Vandaag, terwijl ik lekker bij mijn dochter en schoonzoon in Zwitserland ben, blik ik terug op de tweede etappe die we in april liepen van het Hildegard van Bingen Pelgrimspad Wandeldag twee. Etappe 1b. Fischbach-Herrstein. 12 km.
Vandaag was ik ruim een uur vóór de wekker wakker. 7 uur opstaan, 9 uur de deur uit is ons streven. Dat haalden we vandaag ruim. Met 2 auto's reden we naar het eindpunt van deze etappe, naar Herrstein. Met 1 auto samen terug naar waar we gisteren eindigden in Fischbach.
De route beloofde vandaag weer flink klimmen en dalen. Het regende, ik voorzag gladde paden, dus ik had mijn wandelstokken meegenomen. De eerste etappe hadden we in twee delen gesplitst. De boekjes zeiden: doe dat maar, want de etappe is zwaar. Het was vandaag maar 10 km, met een extra ommetje naar het Kupferwerk, maakten we er 12 van. En we waren maar wat blij dat we naar de boekjes geluisterd hebben, want het was gewoon best weer pittig.
De tocht begon met een klim naar boven. Bij het lezen van een informatiebord misten we een pijltje, maar daar kwamen we pas achter toen we een rondje gelopen hadden en weer bij hetzelfde informatiebord terug kwamen.
Daar zakte mijn humeur even sub-zero. Het regende hard. Het was fakking koud (4 graden ofzo). Ik had kâhwe klâhwe. En er stond een harde wind, daar boven op die berg. Er was even heel weinig aan.
Heejjjj... dit bord hebben we net ook al gezien!
Prachtige sering midden in het veld
Felgele koolzaadvelden. Kenmerkend voor deze wandeltocht.
Fischbach is van oudsher een kopermijn dorp. We liepen dan ook een groot deel over het 'Kupfer-Jaspis Pfad. In het bezoekerscentrum van de oude kopermijn (daarvoor moesten we dus even een kilometer van het pad af) stopten we voor koffie, kuche en de tweede stempel in ons pelgrimspaspoort. En kochten we een mooie sleutelhanger als souvenir voor aan de rugzak. Op dat pad kwamen we ook een oude schachtingang tegen. Echt heel tof.
Glück auf. De bergwerkersgroet.
We vervolgden het Hildegard Von Bingen Pilgerpfad weer. Het was intussen droog. De zon kwam er een klein beetje bij. Ik was blij dat ik m'n stokken bij me had op de steile paden. Tas vond ook een wandelstok. Het werd weer een stikmooie route.
Wat opviel onderweg:
Veel bloeiende brem, meidoorn, appelbomen. Heel veel klein hoefblad. Heel veel omgewaaide bomen. Soms was ons pad versperd, soms was het netjes voor ons afgezaagd. En onderweg in het bos gewoon 0 mensen tegengekomen. Wát een rust. En wat ben ik daarom ook blij dat ik dit pad niet alleen, maar samen met Tas loop.
Het pad is onwijs goed aangegeven. Om de 50 meter kom je ongeveer wel een bordje tegen. Echt zodanig dat ik dacht: mán, doe eens rustâgh met je bordjes. Maar toch is het fijn, want als je even geen bordje tegenkomt als je er een gemist hebt, is het maar een klein stukje terug. Bij twijfel val ik terug op de Komoot-app.
Vandaag was ik ruim een uur vóór de wekker wakker. 7 uur opstaan, 9 uur de deur uit is ons streven. Dat haalden we vandaag ruim. Met 2 auto's reden we naar het eindpunt van deze etappe, naar Herrstein. Met 1 auto samen terug naar waar we gisteren eindigden in Fischbach.
De route beloofde vandaag weer flink klimmen en dalen. Het regende, ik voorzag gladde paden, dus ik had mijn wandelstokken meegenomen. De eerste etappe hadden we in twee delen gesplitst. De boekjes zeiden: doe dat maar, want de etappe is zwaar. Het was vandaag maar 10 km, met een extra ommetje naar het Kupferwerk, maakten we er 12 van. En we waren maar wat blij dat we naar de boekjes geluisterd hebben, want het was gewoon best weer pittig.
De tocht begon met een klim naar boven. Bij het lezen van een informatiebord misten we een pijltje, maar daar kwamen we pas achter toen we een rondje gelopen hadden en weer bij hetzelfde informatiebord terug kwamen.
Daar zakte mijn humeur even sub-zero. Het regende hard. Het was fakking koud (4 graden ofzo). Ik had kâhwe klâhwe. En er stond een harde wind, daar boven op die berg. Er was even heel weinig aan.
Heejjjj... dit bord hebben we net ook al gezien!
Prachtige sering midden in het veld
Felgele koolzaadvelden. Kenmerkend voor deze wandeltocht.
Fischbach is van oudsher een kopermijn dorp. We liepen dan ook een groot deel over het 'Kupfer-Jaspis Pfad. In het bezoekerscentrum van de oude kopermijn (daarvoor moesten we dus even een kilometer van het pad af) stopten we voor koffie, kuche en de tweede stempel in ons pelgrimspaspoort. En kochten we een mooie sleutelhanger als souvenir voor aan de rugzak. Op dat pad kwamen we ook een oude schachtingang tegen. Echt heel tof.
Glück auf. De bergwerkersgroet.
We vervolgden het Hildegard Von Bingen Pilgerpfad weer. Het was intussen droog. De zon kwam er een klein beetje bij. Ik was blij dat ik m'n stokken bij me had op de steile paden. Tas vond ook een wandelstok. Het werd weer een stikmooie route.
Wat opviel onderweg:
Veel bloeiende brem, meidoorn, appelbomen. Heel veel klein hoefblad. Heel veel omgewaaide bomen. Soms was ons pad versperd, soms was het netjes voor ons afgezaagd. En onderweg in het bos gewoon 0 mensen tegengekomen. Wát een rust. En wat ben ik daarom ook blij dat ik dit pad niet alleen, maar samen met Tas loop.
Het pad is onwijs goed aangegeven. Om de 50 meter kom je ongeveer wel een bordje tegen. Echt zodanig dat ik dacht: mán, doe eens rustâgh met je bordjes. Maar toch is het fijn, want als je even geen bordje tegenkomt als je er een gemist hebt, is het maar een klein stukje terug. Bij twijfel val ik terug op de Komoot-app.
Na een bankje met thee en een broodje, toch nog heel even in de zon, was het nog maar een paar kilometer naar het eindpunt. Kilometers zeggen niet zoveel over het 'we zijn er bijna'. De klimmetjes maken het dan toch nog ver.
Nadat we 3x hadden gedacht dat we de laatste klim wel gehad zouden hebben kwamen we dan toch in Herrstein aan. Een allerschattigst dorpje met vakwerkhuizen.
We hebben daar nog even rondgestruind, onze derde pelgrimsstempel gehaald, en via de Lidl zijn we naar huis gereden.
Nu staat de tafel vol met tapas, hapjes en drankjes, dus ik ga zo lekker aanschuiven!
En het liedje van vandaag: Dat is een liedje dat de Foo Fighters maakten voor de slachtoffers van een mijnramp in Australië. Daar moest ik steeds aan denken toen ik door het kopermijn gebied liep.
Wil je mee zwijmelen? Plaats dan hier je link.
Je kweekt er wel spierballen mee... in de benen dan vooral ;-)
BeantwoordenVerwijderen