Ik kan er al weken niet over praten zonder dat de tranen in mijn ogen staan.Mijn zoon gaat deze week het huis uit. Hij gaat samenwonen met zijn vriendin. Helemaal ver weg in Limburg.En natuurlijk weet ik het: het is de natuurlijke gang van zaken. Kleine jongens worden groot. En hoe mooi is het dat dat joch, waarvan ik altijd had gedacht dat hij tot zijn 30e thuis zou wonen, op zijn 21e het huis gaat verlaten. Dit is mijn verstand die praat. Maar mijn gevoel loopt op een ander pad dan mijn verstand.Zonder mij of zijn vader erover in te lichten heeft hij zich ingeschreven voor een nieuwe opleiding en heeft hij alles geregeld wat nodig was om te verhuizen. Hij heeft ons positief verrast.Het zal stilletjes worden hier. Janneke woont nog steeds niet bij mij. Ze woont sinds de scheiding bij haar vader. Het is de bedoeling dat ze wel deels bij mij komt wonen, maar wanneer ze de stap naar mij zal zetten is nog niet duidelijk.Ik zal de muziek in huis missen. Ik zal het samen luisteren naar muziek missen. En het lekker hard meezingen. Ik zal zijn geklets missen.En op een bepaalde manier zal ik ook moeten wennen aan de zorgtaak die vervalt. Mijn radars stonden altijd afgestemd op hem. Hoe staat zijn pet? Hoe is zijn bui? Is hij overprikkeld? Is hij somber? Is hij gewoon somber, of misschien wel depressief? Dreigt er een epileptische aanval? Of zit hij juist lekker in zijn vel? De radars zullen de komende tijd nog uitstaan naar hem, maar ze zullen niets bereiken.En dat zal misschien ook wel een rustig en zorgeloos gevoel geven. De tijd zal het leren.Daarom vandaag een nummer van Meat Loaf in de zwijmel.Een liedje wat we altijd op volume 20 zetten en keihard woord voor woord meezongen.
Wil je meezwijmelen?
Plaats hier je link.
Ik heb het drie keer meegemaakt. Drie kinderen die uitvlogen. De één wat vroeger dan de ander. Maar het werd stil. Wennen. Maar ook meer tijd voor jezelf.
BeantwoordenVerwijderenEr breekt een nieuw tijdperk aan. En dat is goed. Voor nu is het stil maar straks is het ook wel weer fijn. Dan komen ze op bezoek. En weet je dat het goed is.
Mooie zwijmel heb je uitgekozen.
Liefs Joanne
4x heb ik dit mee gemaakt (1x een boemerangkind) en ik vond het vreselijk. Het went wel maar traag. De vrijheid die je er voor terugkrijgt is wennen. Alles op zijn tijd maar die kindertijd had van mij net als bij jou wel veeeeeel langer mogrn duren.
BeantwoordenVerwijderenOh Natasja, dat zal niet gemakkelijk zijn! Je hebt er niet echt naartoe kunnen leven en dat is toch lastiger. Hopelijk vindt hij zijn weg met zijn vriendinnetje en gaan ze een mooie toekomst tegemoet. Maar als zorgenkind van de familie snap ik dat je zeker echt alles gaat missen dat met hem te maken heeft. Hopelijk besluit je dochter toch ook bij jou te komen wonen al is het maar gedeeltelijk. Maar wat er ook gebeurt, je blijft hun moeder en dat weten ze allebei heel goed en als ze dan bij je zijn is het heerlijk! Maar desondanks 'sterkte'.
BeantwoordenVerwijderenDat nummer is geweldig, ik zing het ook nog voor een groot deel mee!
Dat is een hele verandering inderdaad. Lijkt me pittig maar komt vast goed!
BeantwoordenVerwijderen