Zwijmelen op Zaterdag: Sunny Days

Dit wordt denk ik weer een vaag zonder naam en toenaam blogje omwille van de privacy.
Maar het houdt me bezig. Dus ik schrijf erover.

Mijn meelezende 'intimi' zullen weten waar het over gaat.
Mijn 'intimi' en anderen die niet weten waar het over gaat mogen vragen stellen als ze bezorgd zijn.

Ik maak dus van dichtbij een depressie mee.
Ik bedoel dus... iemand in mijn omgeving heeft een depressie... en ik vind het me daar toch een partijtje moeilijk.
Niet alleen het zien lijden. Maar ook de machteloosheid. Ik sta erbij en ik kijk ernaar. En ik voel het verdriet.
Ik steun, ik help, ik luister, ik geef ruimte en randvoorwaarden. Dat is alles wat ik kan doen. En een flinke knuffel op gezette tijden.
Ik probeer begrip op te brengen voor het ziektebeeld.
Want ik denk wel dat je van ziekte mag spreken.
Begrip gaat samen met kennis over. Hoe meer ik erover leer/lees, hoe beter ik het begrijp.
Ik dacht bijvoorbeeld dat er voor een depressieve bui een aanleiding moest zijn.
Is niet zo. Het komt en het gaat. Zonder reden, zonder oorzaak.
Ik zag laatst een filmpje op Youtube over een Zwarte Hond.
Ik heb bij die persoon nagevraagd of het filmpje beschreef hoe het voelt.
Het was de spijker op zijn kop.
Omdat ik het fijn zou vinden dat meer mensen een depressie begrijpen, plaats ik *hier*  de link naar het filmpje.

Ik leerde ook dat leuke dingen doen soms helpt. Maar soms gewoon ook niet.
Bij het liedje Sunny Days van Armin van Buuren moet ik er steeds aan denken. Het liedje gaat over de mooie dingen zien in het leven.
Maar dat is nou juist wat de persoon waar het over gaat zo mee worstelt.
Het leven is mooi. Hij/zij heeft het goed. Is niet arm. Leeft in een vrij land. Doet leuke dingen.
Heeft de liefste ouders op de wereld. En toch voelt hij/zij zich ongelukkig. Het geeft een schuldgevoel. Waarom kan je je met zoveel fijns om je heen niet gelukkig voelen?

'No more butterflies, 'cause they don't never last,
Stolen from the light by demons of the past...'

En ja. Hij/zij kan leuke dingen doen. Maar waarom voelt hij/zij zich dan niet altijd beter als hij/zij leuke dingen doet? De zonnige dagen dragen niet altijd bij aan meer geluk...

Het zijn dagelijkse worstelingen. We weten niet hoe lang het traject tot beter zijn gaat duren. Tot die tijd doe ik wat mijn hart me ingeeft, laat ik me adviseren, en probeer ik er te zijn.

Zwijmelen op Zaterdag: Het naaimachinelied

O, jongens ik ben er letterlijk helemaal klaar mee. 

Op 3 knoopsgaten na ben ik helemaal klaar met de eerste twee modules voor de opleiding tot coupeuse.
Keurig op tijd. Het examen is over een week.

Voor het examen moet ik 3 mappen met techniekwerken inleveren (paspelzakken, verschillende kragen, verschillende zakken, paspelknoopsgaten, etc.) en 3 mappen  met patroontekeningen.
Daarnaast moet ik ter plaatse 1 patroon uitwerken van een plaatje en twee zelf ontworpen, zelf getekende en zelf genaaide kledingstukken inleveren.

Ik heb zo hard gewerkt de laatste maanden.
Naast mijn baan, gezin en grote puber die veel aandacht nodig had de laatste tijd, is ieder vrij uurtje de laatste maanden in het naaiwerk gaan zitten.
Avond aan avond zat ik tot laat in de avond achter mijn tekenwerk of achter de naaimachine.
De laatste weken zat ik 4 dagdelen per week in Breda op de modevakschool.
Normaal gesproken loopt een module van mei tot mei.
Dit jaar waren we wat later, pas in september begonnen, en zijn de modules dus in 4 maanden minder gepropt. Dit was eigen keuze, de examens zijn altijd in mei. Ik had ook ervoor kunnen kiezen om volgend jaar mei examen te kunnen doen.
En twee modules in zo'n korte tijd was dus écht keihard werken.

Afgelopen woensdag zag ik mijn hele examen in het water vallen.
Ik was één van mijn examen-mappen kwijt.
Heel het huis overhoop gehaald. Op de gekste plekken gezocht. In tassen, in de wasmand, in de auto, in laadjes waar ze niet eens n passen. Niet te vinden.
Geen map = geen examen.
Ik wist even niet meer hoe ik het had. Blinde paniek. Bijna overgeven van ellende.
Het hele jaar zo keihard werken, en dan voor de finish struikelen omdat je een map kwijt bent? Dat zou toch niet gaan gebeuren?

Gelukkig hebben we een tegenwoordig allemaal groepsapps.
De docent in de groepsapp vroeg de andere docenten om uit te kijken naar mijn map en na een slapeloze nacht kwam in de ochtend het bericht dat mijn map terecht was en verstopt stond in het lokaal tussen de mappen van de docent.
Ik heb een rondedansje gedaan :-).

De hele week heb ik op mijn tandvlees alles op alles gezet om mijn laatste examenstuk vandaag af te hebben. Nu moet je je niet verliezen in details, en goed is goed, maar soms maken kleine details het nèt even mooier.
Mijn docent liet me een techniek zien om de knoopsgaten te maken met vuldraad. Dat was dan weer een techniek die ik nog nooit had gebruikt en die nog even geoefend moest worden. De techniek zit er nu goed in dus morgen maak het gewoon helemaal klaar!
Af!
Finished!

Ik ben kapot.
Maar voldaan.
En helemaal in mijn nopjes met het resultaat.
De mouwen zitten PERFECT in het jasje (zie mijn vorige blog) en ik kan aan het jasje écht niets ontdekken waar ik niet tevreden over ben, of wat beter had gekund.
En ook de docenten waren tevreden over mijn werkstukken.
Zoveel complimentjes gekregen deze week van docenten en mede-cursisten.
Nu de examencommissie nog.
De foto's volgen volgende week na het examen.

Ik ga lekker een weekje uitrusten, zodat ik er volgende week helemaal klaar voor ben.

En het liedje...
Nou... ik ben een beetje moe en appelig van het harde werken.
Ik vond deze wel toepasselijk :-).
Er komt nu toch weinig zinnigs meer uit bij me, dus dit sluit er mooi bij aan.

U mag aanhaken in de polonaise. Ik haak aan vanwege de teruggevonden map :-)!
Maar gauw wegklikken mag ook :-)
Alle begrip voor.

Zwijmelen op Zaterdag: Mother

Nog 21 dagen tot het examen. 

En als je mij vraagt hoe het gaat, dan zeg ik meestal: vooral doorbikkelen, het wordt vanzelf eind mei. 
Als je het mij vandaag had gevraagd, dan had ik niet kunnen antwoorden zonder in tranen uit te barsten. 
Het klinkt dramatischer dan het is, maar ik was er even helemaal klaar mee. 

Weet je wat het is? Ik heb geen rust meer in mijn kont. 
Nou heb ik dat meestal toch al weinig, die rust in mijn kont... 
Maar ik heb geen rust, ruimte in mijn hoofd om andere dingen te doen totdat mijn werkstukken afgerond zijn. 
En ik durf geen 'vrij' te nemen van mijn naaiwerk, omdat ik bang ben dat alles meer tijd gaat kosten dan ik verwacht, en dat ik het op het einde niet ga redden. Ik heb het hele jaar zo kei-hard gewerkt, dat ik niet voor de finish wil struikelen.

Vanmorgen gunde ik mezelf een ommetje bij het boodschappen doen en de plas waar ik altijd mijn rondjes loop lag er prachtig bij, zo in de lentezon. En ik besefte hoezeer ik het buiten zijn mis.

Dat alles meer tijd kost dan verwacht, is ook deze week zo gebleken. 
Ik had de halswijdte van mijn jasje verkeerd gemeten waardoor ik de kraag te klein had gemaakt. 
Dat betekende niet alleen dat ik een nieuwe kraag moest maken, maar dat ik ook deels mijn examentekening overnieuw moest maken. 

Toen de kraag er goed en wel in zat waren de mouwen aan de beurt. 
Maar ook dat viel tegen. Ik hield op de mouwkop zo'n 6 centimeter over ten opzichte van het armsgat. Echt... ik was de wanhoop nabij. Ik zag alweer voor me dat ik een nieuwe tweedelige mouw moest teken en nieuwe mouwen moest maken. Ik vind het al wonderbaarlijk dat het me gelukt was om een tweedelige mouw te tekenen. Als ik de tekening zie, dan vind ik het echt hogere wiskunde en denk ik echt: WTF... heb ík dat getekend??!!! 

Vandaag besloot ik het toch nog een keer te proberen. Na drie pogingen was het nog niet gelukt. Ik was er helemaal klaar mee. Ik wilde weer tijd aan andere dingen besteden. Aan mijn huishouden, aan hardlopen, aan mijn tuin. Maar iedere keer als ik wat anders doe, dan hangen de examenstukken als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd.
En ik moest er gewoon van huilen. En terwijl ik huilde, schaamde ik me. Mijn kinderen waren thuis. En ik had zelf mijn moeder nooit zien huilen om een mouw. Ik vond eigenlijk dat ik gewoon een slecht voorbeeld gaf als mijn kinderen me zagen huilen om een mouw. Maar het is natuurlijk veel meer dan huilen om een mouw. Het was gewoon het emmertje dat volgelopen was en even leeg moest. Gelukkig heb ik mijn lieve vriendin Kleine Tas tegen wie ik altijd aan mag mopperen via Whatsapp. En Kleine Tas zou Kleine Tas niet zijn als ze me niet even belde. En hoewel ze me geen tips kon geven over de mouw, kon ze me wel moed inspreken. Ik eindigde met het gesprek met een opgewekt: Goed, ik ga kijken of er nog een mouw aan te passen is... En na een paar kleine aanpassingen, wat smokkelen en wat vloeken zat de mouw er eindelijk in.
Nog 3 mouwen te gaan. (Het jasje moet ook nog gevoerd worden). Maar morgen weer een dag. En daarna nog 20 dagen tot de grote dag.

En het liedje voor vandaag?
Mother, van Pink Floyd, uitgevoerd door Pearl Jam.
Mother, vanwege de titel, omdat mijn moeder nooit huilde om mouwen. Of misschien wel, maar dat liet ze dan niet aan ons zien.
En de combi Pink Floyd/Pearl Jam?
Dat is omdat ik vorige week weer twee fijne optredens heb gezien, met zoon- en manlief. Twee goeie bandjes die muziek van Pink Floyd en Pearl Jam speelden...
Echt, bij Pink Floyd... ik heb genoten van mijn pubert. Het was best een beetje een bejaardensoos hoor, met grijze dakduifjes enzo, maar hij stond vooraan het hardste mee te zingen van allen. Met zijn moeder als tweede stem :-). Heerlijk!
Dus... vandaar.