Zwijmelen op Zaterdag: Binnen

Gisteren was mijn dag niet.
Ik stond op met een hoofd dat maar niet scherp wilde worden.
Maakt niet uit, ik ben nog vrij, dus ik hoef ook niet scherp te zijn.
Ik had om 10.00 uur al zes keer van alles  uit mijn handen laten flikkeren.
Ik kwam overprikkeld terug van boodschappen doen.
Ik liep te zuchten om niks en te steunen om alles.
In zo'n geval kan ik gewoon maar het beste een stukje gaan rennen. Dat helpt altijd.
Sterker nog: ik word gewoon door mijn gezin een soort van naar buiten gestuurd :-).

Tijdens het lopen probeerde ik te analyseren waar het gevoel vandaan komt.
Is het onrust omdat ik 3 juni met een nieuwe baan ga beginnen? Vind ik het (te) spannend?
Vind ik het naar dat mijn overzichtelijke leventje voorbij gaat zijn?
Ben ik het zat dat ik continu thuis mensen om me heen heb?
Komt het doordat er volgende week toch weer iedere dag afspraken in de agenda staan die me afhouden van de dingen die ik wil doen?
Is het frustratie omdat ik ieder naadje van het project dat ik naaide uit moest halen en nog een keer moest doen?
Ik weet het niet. Misschien een combinatie van.

Feit is, dat het altijd fijn is met mijn hoofd in de (op deze dag ijskoude) wind, de muziek in de oortjes, tijdens mijn rondje om de plas.
En dat ik 'genezen'terugkwam.
Ik had weer moed om verder te gaan met mijn project.
En tadaaaaaa! Mijn eerste lingerieset is af!



Het is de eerste die ik 'voor het echie' maakte.
De afwerking (vooral bij de beugels)  laat nog te wensen over. Maar dat zal een kwestie van oefening zijn die de kunst moet baren.
En hij zit echt heel lekker. En dat is mooi, want ik heb hem op eigen maten getekend.
Ik hoop dat ik nog wat kan oefenen voordat ik hier in oktober examen in kan gaan doen.

En nu het liedje. Want het is de Zaterdagse Zwijmel!
Ik heb, naar aanleiding van een leuk voorvalletje deze week, gekozen voor Binnen van Marco Borsato. Ik stapte met mijn zoon, ja, de metalhead, in de auto om hem weg te brengen en Binnen van Marco Borsato was op de radio. Hij zei: 'Hoe vaak ik deze niet geluisterd heb!!!!' En ik was flabbergasted. Mijn metalhead die naar Marco Borsato luistert? 'Ja', zegt hij,  'dit is gewoon een heel fijn nummer'.
Ik zei: 'Dit kan geen toeval zijn! Weet jij dat dit mijn liedje voor jou was toen ik zwanger was van jou?' Hij wist het niet. Kennelijk had ik het hem nooit verteld maar had hij het wel meegekregen. Maf hè?

'Binnen' was in die tijd heel vaak op de radio. Ik zie me nog gaan in mijn autootje. In het holst van de ochtend in de kou, op weg naar het ziekenhuis waar ik destijds werkte. Knabbelend aan wat droge creamcrackertjes omdat ik verder niks kon verdragen. Mijn hemel, ja die creamcrackers. Ik was het bestaan ervan alweer vergeten.
Net als warme vanillevla (in de avond) heb ik die na mijn zwangerschap nooit meer gegeten.



De tekst vond ik ontzettend toepasselijk in mijn prille zwangerschap en hij raakte me altijd. En zonder dat iemand me hoorde in de auto kon ik hem keihard meebrullen.

Open mijn ogen
En kijk om me heen
Alles lijkt veranderd
Mijn buik doet raar en ik voel me vreemd
En ik vraag me af wat dit gevoel veroorzaakt heeft
Mijn gedachten lijken zelfs niet meer van mij
Ik kan mezelf niet vinden
En de reden dat ben jij

Je bent
binnen
Binnen in mijn hart
Binnen in mijn ziel
Van binnen
Binnen sinds de dag
Dat ik voor jou viel
Binnen
Binnen in de droom
Die ik met je wil beginnen
Je bent binnen
Binnen

(open mijn ogen)
Het leven werd door mij alleen geregisseerd
Maar zonder iets te zeggen
(met mezelf te overleggen)
Heb ik alle rollen omgekeerd
En ik vraag me af waarom ik doe wat ik nu doe
Maar het antwoord op de vraag komt niet van mij
Ik Iijk gek te worden
En de reden dat ben jij

Dus... ik vond het een mooi momentje zo samen met mijn zoon in de auto, samen meezingend met een liedje dat totaal niet binnen ons genre ligt.

Mee zwijmelen?

Plaats hier je link!

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter