Zwijme;en op Zaterdag: Blieve Loepe

Vandaag blik ik terug naar de op één na laatste etappe van het Hildegard von Bingen Pelgrimspad die we in april liepen.

Stromberg-Bingen
Bijna 20 kilometer.

 
De laatste echte lange etappe.
Wat een euforische dag was het vandaag!
We hadden de laatste echte etappe van ongeveer 20 km op het programma staan we zagen er een klein beetje tegenop. 20 km in de heuvels is best ver.

Maar... gewoon beginnen. Blieve loepe, om Rowwen Hèze maar eens aan te halen. En dan komen we er vanzelf.
We begonnen, voor het eerst op Het Pad, met een langzame stijging in plaats van met een steile. Ook wel eens fijn.

 
We kwamen bij een piepklein dorpje waar een klein kerkje stond, en daar konden we een stempel zetten in onze pelgrimspas. De rest van de route hebben we alleen maar natuur gezien. 

De boterham aten we bij gebrek aan bankje op de grond. Het lukte me daarna zelfs om zonder hulpmiddelen weer overeind te komen.

Tas plukt weegbree voor op brood 

We kwamen door een heel leuk stukje bos waar overal gezichtjes in de bomen zijn gemaakt. De laatste etappe loopt zo anders.... weemoed en euforie gingen hand in hand vandaag. En de laatste 5 kilometer kreeg ik vleugels voor mijn gevoel.

 De eerste blik op de Rijn was ook wel even een momentje voor me. We hebben meer dan 30 jaar langs de Rijn, in dit Rijndal gekampeerd, en bij de Rijn aankomen voelt als een soort van thuiskomen. 

Na de eerste blik op de Rijn was het nog een uur wandelen naar het eindpunt in Bingen.
Het einpunt was een beetje een anticlimax.

Het eindpunt was bij de Bahnhof. Niet op een mooi pleintje in de Altstad ofzo.

Voor de binnenstad moesten we nog een brug over, een stuk lopen en daar had ik even geen zin meer in. Ik wilde in Sanct-Goar, 30 km verderop, waar we dus altijd kampeerden een pizza gaan eten, en ik had afgesproken voor een kop koffie met Simona und Nicola, de voormalig eigenaren van de pizzeria.

 
Daarbij, Bingen was me, na al die stilte in de natuur, veel te druk met al die mensen en het verkeer. Kortom: wegwezen en op naar Sanct-Goar.

 
Ik vond het fantastisch om over de Rijnoever naar Sanct-Goar te rijden en om even terug te zijn op de plek waar zoveel herinneringen met het gezin en de familie liggen.

Morgen gaan we terug naar Bingen. Daar lopen we nog een tourtje langs dingen die te maken hebben met Hildegard, steken we over met de pont naar Rüdesheim en zullen we uiteindelijk uitkomen bij de Beentjes die daar als relikwie bewaard worden.

 
We hebben gewoon heel dat fakking pad volbracht. Met al z'n sneeuw, hagel, regen, glibberige afdalingen, modderige paden, stomme klimmetjes, maar ook met al z'n verrassingen, mooie natuur, mooie vergezichten, en mooie momenten en inzichten.

 
Ik ben blij dat ik dit pad niet alleen liep. We kwamen soms hele dagen geen mens tegen in het bos. En ik ben blij dat ik Kleine Tas naast me had. Altijd maar doorgaan. Altijd de moed erin houden. Altijd verdieping zoeken.

 
En dankbaar dat onze lijven het zonder noemenswaardige blessures konden volhouden.
We zijn moe en voldaan.

 
En het pad heeft ons gegeven wat we zochten en wat we nodig hadden.
En dankjewel Hilly, voor alles wat we tegenkwamen en dat je ons al die tijd naar het eindpunt hebt geleid!

Nog even ter herinnering dit bankje. 
Een hele persoonlijke herinnering, 
Maar hier was wel even mijn breekpunt van deze tocht. 

En ja, ik weet... ik plaats deze zwijmel 2 dagen te vroeg. Maar zaterdag ben ik de hele dag op pad. Dan start ik met de Camino Brabant.

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats dan hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter