elkaar zetten, en hij liep weer als een zonnetje. Joey was gelukkig. En ook dat liet hij me uitbundig weten.

En dan hadden we nog de kinderkamer van Jip. Voor een paar tientjes mocht de hele bubs de deur uit. Er kwamen twee mannen voorrijden met een klein vrachtwagentje. Er stond al een roze meisjeskamer in. Ze kwamen uit Tiel en ze reden een rondje Nederland om her en der spullen op te halen. Het bleek te gaan om een gezin uit Syrië. Na bijna een jaar rondzwerven in Nederland, van opvang naar opvang, hadden ze eindelijk een vaste plek toegewezen gekregen waar ze konden wonen. Maar ja… er was amper geld om een huis volledig in te kunnen richten.
Natuurlijk hebben we hier geen geld voor gevraagd. We hebben de hele kinderkamer in de vrachtwagen gestouwd en deden daar nog een zak kleren en lekkere warme winterjassen bij voor hun 12-jarige dochter. We hadden nog wat extra meubeltjes, die bij ons eigenlijk overbodig waren, en die ze graag wilden meenemen.
Ik geloof niet dat we ooit iets via marktplaats hebben weggedaan, wat beter op zijn plek is gekomen dan dit.

Of laatst die man, die Mr.C. zijn modelbouwboot kwam kopen. We hadden het niet verwacht, maar er was ontzettend veel animo voor. Die man die kwam, zag, en ging zomaar akkoord met de vraagprijs.
'Ach'..., zei hij... 'Hier heb je 50 euro extra. Het is een mooie boot.'

En dit is hoe het gaat. Je ziet vaak alleen de ergernissen. Maar er zijn ook heus wel leuke ontmoetingen. Rijk zullen we er niet van worden. Maar ik vind het altijd zo fijn als mijn overbodige spulletjes een tweede bestemming kunnen krijgen.

En het ruimt wel op hè?



Enne psssttt... Iemand nog een poppenhuis kopen? :-)
Ik heb er al een bod op gekregen van een tientje. Ze wilde er een hamsterkooi van maken.
Het is een erfstukje van mijn moeder. Ik ben er niet mee akkoord gegaan.

Zwijmelen op Zaterdag: Lover, Please Stay

Nothing But Thieves heeft er sinds deze week een fan bij.

Vorige week hoorde ik  dat deze band optreedt op Werchter. Ik besloot wat liedjes van Nothing But Thieves te luisteren en dit nummer raakte mij direct.
Wat mooi ingetogen, maar toch voluit... En wat een stem!
En ook een echte zwijmel, geknipt voor deze rubriek!

Het gekke was, bleek toen ik verder dook in Google: vorig jaar op Pink Pop traden ze ook op, maar toen is dat compleet langs me heen gegaan. Ik was toen bij De Staat aan het kijken...
Dit jaar zal ik zorgen dat ik erbij ben, als deze band optreedt. Het liefst vooraan.

Zin in een bonus? Van de week plaatste ik * hier* een blogje met een ander nummer van deze band.

Meer zwijmelen/meezwijmelen? Klik bij Marja.

2 maart

Gisteren stuitte ik min of meer per ongeluk op dit stukje muziek.

Ik heb het intussen al een keer of 15 geluisterd.  

En keer op keer moet ik een beetje huilen als het nummer afgelopen is.

Hoe vaak heb ik niet gewenst dat ik mijn dromen kon sturen? 

Dat ik in mijn dromen weer even bij mijn moedertje kon zijn.

Dat ik weg kon kruipen in haar armen. 

Dat ik al mijn twijfels met haar kon delen.
En dat zij antwoord zou geven op al mijn vragen.

Dat ik me weer even kind mocht voelen.

Dat ik haar geur weer even kon ruiken. 

Vooral dat laatste. Haar geur.

De geur van veiligheid en geborgenheid.
De geur van Mama.

Ze zeggen dat het een truckje is, lucide dromen. 

Ik ben een dromer. Ontzettend bezig met van alles 's nachts. 

Maar mijn dromen sturen is me nog steeds niet gelukt. 

Vandaag zou mijn moeder jarig zijn.

Voor de 19e keer is ze er zelf niet bij, op haar verjaardag.

Het leek even te wennen, maar op één of andere manier doet het me dit jaar meer dan andere jaren.

Geen idee waarom...

Misschien wel omdat ik steeds naar dit mooie plaatje luister/kijk.