Zwijmelen op Zaterdag: Ice Queen

Ieder jaar ga ik een dagje festivallen met mijn zoon. 

De afgelopen jaren heb ík gekozen, vanwege de optredens van mijn favoriete bands. 

Dit jaar houdt Slayer zijn afscheidstour en had ik eigenlijk geen keus: mijn langharig tuig móest Slayer zien. Dus het werd Graspop (Metal Meeting).

Ik was er de hele dag al een beetje zenuwachtig voor: Is alleen maar metal niet teveel van het goede voor me? En vooral: Jip wilde vooraan staan bij Slayer. Ik weet hoe het er aan toe kan gaan bij metal concerten; ik was bang dat ik er niet onbeschadigd uit zou komen. 

Jip had me al gewaarschuwd voordat Slayer begon: 'Mam, bereid je voor op wat duw en trekwerk hoor, als het begint... Hell Awaits.'

En bij het eerste akkoord brak de hel volledig los. Binnen 1 seconde was om mij heen een moshpit ontstaan waar ik middenin stond. Wegwezen!!! 

Voor de niet metallers...  dit is wat happens in a moshpit: 

Wegwezen... dat dacht de ene helft van het  publiek. 

De andere helft dacht: De Moshpit! Daar moet ik naartoe!

Het werd een enorme duw- en trekpartij.

What else did I expect... Ik had zoiets wel verwacht vooraan bij Slayer, maar niet binnen 1 seconde. 

Toen iedereen zijn plekje weer had gevonden was er nog het gebruikelijke duw- en trekwerk en was het uitkijken geblazen voor armen en benen in je nek van crowdsurfers, maar dat was goed te doen. Jip was erg allert en beschermde zijn moeder bij gevaar. Sprong voor of achter me als het even wild werd om me heen. Hield armen en benen van de crowdsurfers bij mijn hoofd (en vooral bril) vandaan. Zo mooi om te zien :-).

Mooi ook hoe de metal-fans dan ook weer lief zijn voor elkaar. Zodra er iets gebeurt in het publiek (iemand valt, of wordt ongelukkig geraakt) wordt er ruimte gemaakt. De handen gaan omhoog en er wordt tot rust gemaand, totdat de persoon aangeeft dat het oke is. Daarna pas gaat iedereen weer los. 

Ongeschreven regels in de metal-scene. Er zijn er vele. 

Slayer speelde een hele strakke show. Dit is echt één van de meest vette dingen ik ooit heb gezien en heb meegemaakt. Het zal niet snel overtroffen worden.

Ook het afscheid was prachtig. Frontman Tom Araya nam de tijd om afscheid te nemen van het publiek. In stilte keek hij minuten lang uit over het publiek. Hij bedankte zijn fans. Hij eindigde met waterige oogjes. En om mij heen zag ik heel veel grote, fors behaarde mannen met tranen in hun ogen staan. Sommigen echt huilend om een tijdperk dat werd afgesloten. 

Ik vond het mooi om daar getuige van te mogen zijn... 

Ik had gedacht dat ik hier met de beste wil van de wereld geen zwijmel uit kon halen. Maar ik heb toch iets. 

Het mooie aan Graspop is dat er naast elkaar 2 podia staan. Terwijl we stonden te wachten op Slayer speelde op het naastgelegen podium de Nederlandse band Within Temptation (Symphonische Metal). En dat werd op 'ons' podium op grote schermen getoond. Goed geregeld! 

 Ze hadden het moeilijk tussen 2 stevige metalbands in, maar ze gaven een hele goeie show weg. De zangeres zong als een nachtegaaltje. 

Een nummer van Slayer in de zwijmel doe ik jullie niet aan. 

Het wat bekendere nummer van Within Temptation, Ice Queen, lijkt me een goed alternatief. 

Ik duik mijn bedje weer even in. Het werd al licht aan de horizon toen ik mijn bedje vond vannacht.