Zwijmelen op Zaterdag: O lucidissima

Vandaag blik ik terug op de allerlaatste etappe van het Hildegard von Bingen Pelgrimspad, die ik in april met mijn vriendin Kleine Tas liep. 

De laatste vakantiedag. Vandaag zijn we dan eindelijk écht bij de beentjes van Sint Hildegard aangekomen. Maar ook daar kwamen we niet zomaar.
We begonnen de dag in Bingen met een rondleiding van een gids in de gewelven van de kelder van het klooster van Sint Hildegard, dat ooit op de Rupertsberg gebouwd was.
De gids die ons een paar dagen geleden rondleidde in de kerk in Waldböckelheim had ons het telefoonnummer van deze mevrouw gegeven en gezegd dat we haar toch écht moesten bellen als we in Bingen zouden zijn.
Zo gezegd, zo gedaan. Het was een gouden tip!

De keldergewelven, restanten van het oude klooster

Onze reputatie was ons al vooruitgesneld , de gids uit Waldböckelheim had haar al verteld dat er over een paar dagen 2 pelgrims zouden komen .

 
Van de ruïne van het klooster is niets meer bewaard gebleven. Alles is bij de aanleg van het treinspoor verdwenen. Behalve dan de gewelven van de kelder van het klooster. En onder die gewelven heeft een allerliefste dame ruim anderhalf uur verteld over Sint Hildegard in Bingen, en aan de overkant van de Rijn, waar ze een tweede klooster stichtte.

Uitzicht op de plek waar ooit het klooster stond

Zo moet het er toen uit hebben gezien, op de plek waar de Nahe in de Rijn stroomt 

De gids kon ontzettend levendig vertellen. Ik had echt metersdik kippenvel toen we de kelders betraden en toen zij het verhaal van Hilly vertelde. Wát een sterke vrouw moet ze geweest zijn!

De gids liet bijvoorbeeld een kopie van een beschermbrief zien, waarmee Hildegard beschermd kon reizen. 

 
Via een bezoek aan een kerk wandelden we naar de pont om naar Rüdesheim te varen. Daar boven op de berg, in Eibingen, heeft Hilly dus een tweede klooster gesticht.

Een toch nog weer lange wandeling door de wijnvelden, dit keer in korte mouwen in de zon, hoera!, met wederom flink klimmen, bracht ons bij het klooster.
Vroeger heb ik dit stuk een paar keer gedaan in de stoeltjeslift, toen de kinderen nog klein waren.
Leuk om dit stuk ook eens te wandelen! 

Hoe het nou precies zat met in welke kerk nou de botjes waren, dat was niet helemaal duidelijk. Maar in het klooster moesten we sowieso zijn. Hand in hand liepen we de laatste meters van het pad naar de kerk. De kerk was prachtig. Het voelde echt als een bijzondere plek. 

Bijna bij het klooster! 

Maar daar lagen niet de beentjes.

 

Wél haalden we er de laatste stempel van onze Pelgrimspas. Ook een mooi moment.
Voor de beentjes moesten we wat lager op de berg zijn. In het dorpje Eibingen zelf. Daar, bij de kerk, heeft oorspronkelijk het klooster gestaan en dáár liggen de beentjes van Sint Hildegard in een gouden schrijn.

zicht op Eibingen

 
De kerk was een onooglijke kerk. Sorry. Maar het leek haast de beentjes niet waardig.

Het was heel bijzonder om samen met Tas uiteindelijk voor de beentjes te staan.

 
We hadden ineens het échte einddoel van onze wandeling bereikt. Het zat erop. Het was volbracht. Het was klaar.

Toch vond ik het ook wel raar. In een vitrine hingen, als een soort troffeeën, nog andere skeletdelen van andere heiligen.

de 'troffeeënkast'

 
Het voelt niet goed voor mij, dat mensen dingen doen met delen van je lichaam, terwijl je er zelf geen zeggenschap meer over hebt. Zo ook het nekwerveltje van Hilly, dat kilometers verder in een kerk in Waldböckelheim ligt. En in Bingen kwamen we nog een ander botje van haar tegen in een kerk.

En toch was het bereiken van de beentjes ook een deel van het doel van het Pelgrimspad geworden.

Tas schreef nog een bedankje aan Hilly in een gastenboek dat bij Hilly lag. We brandden wat kaarsjes. En met een laatste groet aan de beentjes, en een bedankje voor de prachtige tocht, verlieten we de kerk en Sint Hildegard.

 
Het zat erop. Moe maar voldaan wandelden we terug naar de pont. Nog even de toerist uithangen en door de toeristische Drosselgasse langs de winkeltjes met kerstmeuk en souvenirsmeuk.
Vanaf de pont was het nog een half uur lopen naar de Bahnhof in Bingen. We namen een tussenstop voor een laatste spaggetti-eis en een wafel. En toen we bij de auto waren, hadden we er toch weer 16 wandelkilometers op zitten.

 
En dan is, waar we zolang naartoe geleefd hebben, naartoe gewandeld hebben, ineens voorbij.
Het was mooi, het was genieten, het was verdiepen, het was vriendschap, het was liefde, het was natuur, het was afzien, het was nat, het was kou, het was de voorjaarszon op je huid voelen, het was lachen, het was huilen, het was verwerken, het was shit achterlaten, het waren mooie ontmoetingen, het waren mooie verhalen, het was bewonderen, het was verwonderen, het was overwinnen, het was verrast worden. Het was ontzettend veel en ontzettend prachtig!

Kleine Tas... ik ben zo dankbaar dat ik dit met jou mocht doen! 

En de muziek... 
Tja... ik ben niet zo van de klassieke muziek. 
Maar ik zou Hilly te weinig eer aan doen, als ik géén muziekstuk van haar zou plaatsen. 
Want ze was óók nog eens een componiste. 

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats dan hier je link! 

You are invited to the In

linkz link party!

Click here to enter