Zwijmelen op Zaterdag: Take 5

Ze waren met 5.
Vijf boys. Vijf broers.
Een band waar niemand aan kon komen.
Een band waar niemand tussen kwam.
Stuk voor stuk levengenieters.
Stuk voor stuk verhalenvertellers.
Liefhebbers van Jazz.

Eén van de broers vloog al vroeg over naar Amerika.
Maar de band werd er niet minder om.
Ze belden elkaar regelmatig.
De overige broers kwamen regelmatig bij elkaar. Vertelden elkaar (volgens mij vaak dezelfde) sterke verhalen.

Vorige week plaatste ik een zwijmel van Frank Sinatra. Fly me to the moon.
Omdat de broers nu weer samen konden klaverjassen.
Het was een nummer dat vorige week op de begrafenis van ome A. gedraaid werd.
Ik had toen nog niet de woorden kunnen vinden die ik vandaag wel vond.

Er waren niet veel mensen meer in het leven van Ome A. Hij was 86 jaar.
Drie van zijn broers waren hem al voor gegaan. De vierde is ook al oud en niet meer in staat om de vlucht naar Nederland te maken.
Met alle neven en nichten zaten we op de voorste bank in de aula.
Het was een mooi afscheid.
Voor mij een afscheid van een oom, die ik eigenlijk maar een paar keer had gezien en vooral kende van de sterke verhalen.
Voor de nichten en de neven een afscheid van hun geliefde oom.

Toch heb ik tijdens de dienst meer gehuild dan redelijk zou zijn om een oom die ik niet zo heel vaak heb gezien.
Er kwamen (weer) sterke verhalen voorbij, die ongetwijfeld al meer dan 100 keer waren verteld.
De nicht en neef die spraken hadden de vertelkunst duidelijk in het bloed zitten.
Er kwamen herinneringen voorbij aan de familie, aan het gezin van mr.C.
De nichten en de neven hadden allemaal niet lang geleden afscheid moeten nemen van hun vader.
En het voelde voor mij als meer dan een afscheid van een (voor mij redelijk onbekende) oom.
Het voelde als een afscheid van een tijd die nooit meer terugkomt.
Het voelde als ook weer opnieuw een soort afscheid van mijn schoonouders.

We zullen ze nooit meer zien op het terras van ons huisje in Ouddorp, waar vroeger de ouders van Mr.C. woonden. We zullen de verhalen nooit meer horen, tenzij we ze zelf vertellen. Ik hoop dat we de mannen, door het vertellen van hun verhalen, toch nog in het leven kunnen houden.

Ome A. had de laatste tijd vaak aangeven dat hij benieuwd was wat er achter het grote blauw dak zou zijn. Ik hoop dat hij er een bad van liefde vindt. Een grote klaverjastafel. En natuurlijk hoop ik dat zijn broertjes naast hem zitten. Met zelfgemaakte kroketten. Met mooie muziek om samen mee te kunnen zingen. Liefst meerstemmig. Met goeie flessen whiskey die nooit leeg raken. Ik zie het voor me!

Daarom nog een keer een plaatje voor the boys.
Take 5! (Dave Brubeck)

Meer zwijmelen, mee zwijmelen? Klik bij Marja!