Zwijmelen op Zaterdag: A view to a kill

Vandaag blik ik terug op een etappe van het Hildegard Von Bingen Pelgrimspad, die ik in april met mijn vriendin Natasja liep

Etappe 5. Staudernheim-Schloßböckelheim
Al met al 19 km.

Deze etappe gaat de boeken in als de tocht van de lusjes en de tocht van de sneeuw.

We begonnen de tour met koud, maar vriendelijk weer bij de Bahnhof in Staudernheim. Een fors klimmetje naar de kloosterruïne die we gisteren al uitgebreid bekeken hadden. Eerst nog een bijna broekpiesmoment omdat ik met het betreden van  het toilet de slappe lach kreeg. 
Als we nét op tijd een toilet vonden, bij hoge nood, was de gevleugelde uitspraak: Precies op tijd, op het juiste uur. (Kent u hem nog van Paulus de Boskabouter?). 
Tja, flauwe humor is soms genoeg om het net wel of net niet droog te houden. 

startpunt bij de kloosterruïne Disibodenberg

De weg ging, vanaf het klooster op de Disibodenberg naar beneden met een lusje door het dal, een allerliefst dorpje, Odernheim an Glan door.  Daar stroomden de Nahe en de Glan samen. Een indrukwekkend gezicht.

 


We troffen een winkeltje, dicht natuurlijk, waar we een pelgrimsstempel zouden kunnen halen. Ik stond wat beteuterd naar binnen te kijken toen een oude man vanuit de winkel naar me zwaaide en de deur open deed. In mijn beste duits vertelde ik dat we pelgrims zijn (hoe leuk is dat om dat te kunnen zeggen: wij zijn pelgrims!), en aan het kijken waren of we ergens een stempel konden vinden. Hij wilde graag een stempel in ons boekje zetten!

oude, belangrijke brug

 

De weg vervolgde terug naar boven, waar we mooi uitzicht hadden op de plek van de ruïne die we gisteren bezochten. 

uitzicht op Disibodenberg en de kloosterruïne

Heel in de verte zagen we de uitkijktoren al, waar ons eindpunt moest zijn. 

Heel in de verte, boven op de berg, de uitkijktoren van ons eindpunt

nog steeds ver weg die toren

De uitkijktoren komt dichterbij

En nóg dichterbij

Er kwamen een paar druppels regen. We liepen nu in een gebied waar de Kelten vroeger al liepen.

vet oud paaltje :-) 

 
We stopten af en toe bij een inspiratiebord, en hoog boven op de berg begon het te sneeuwen. 

 ja... wat moet je anders dan doorlopen? Het regende nog steeds en gelukkig kwamen we bij een overdekte bushalte, met wijn- en ijsautomaat, je verzint het niet. Voor wijn te vroeg. Voor ijs te koud. We kozen voor thee en broodje.

De weg maakte een volgend lusje, klimmen, klimmen, klimmen, door de wijngaarden.\\

Imposante rotsen onderweg. Met verrassend veel kleurige bloemen. 

In Oberhausen vonden we bij de kerk een kastje met weer een stempel. De tweede voor vandaag! Het voelt toch als een beloning!

 

Ik liet een eerder gevonden zwerfsteentje achter

De toren bij het eindpunt kwam steeds dichter bij. We namen nog een korte pauze toen we een volgend schuilhutje vonden en na nog even stiefelen, zowaar nog heel even in de zon, kwamen we aan bij Schlossböckelheim. 

We hebben nog geen slot gezien. Wel iets wat leek op een kleine ruïne. Maar morgen wordt dat ons startpunt en gaan we het misschien wel ontdekken hoe het zit met dat slot.
Ook de uitkijktoren komen we morgen pas tegen.
We hopen op iets lekkerder weer. Want vandaag was best een beetje afzien.

Het liedje van vandaag: heel gek, het is een liedje dat ik onderweg zong, waaran 1 zin heel toepasselijk was: Earth's crystal tears, the fall of snowflakes on your body.

Het is uit een nummer van Duran Duran: a view to a Kill. Een oudje uit de jaren '80. 

Wil je mee zwijmelen? 

Plaats dan hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter