Zwijmelen op Zaterdag: Time

De afgelopen week heb ik met Janneke een paar open avonden voor een MBO opleiding bezocht.
Het goede nieuws is: ze heeft haar (voorlopige) keuze gemaakt. Ze wil verpleegkunde gaan studeren.
En dat vind ik wel leuk hoor. Ze treedt hiermee in de voetsporen van haar moeder én ook van haar oma die kraamverzorgster was.
Tijden zijn veranderd hoor :-). Ik leerde nog prikken op een sinaasappel en een spons... Janneke kreeg  op de open avond haar eerste prikles op een 'echte' namaakbil en mocht bloed aftappen uit een 'echte' namaakarm.

Ik vind dat ze hiermee een mooie keuze heeft gemaakt. Niet de makkelijkste. Want naast dat het een mooi vak is, maak je dingen mee waar menig 16-jarig hartje misschien nog niet tegen opgewassen is.

Ik kan me mijn eerste dagen stage nog goed herinneren.
Haha, zie hier de foto met mijn vriendin Kleine Tas, op onze eerste stagedag!

IK weet nog goed de eerste dame die ik ging helpen met wassen... Ik sloeg de dekens weg en schrok me lam omdat haar benen halverwege haar dijen ophielden. Ze hadden me wel even mogen waarschuwen... een voorbereid mens telt voor twee.
De eerste man die bij ons op de afdeling overleed... Ik weet zijn naam nog. Hij is maanden op de afdeling verpleegd. Ik vond het maar raar dat hij ineens weg was.
De eerste acute situatie waarin ik moest handelen.
Die ene nachtdienst waarin 3 nachten achter elkaar iemand overleed.

Het doet je ook weer beseffen hoe snel de tijd gaat. Ik ben alweer 18 jaar uit het vak en ik zou niet meer terug willen, hoe mooi ik het ook vond om voor mensen van betekenis te kunnen zijn.

De tijd die voorbij vliegt.
Mijn Prulleke die alweer een keuze moet gaan maken voor haar beroep.
Mijn Prulleke die van de week nieuwe kleren bestelde en daarbij koos voor een shirt met daarop een afbeelding van The Dark Side of the Moon van Pink Floyd. (Yes! Opvoeding geslaagd!).
Dit is dan gelijk het bruggetje naar het nummer Time.

Toen ik zelf vroeger naar school fietste had ik vaak het album The Dark Side of the Moon van Pink Floyd op mijn walkman aan staan. Ik kende het album natuurlijk van voor tot achter,  maar iedere keer schrok ik me toch weer het apelazerus bij de bellen aan het begin van het nummer Time.
Gelijk wakker zegmaar.

Ik vind het een prachtig nummer.
Van de week kwam ik dit filmpje tegen wat het toch wel zwijmelwaardig maakt.
Géén idee wat de heren van Pink Floyd ervan vinden dat het op deze manier zo'n sentimenteel gebeuren van gemaakt hebben, maar ik vind het wel mooi...
De meningen zijn er hier in huize C. over verdeeld. Zoonlief vindt het 'annoying'.

Ik weet zeker dat ik dit filmpje een keer in een andere context (en dan bedoel ik met een ander liedje eronder) heb gezien, maar ik heb geen idee meer waar en hoe.
De scenes zijn uit de Pixar-film Up.

Klik hier voor het filmpje.