Zwijmelen op Zaterdag: then came the last days of may

 

Tja.. het overlijden van Tina Turner. 

Je kan er niet omheen. Ik zou eigenlijk een zwijmel aan Tina moeten wijden. Een icoon heeft het tijdelijke voor het eeuwige geruild. 

En hoewel ik haar echt bewonder om haar uitsraling, haar expressie, haar altijd jonge uiterlijk... en hoewel ik heel veel liedjes van haar mee kan zingen... Er is toch nooit echt een nummer van haar geweest dat me echt geraakt heeft. Ik weet... het is vloeken in de kerk. So be it. 

Een fotograaf vertelde van de week dat hij ooit foto's moest selecteren van Tina Turner voor iets. Een boek ofzo, of een tentoonstelling, ik weet niet meer wat. En hij vertelde daarbij dat Tina Turner altijd heel expressief op de foto's stond. Zéker niet op haar voordeligst... dubbele onderkin, geknepen klutoogje, scheve mond. Het waren juist de mimiek en de energie de foto's zo aantrekkelijk maakten. 

En dat was precies wat ik ook dacht toen ik van de week al die foto's voorbij zag komen: wát een uitstraling en expressie. 

Dus.... Memento Tina... 

Ik kies, lekker een beetje tegendraads, voor een liedje wat ik al een paar weken in gedachten had voor vandaag. 

Vanwege de titel: Then came the last day's of may, van Blue Öyster Cult. 

Daar waar januari en februari met hun grauwe donkere dagen niet voorbij leken te gaan, dendert het voorjaar nu ineens als een jekko voorbij. Niet te geloven. Het is overal groen, het vakantiegeld is alweer binnen, nog een paar dagen, dan is het juni en gaan we alweer tellen richting de zomervakantie... 

Het liedje heeft niks te maken met het jaargetijde ofzo. Maar alles met een groepje jongens die bij het maken van een drugsdeal in de val werden gelokt. Twee van deze groep werden vermoord. De derde overleefde het. En Blue Öystercult schreef er een droevig liedje over. 

Als je mee wilt zwijmelen... 
Plaats dan hier je link. 

 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Redemption Song

Eén van de mooie dingen aan muziek is, vind ik, dat er altijd wel iets is waarin je elkaar kunt vinden. 
Zo heb ik met mijn vriendin Marieke qua muziek niet heel veel gemeen. 
Als we op oudejaarsavond de finale van de Top2000 luisteren dan roept zij met grote regelmaat: wat een takke-herrie. En 9 van de 10 keer is het dan een nummer waar ik op gestemd heb.
Ze wilde wel met me mee naar het optreden van DeWolff op bevrijdingsdag, maar ze vond er maar weinig aan. Toch heeft ze al die tijd aan mijn zijde gestaan. Dat is toch echte vriendschap?!! 
Een dag later gingen we samen naar een Bob Marley tribute band. The Rootsriders. En daar heb ik bijna net zo hard van genoten als Marieke. 
Ik heb zo rond mijn 18e, 19e heel veel naar reggae geluisterd en in de loop van de jaren ben ik deze muziek een beetje uit het oor verloren. Maar eigenlijk is het hele fijne muziek. De beat is niet heel ingewikkeld. Met wat variaties lijkt het allemaal best wel op elkaar. Geen ingewikkelde loopjes of tempowisselingen zoals bijvoorbeeld bij Metallica. Daar heb ik altijd het gevoel dat ik erbij moet blijven omdat ik anders dingen mis. Bij reggae is de vibe zo anders. Het raakte me die avond hoe blij en liefdevol deze muziek is. En als het niet blij was... dan was het ontzettend krachtig. 

Moet me wel nog even van het hart dat ik het echt respectloos vind hoe mensen voor een pop-podium enorm lopen te ouwehoeren tijdens een concert. De zanger van de band vertelde op een bepaald ogenblik over zijn familie in Sudan, die hij door de oorlog al 5 jaar niet gezien had. Over een vriend die vermoord is in de oorlog. En mensen horen het gewoon niet... kletsen gewoon door als hij een nummer opdraagt aan mensen die getroffen zijn. Ik vind het echt ongelooflijk. Echt... ga gewoon lekker in de kroeg de week doorspreken met elkaar. Of ga lekker in de foyer zitten. Maar laat de mensen die wel voor de muziek komen gewoon lekker luisteren. 

Ik heb gekozen om redemption Song te plaatsen. 
“Emancipate yourselves from mental slavery, none but ourselves can free our minds”
Het nummer is prachtig en krachtig is zijn eenvoud, met niets meer dan een gitaar, een stem en een mooie tekst. 



Wil je mee zwijmelen? Plaats hier je link: 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Satellite

Vorige week plaatste ik een liedje met een suikerzoet filmpje van Lewis Capaldi. 
Vandaag doe ik hetzelfde met een liedje van Harry Styles. Ook zo'n meerzoete, schattige clip!

Ik ben kort van stof vandaag.
De week was lang. De week was druk. 
Ik heb een groot project afgerond (waarover later meer, als de bruid getrouwd is). 
Ik ben gewoon moe en heb de puf niet om een leuk verhaal te tikken. 

