Ik heb dus een zoon van het soort die er niet aan denkt om zijn moeder te bellen als hij hoort dat hij geslaagd is. "Ja, ik wist het toch al? Ik heb mijn cijfers toch gekregen?"
Ik had zelf het idee dat hij nog wachtte op de laatste cijfers van zijn toetsen Nederlands.
Het grappige is dat ik me hierdoor ook niet beledigd of gepasseerd voel.
Hij is gewoon zoals hij is.
Nou ja... anyway... mijn zoon, die de wind echt niet altijd in de zeilen heeft gehad (of eigenlijk heel zijn schoolcarrière veel tegen de wind in heeft moeten gaan) heeft zijn eerste diploma op zak!
Hoe fijn is dat!
En wat ook fijn is: hij blijft volgend jaar en het jaar erop op dezelfde school om van zijn MBO 1 diploma een MBO 2 diploma te maken.
We hebben nog even gepolst of hij zijn fantastische mentor mee kon nemen naar volgend jaar (echt... ze was goud!), maar helaas. We hopen dat hij weer zo'n lieve, goeie en fanatieke treft.
Dubbel feest dit weekend: hij verjaart. 20 wordt hij alweer.
Dat kan toch helemaal niet?
De afgelopen tijd kwam dit liedje van Cat Stevens regelmatig bij mij voorbij.
En ik vond het wel passen bij een jongen die op een keerpunt in zijn leven staat.
Hij zal naar verwachting nog wel even bij ons blijven.
Maar als ik mezelf na ga, kan het binnen een maand anders zijn en kan hij besluiten dat hij het anders wil. Zo ging het bij mij ook toen ik die leeftijd had.
Ik vind het een mooi liedje, Father and Son. De woorden van de vader worden laag gezongen, en de woorden van de zoon in een hoger register. Ik blijf er altijd even voor zitten om het af te luisteren.
Nah... ik ben echt een beetje klaar met alle plannen die in duigen vallen of dreigen te vallen.
Ik hou niet van dingen die onzeker zijn. Ook als het om kleine dingen gaat als een uitje ofzo.
Van lieverlee komen er dingen in de agenda voorbij die niet doorgaan.
Deze zaterdag zou ik met zijn zoon om graspop staan.
De week erop stond er een concert gepland van Rammstein.
Helaas. We moeten nog zeker een jaartje wachten.
Vandaar de titel van mijn zwijmel: when the party is over.
Of eigenlijk had ik een liedje moeten zoeken met als titel: als het feest niet eens begonnen is...
Maar ook kleinere uitjes blijken vaak onzeker. De afgelopen maand is mijn dochter twee keer getest omdat er corona op haar afdeling was. Gelukkig was het bij haar allemaal goed, maar het was net weer op het moment dat we net weer voorzichtig met mensen hadden afgesproken. En ja...tussen test en uitslag ga ik geen mensen ontmoeten.
Afgelopen weekend zouden we bij vrienden gaan eten en we zouden dus ook niet gaan voordat de uitslag bekend was. Vriendin had het vlees en de vleesvervangers al in de marinade staan toen ik belde dat het misschien niet door zou gaan. Nou ja, je snapt... als je eters krijgt heb je voorbereidingen te treffen. En je wil dat ook niet voor niets doen.
Maar wij konden tot een uur voor vertrek niet zeggen of we wel of niet konden komen. Want als die test positief was dan moesten wij ook met het gezin weer veertien dagen in quarantaine.
Gedoe, gedoe...
Ik stond zaterdagmorgen als in mijn hardloopkloffie klaar om naar het bos te gaan om te gaan lopen met de groep, toen ik me bedacht dat het ook helemaal niet slim is om met een mogelijke (weliswaar kleine kans op) besmetting bij mensen in het gezicht te gaan lopen hijgen.
Gedoe, gedoe...
Dit komend weekend had ik dus, omdat Graspop toch niet doorging, afgesproken dat ik met mijn zus en broer een weekend in ons huisje bij zee ging logeren. Mijn zus wordt ouder ons moeder ooit geworden is en we vonden dat we daarbij stil moesten staan en moesten vieren.
Nu is er dus bij één van hun in de omgeving sprake van een mogelijke besmetting en weet ik dus weer niet of het weekend door kan gaan.
Moet ik de boodschappen al in huis halen? Na vandaag heb ik daar geen tijd meer voor dus nou ja... ik heb de wijn in huis gehaald. Dat is het belangrijkste ingrediënt waar iets mee gevierd moet worden toch? En aangezien ik de rest van de week hele dagen tot in de avond laat weg ben, zit ik ook maar alvast op dinsdag mijn zwijmel voor te bereiden. Wat misschien ook weer voorbarig is omdat dat weekend mogelijk toch niet doorgaat. Vrijdag in de loop van de ochtend horen we of het door kan gaan. Terwijl ik vroeg in de ochtend al mijn spullen in de auto moet hebben omdat ik na mijn werk gelijk door moet gaan. Allemaal gedoe, gedoe.
Dochterlief wil naar vrienden maar het regent dus we bedenken dat ik haar en haar vriendin wel met de auto breng. O, nee... we kunnen niet met 3 personen die niet tot 1 gezin behoren met de auto.
Gedoe, gedoe....
Nou ja...weet je wat pas gedoe is? Degenene die het treft, die hebben pas gedoe. Een nieuwe opleving van corona. Of met corona in de zorg werken. Of corona krijgen. Dan heb je pas echt gedoe. Maar ik ben er eigenlijk wel een beetje klaar mee hoor met dat wel/niet gedoe.
Nick en Simon. Wie had ooit gedacht dat ik ze ooit nog eens zou aanbevelen.
Ik ben zéker geen fan van ze. En ik noem ze al zolang ik ze 'ken' heel flauw Pik en Piemel.
Een paar weken terug zei Mr. C. dat hij nu toch wel een heel leuk programma van Nick en Simon had gezien: Homeward Bound. Ze gingen op zoek naar de geschiedenis van Simon and Garfunkel.
Ik dacht, is goed. Ik heb andere dingen te doen. Maar toen ik op een avond toch ineens niks te doen had en zat te zappen bleef ik toch hangen bij 'Homeward Bound' van Nick en Simon.
Ik durf ook niet te zeggen of de laatste aflevering al is geweest.
Maar gelukkig is alles tegenwoordig terug te kijken.
Ik heb Simon and Garfunkel eigenlijk nooit zo 'gevolgd'.
Ik weet wie ze zijn. Ken de grootste hits. En vind de muziek ook echt wel heel mooi.
Ik denk dat ze door hun gebrek aan uitstraling een beetje aan mijn interesse voorbij zijn gegaan. Ik vond ze eigenlijk een beetje oneerbiedig gezegd de Pik en Piemel van de jaren '60-'70.
Nu kan je zeggen dat ze meer uitstraling niet nodig hebben, want hun muziek compenseert dat ruim. Want toen ik al die muziek van Simon and Garfunkel voorbij hoorde en zag komen in Homeward Bound, vond ik het toch wel weer mooi en tof om te horen. Zo'n eigen geluid. En na al die jaren echt klassiekers!
Het bracht me tot de zwijmel van vandaag: Homeward Bound.
Och, ik weet nog dat dit nummer zo enorm binnen kwam tijdens het hardlopen een paar maanden geleden. Het was in november. Ik heb hem toen ook al in de zwijmel gezet. God, wat voelde het toen zwaar. Ik zat heel slecht in mijn vel en was compleet overprikkeld.
Ik had allemaal rare klachten die achteraf denk ik gewoon verband hielden met totale overprikkeling van mijn zenuwstelsel.
Een stijve nekspier, maanden. Jeuk op mijn bovenarm, veroorzaakt door een beknelde zenuw in mijn nek. Een beknelde zenuw in mijn been, wat zorgde voor een doof gevoel en tegelijkertijd een rusteloos gevoel in mijn been. Ook maanden mee rondgelopen. Kaakklemmen. Klachten waarvoor je niet naar een dokter rent, maar die rete-irritant zijn. Natuurlijk slecht slapen. Door die stomme klachten. Maar ook door spanning en onrust in mijn hoofd. Buiten en in de auto vaak mijn zonnebril op omdat het licht te fel was.
Ik moest knopen doorhakken. Vooral voor mijn werk. Maar uit loyaliteit heeft dat proces te lang voor me geduurd.
Het 'release me' (bevrijd me/ laat me los) van Eddie Vedder klonk voor mij als een soort gebed. Als een wanhoopskreet.
Ik wilde dat ik op de golf mee kon drijven, waar het me ook mocht brengen, maar voor mijn gevoel zat ik vast in een soort draaikolk.
Ik heb in die tijd vaak verzucht dat het me zo heerlijk leek als alles even stil kwam te liggen.
Het werk, de opleiding, alle uitjes, verjaardagen, afspraken met vrienden, het huishouden, het gezin draaiend houden, willen sporten.
Het was (op het werk na) allemaal leuk, maar het was gewoon teveel.
Ik kon niet kiezen wat voorrang had. Dus ging ik maar door met alles.
En toen was daar corona. En vond ik een nieuwe baan. En nam ik ontslag.
En daardoor zat ik twee maanden thuis. En kon ik alleen maar thuis zijn en op mijn gemak afwikkelen van alles wat mij overprikkeld had. En dat ik zo uitgebreid kon afwikkelen, dat was een zegen. Hoe k*t die corona ook was. Is.
Vorige week kwam tijdens het hardlopen dit nummer weer voorbij en ik dacht aan die keer in november, toen dit nummer zo binnen kwam. Ik realiseerde me hoe anders ik nú in mijn vel zit.
Ik ging de laatste weken niet lopen om mijn hoofd rustig te krijgen. Mijn hoofd was als rustig als ik ging lopen. En dat is een fijn gevoel hoor!
Alle stomme kwaaltjes (nek, arm, been, kaak) zijn weg. Ik raak niet meer in de stress als ik mijn zonnebril vergeet. Ik val in slaap als ik mijn kussen raak. Het juk wat ik in november met me mee droeg is weg. De enige spanning die ik nog had waren de zenuwen voor mijn eerste werkdag op nieuwe werk. (Na 11 jaar werken op dezelfde plek vond ik de overstap best een groot ding, en hoe langer ik deze maanden thuis zat, hoe groter die stap in mijn hoofd werd). En ik was ook wel bang om weer terug te vallen naar hoe ik me in november voelde nu alles (werk, opleiding, sociale dingen) ineens allemaal weer van start gaat.
Mijn eerste werkdag is inmiddels achter de rug. En die is me 100 procent meegevallen. Het was gewoon leuk! Dus dat is een hele geruststelling en bemoedigend voor de komende tijd.
En ik hoop nu dat ik het herken als ik terug dreig te zakken in dat gevoel en dat ik nu (eindelijk eens een keer) heel verstandig wel op tijd zelf op de rem ga staan.
Dus... geheel tegen mijn eigen regels in (de Zaterdagse Zwijmel kent eigenlijk geen regels) plaats ik dit nummer nog een keer in de zwijmel, en geniet ik ervan dat ik me zoveel lekkerder in mijn vel zit , of eigenlijk, in mijn hoofd zit, dan een paar maanden terug.
I see the world, feel the chill Which way to go, windowsill I see the words on a rocking horse of time I see the birds in the rain, ohh
Oh, dear dad, can you see me now? I am myself, like you somehow I'll ride the wave where it takes me I'll hold the pain, release me
Oh, dear dad, can you see me now? I am myself like you somehow I'll wait up in the dark for you to speak to me How I've opened up, release me Release me, release me dad, release me
