Zwijmelen op Zaterdag: Evelyne

Vorige week zaterdag heb ik met mijn Puberella genoten van Bastille in het Sportpaleis in Antwerpen. 

De avond bestond voornamelijk uit wachten. Maar het was het wachten waard. 
Wat me vooral (weer) opviel was dat de Belgen zo'n beschaafd concertvolk zijn. 
Geen duw en trekpartijen. Alles gaat gewoon gemoedelijk. 
Bij Billie Eilish in Utrecht een paar weken terug kregen we van de Puberella berichten over paniekaanvallen door gedrang en geplet. Achter haar vielen meisjes flauw. 
In Antwerpen ging dat anders hoor. We waren vroeg. Janneke wilde per sé een plekje voor aan het podium. Om 5 uur sloten we aan in de rij. We zochten, net als de rest, een plekje op de grond. Aten wat. Dronken wat. Om half 7 ging de zaal open. In groepjes van ongeveer 50 werden we de zaal binnengelaten. Er liep een rij van security-mensen voor ons, waar we achter moesten blijven. We mochten niet gaan rennen. Wat iedereen tot mijn stomme verbazing ook gewoon braaf niet deed. 

Ahhh... kijk ons nou <3 !

Voor het podium zocht iedereen weer een plekje op de grond. Als je even moest gaan plassen, of wat wilde gaan drinken, prima. Als je terugkwam werd je gewoon weer terug gelaten op je plekje. Niks opgestaan, plaats vergaan. 

Om half 9 pas begon het voorprogramma en pas tegen half 10 kwam Bastille het podium op. Het was een lange zit. Alles veur 't jong hè, zoals we dat hier in de Zuidwesthoek zeggen.
Bastille is niet de beste band op aarde, maar dankzij Janneke ken ik alle liedjes en het was heerlijk om te zien hoe ze genoot en losging! 
Ook op de terugweg naar de tram (er was 1 perron waar alle 3 de tramlijnen naar alle richtingen op aankwamen,dus een megarij) stond iedereen netjes op zijn beurt te wachten. Ik geloof niet dat we met dringen, duwen en trekken heel veel sneller thuis waren geweest. Dus... ook wat dat betreft was het een prima ervaring. 

O, en ik moet nog even vertellen van het optreden van de jongedame. 
Ze had van de week haar praktijkexamen muziek. 
Met haar klas deed ze verschillende nummers en we mochten komen kijken. 
Ik wist dat ik trots zou zijn die avond op mijn Puberella. Want ongeacht hoe ze er zou staan, ze deed het toch maar: optreden voor haar examen muziek. Met alle onzekerheden en twijfels die meisjes van 15 doorgaans hebben als er heel veel ogen en oren op haar gericht zijn. 
Maar zó trots? Jemig... ze kreeg de zaal muisstil met haar zelfgeschreven nummer: Zang en ukelele. De pianopartij: zo ontspannen, foutloos en trefzeker. Gitaar met haar vriendinnen: ze draait haar hand er niet voor om. Het plezier straalde eraf. Écht... trots als een aap met 7 lullen!
Ik heb helaas geen geluidsopname om te delen, maar wel een mooie foto. 
Het cijfer volgt nog. Maar van mij kreeg ze een dikke 10! 

Terug naar de Belgen. Een Vlaams liedje deze zwijmelzaterdag.
Ik hoorde deze week, laat op de avond een plezant liedje over 2 iets minder beschaafde, overspelige Belgen.
Ik had hem nog nooit gehoord. Zanger ( Bert de Coninck) was mij onbekend. Het is toch al een oud liedje uit de jaren '70. Maar het bleef hangen. Dus jullie mogen even meeluisteren.




En hahaha, op de site ondergewaardeerdeliedjes.ingewikkeld.net kwam ik een treffende observatie tegen die ik zelf ook al had zitten denken toen ik het liedje luisterde. Het is toch die Vlaamse tongval die het liedje ook licht erotsich maakt. Stel dat hij een Hagenees was geweest, Bertjûh de Kauning, dan was het sùikâh geworden. Klinkt toch iets minder lekkah,,,