Ontdek je Plekje: Tiengemeten

Zo ééns in het jaar spreek ik met mijn vriendin af om ergens een stuk te gaan wandelen.
We hebben ontdekt dat wandelen een heerlijke manier is om lekker bij te praten. Beter als samen ergens lunchen of afspreken voor een diner. Hoewel deze activiteiten natuurlijk ook prima met elkaar gecombineerd kunnen worden.

Ik wilde al heel lang heel graag naar het eiland Tiengemeten.
Als jonge puber van een jaar of 13 las ik ooit een boek dat zich afspeelde op dat eiland.
Een paar jaar geleden hoorde ik dat het eiland terug gegeven was aan de natuur en sindsdien wilde ik het een bezoeken.  Omdat Tiengemeten ongeveer in het midden van mijn vriendin en mij gelegen is, was dit een mooi moment om er nu eindelijk eens heen te gaan.
En buiten het feit dat het een heerlijk weerzien was met mijn vriendin (we kennen elkaar al sinds de 2e van de middelbare school) hebben we ook een prachtige wandeltocht gemaakt.

Wil je er echt bijhoren, dan moet je goene kleren met stevige stappers aandoen en een grote verrekijker of camera op je rug binden. Zonder deze attributen mag je ook overvaren hoor. Niemand zal je erop aankijken. Het voelt hooguit wat ongemakkelijk als je zo uit de toon valt.

Handig om te weten: De pont vaart één keer per uur. Op het hele uur heen, op 10 over weer terug.
En een wandeling beginnen met een overtochtje met de pont is natuurlijk altijd leuk!

Op Tiengemeten zijn een 3-tal routes die je kunt wandelen.
Eén route van ongeveer 10 kilometer rechtsom, en twee routes van ongeveer 5-6 kilometer linksom.
Wij kozen, omdat we ontzettend veel bij te praten hadden, de route van 10 kilometer, met daarna de lus van één van de andere routes. Zo hebben we bijna het hele eiland gezien.

En was was het er mooi! Zoveel natuur. Weidse uitzichten. Continu vogelgezang om je heen. De bootjes varend in de verte op 'Het vuile gat' en het Haringvliet.
We zagen een bruine kiekendief vliegen. Niet dat we dat wisten hoor. Maar een meneer met verrekijker, groene kleren en een vogelboekje wist ons er meer over te vertellen.
Onderweg kwamen we een kudde Schotse Hooglanders tegen.
Ik vond het doodeng om er langs te moeten ('houdt minimaal 25 meter afstand' staat er er op de waarschuwingsborden) maar toen ik zag dat andere mensen zonder nare gevolgen pal voor de koeien gingen staan om ze te fotograferen durfde ik er best wel met een boogje omheen te lopen :-).

Wat we niet hebben gezien: Het uitkijkpunt waar je zee-arenden kunt spotten, de herberg, het bezoekerscentrum, het Rien Poortvliet museum, en de Speeldernis (natuurspeeltuin).
Maar dat is misschien leuk voor een volgende keer.

Dat we onderweg slechts één buitje troffen, op het einde van de wandeling pas een hagelbui over ons heen kregen en dat we zeiknat precies de aansluiting met de pont hadden, dat was mazzel te noemen.

(Les 1: stop in Nederland, hoe goed te weersvoorspellingen ook zijn, altijd een regenjasje in je tas!)

En dat we na een kilometer of 13 ook weer helemaal bijgepraat waren was ook fijn te noemen!

Ik vind het echt een aanrader om ernaartoe te gaan. Het is door de korte wandelroutes voor veel mensen heel toegankelijk, en voor gezinnen is de Speeldernis ook erg leuk.

Ik ga er zeker nog eens heen. Het is echt een plek waar ieder seizoen zijn charmes heeft en waardoor het iedere keer weer anders zal zijn.