Geniet maar lekker van het filmpje. 


Wil je mee zwijmelen? 
Plaats hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Wish you the best

Ach, deze van Lewis Capaldi is zo zoet... Een echte zwijmel. 

Stiekem ben ik wel een beetje fan van Lewis Capaldi. 

Hij is niet het schoolvoorbeeld van de jongen waar mensen massaal voor vallen. Hij is wel ontzettend populair. Ik denk omdat hij ontzettend eigen is, erg muzikaal is, en zich kwetsbaar op durft te stellen.  Ooit had ik hem bijna live gezien in het voorprogramma van Bastille. Maar hij was toen ziek. Dat vind ik, naarmate ik meer muziek van hem leer kennen, steeds spijtiger. 

Ik vind Lewis echt een held. Hij heeft Tourette en dit komt soms ook tot uiting tijdens zijn optredens. Er gaat een filmpje rond op internet waarin het publiek zijn zangstuk overneemt tijdens een aanval van Tourette.  Tot nu toe treedt hij gewoon op, maar een maand geleden las ik een bericht dat hij misschien wel zou moeten stoppen met muziek maken. Ik zou het ontzettend sneu en jammer vinden. 

Als ik aan zou sluiten aan mijn muzikale plannen van dit weekend zou ik iets van DeWolff (mijn lievelingsband van eigen bodem) moeten plaatsen of van Bob Marley. Maar het liedje van Capaldi is te zoet om over te slaan. DeWolff  zie ik vanmiddag (ik schrijf deze zwijmel op vrijdagmorgen al) op het bevrijdingsfestival in Rotterdam. De muziek van Bob Marley wordt zaterdagavond vertoond door The Rootsiders in Gebouw T. 

Ik heb de laatste weken ontzettend veel muziek 'geboekt' voor de komende tijd. 
Mijn vriendin, muziekmaatje, Kleine Tas en ik hebben last van een soort van knaldrang. 
We waren aan het kijken welk festival we konden bezoeken, maar uit de grote festivals van deze zomer hebben we niet kunnen kiezen.  Prijs/artiesten... het lag niet in overeenstemming met onze wensen. 
Dus we hebben allemaal 'kleinere dingetjes' geboekt. 

Volgende week de Legends of Rock in Zoetermeer. Een festival met alleen maar tributebandjes. 

Daarna volgen het Blommenkindersfestival in Roosendaal. Muse in Den Haag is ook al bijna (die zie ik met mijn broer) . En ik scoorde tickets voor het solo project van Till Lindemann (Rammstein). Maar dat is pas in december. 

Maar het meest kijk ik uit naar Rospop. Géén idee wat ik moet verwachten maar het ziet er op de website zo onzettend gemoedelijk uit. Voor 30 euro hebben we een weekend lang muziek, inclusief kampeerplaats in de boomgaard. Eten en drinken kost €2,50 per consumptie. Het is ooit begonnen als verjaardagspartij, maar nu een terugkerend gebeuren geworden. Echt... Werchter, Pinkpop, alle groten des festivals..... de bandjes zullen niet zo groots en meeslepend zijn, maar ik weet zeker dat ik hier net zo hard van kan genieten. 

**************************************************
Ik moet deze, een dag later, zaterdagmorgen, even editten hoor, want dit is hoe het ging: 

Vrijdag rond 12 uur las ik dat er mega files waren richting Rotterdam. Weg A was afgesloten waardoor iedereen over weg B moest. En dat liep vast. 
Om half twee dacht ik: laat ik maar vast gaan rijden. Waarschijnlijk is het veel te vroeg, en het zal wel heel raar lopen als ik niet om 16.30 in het centrum van Rotterdam kan zijn, maar je weet nooit wat je tegenkomt onderweg. 
Op de oprit naar de snelweg sloot ik al aan in de eerste file. Vervolgens was het, in de stortregen, langzaam rijden tot aan de Moerdijk. Daar stond het weer vast tot aan Dort. Tegen half 4, dus twee uur na vertrek, sloot ik aan in een file voor de Brienenoordbrug. Ik had de hoop al opgegeven dat we Sigfried und Joy zouden kunnen gaan zien, maar wonder boven wonder loste de file om 5 voor 4 op, was ik binnen 5 minuten die pokkebrug over en trof ik op de P&R vriendin Marieke die al een parkeervak voor voor me bezet stond te houden. Om 16.02 hadden we de metro richting centrum en om 16.30 sloten we hijgend aan in de rij voor Sigfried und Joy.  De show was een succes! vervolgens door naar het bevrijdingsfestival voor DeWolff. Ik heb genoten.

En een eervolle vermelding voor Marieke, die zich opgeofferd heeft om naast mij te staan voor het podium bij DeWolff. Over muzieksmaak valt niet te twisten. Maar ze had het voor me over. Dankjewel Marieke! 
We pikten nog een stukje Goldband mee, en toen waren we het zat. Tijd om ruimte te maken voor twee van de honderden mensen die nog voor de poortjes van het terrein stonden te wachten tot ze naar binnen mochten. 

***************************************************

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats hier je link. 

 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter