Morgen is het moederdag.
Daarom kom ik vandaag met een liedje over een moeder.
Het nummer is zéker géén ode aan een moeder.
In de film/rockopera The Wall van Pink Floyd is de moederfiguur een overbezorgde moeder die er mede voor zorgt dat de hoofdfiguur (Pink) een muur om zich heen bouwt die ervoor zorgt dat hij uiteindelijk psychisch vastloopt.
En precies dat is waar ik als moeder mee worstel. Daarom raakt dit nummer mij altijd zo.
Die continue balans tussen waar laat ik het vieren, waar hou ik controle. Waar laat ik ze struikelen, waar neem ik dingen uit handen?
Wat voor mijn zoon een goede aanpak is, is dat voor mijn dochter juist niet.
En hoe voorkom ik dat de een lijdt onder de aanpak van de ander?
Ik heb hier al vaker over geschreven. En ondanks dat Jip intussen volwassen is, is de opvoeding zeker nog niet klaar.
Jip is er één met een redelijke gebruiksaanwijzing. Altijd al geweest. Er zijn in zijn jeugd maar een paar docenten/begeleiders geweest die zijn gebruiksaanwijzing niet nodig hadden. Die waren zeldzaam en goud waard. Degenen die de gebruiksaanwijzing wel nodig hadden, die konden er ook meestal niks mee. Ik voelde me op de lagere school vaak zo'n 'heb-je-haar-weer-moeder'. Vaak gesprekken met leraren over dingen die niet lekker liepen in de klas. Of eigenlijk gewoon over pestgedrag van klasgenoten waarvan ik toen al wist dat het hem zou schaden. Achteraf neem ik het mezelf kwalijk dat ik daar niet dagelijks bij de leraar heb gestaan. Ik heb het gevoel dat ik daarin niet genoeg heb gedaan. Aan de andere kant heb ik hem juist veel uit handen genomen. Had ik hem vaker zijn hoofd moeten laten stoten om het probleemoplossend vermogen te stimuleren? Of was hij daar juíst meer op vastgelopen? Was ik niet zo'n overbeschermende moeder? Of gaf ik hem toch juist wat hij nodig had?
Janneke is er één die overal doorheen lijkt te fietsen. Maar dan heb ik bij haar vaak weer het gevoel dat we haar minder aandacht gaven dan aan Jip. Janneke kan ik ook wat losser laten. Zij heeft een goed verantwoordelijkheidsgevoel. Heeft over het algemeen haar zaakjes goed voor elkaar en maakt (meestal, ze is en blijft een puber :-) verstandige keuzes. Maar dan nog vraag ik me af hoe streng ik moet zijn. En zal ze dan niet het gevoel hebben dat wij minder om haar geven omdat we haar meer haar gang laten gaan dan Jip? Of ben ik bij haar ook overbezorgd omdat dat nu eenmaal de modus is die ik als moeder bij Jip aangenomen heb?
Pffff.... Ik maak het mezelf soms zo moeilijk hè, met al die vragen. We doen als moeder toch allemaal maar een dotje, zoals ze dat hier in het zuiden zo mooi uitdrukken? En ik gok dat mijn moeder dat ook zo deed. En ik had toch ook geen betere kunnen treffen.
Ik heb er weleens een gesprekje over hoor. Of ik niet teveel of te weinig heb gedaan.
Of ze meer nodig hadden. En dan vertellen ze me dat ik het over het algemeen best wel goed doe :-) .
En dat vind ik al heel wat. Ondanks al die steken die ik voor mijn gevoel heb laten vallen.
En daarom vind ik, ondanks dat moederdag gewoon eigenlijk maar commercieel gedoe is, deze speciale dag toch ook gewoon wel leuk. Ik krijg toch even een blijk van waardering. Ze steken moeite in cadeautje, in wat liefs. Het cadeautje van Janneke hebben we eerder deze week samen in het tuincentrum uitgezocht: 'kies maar mama. het is jou feestje'. Jip bestelde een cadeau waaruit blijkt dat hij het jammer vindt dat we voorlopig de festivals en concerten gaan missen.
De tijd zal het leren. De vragen die ik nu stel zullen vast ooit beantwoord worden.
Ik heb gekozen voor een versie van een live-optreden in Berlijn in 1990 met Sinéad O'Connor, ondanks dat ik her origineel prachtig vind. Maar in deze versie gebeurt veel. Veel extra muziekinstrumenten, meerdere zangers. Deze vond ik gewoon de leukste om naar te kijken van alle versies die op Youtube stonden. En het is gewoon ook een hele mooie uitvoering.
Mee zwijmelen? Plaats hier je link.
Soms denk ik wel eens dat wat je beschrijft het lot van een moeder is. Het beste voor je kind willen en daardoor fouten maken. Maar zijn het wel fouten geweest. Je bent tenslotte ook maar eens mens en hebt naar eer en geweten gehandeld.
BeantwoordenVerwijderenWat ik heb gemerkt is dat ik als moeder wil voorkomen dat kinderen zich stoten aan het leven maar ze kunnen best tegen een stootje. Wel steun bieden maar niet oplossen. Ik heb moeten leren zeggen 'wat doet het met je, wil je daar iets mee, wat wil je ermee, hoe denk je dat te doen, wat verwacht je van mij, wil je erover praten enz.' en voor al niet zeggen 'kan ik je daarmee helpen, wat wil je dat ik doe'. Het zelfvertrouwen in de eigen capaciteiten groeit harder door geduld en bemesting met vertrouwen door de ouder. Er zijn wel 1000 dingen die ik liever anders had gehad voor ze maar het is gegaan zoals het is gegaan en zij mochten zijn zoals ze waren en ik was de moeder zoals ik op dat moment was. En dat was ok.
BeantwoordenVerwijderenZelf had ik dan twee stiefzoons, waar ik hoofdzakelijk verantwoordelijk voor was, de vraag van goed of fout is er eigenlijk niet, je doet als ouder wat op dat moment je het beste lijkt, en zeker zal het niet altijd voldoende zijn, maar meer dan je best doen, er zijn kun je niet....
BeantwoordenVerwijderenPrachtige uitvoering heb je gekozen, mooi moment dit concert...
Oh, dit is zo'n mooi nummer. Heb het al heel vaak live gehoord en het verveelt nooit.
BeantwoordenVerwijderenAls je je best doet, dan is het volgens mij al heel wat. ;-)
Op school zei de rector tegen alle ouders: "Volg uw kind maar achtervolg hem niet".
BeantwoordenVerwijderenEen kind leert van zijn fouten maar dan moet hij die wel kunnen maken.
Zoals jij over je kinderen schrijft ben je een liefhebbende moeder.
Twijfel zal er altijd zijn. Dat heeft elke moeder. Maar ik weet zeker dat je kinderen later terug kunnen kijken op een fijne jeugd.
Liefs Joanne
Prachtig nummer heb je uitgekozen!
BeantwoordenVerwijderenLiefs Joanne
De directeur van Jannekes school zei: Gras groeit niet door erbovenop te zitten. Zo is het ook bij kinderen.
BeantwoordenVerwijderen