Het voordeel van zo'n revalidatieperiode is, dat je tijd hebt voor dingen waar je anders nooit tijd voor hebt.
Samen met mijn dochter een puzzelboekje invullen, tegen elkaar hangend in bed. Met mijn zoon, heel erg op het gemakje, want ik kan niet sneller, wandelen naar de supermarkt voor de dagelijkse boodschappen. Nu bof ik ook dat het prachtig voorjaarsweer is en dat ik ook lekker iedere dag een paar uur in de tuin kan zitten met een mooi boek, Er is genoeg in de tuin te doen, snoeien enzo. Maar ja... dat kan nu óók even niet.
Vandaag had ik alle tijd om te luisteren naar de top 200 van de filmmuziek op NPO1 klassiek.
Een zender die ik anders nooit op zet. Er gingen allerlei luikjes open. Vooral bij dit stukje muziek.
Ik heb in geen jaren meer deze muziek gehoord, nooit meer aan gedacht dat het bestond, en ik kon het ook niet plaatsen Voor mijn gevoel bracht het me terug naar mijn late puberteit. Maar het blijkt een muziekstuk te zijn die hoort bij een film uit 1993. Ik was toen 21. Dus net iets ouder.
De film heb ik ooit gezien. Maar ik kan me niet herinneren hoe het verhaal gaat. Ik weet nog wel dat ik het mooi vond. Dus wie weet,,, als ik me verveel, dan zou ik ook nog deze film eens terug kunnen kijken de komende periode.
Het herstel gaat overigens heel goed. We hebben onze draai en nieuwe routine gevonden. Ook de professionele hulptroepen zijn ingeschakeld. Dat vind ik heel fijn, want ik moest echt een groot beroep doen op de mensen om me heen.
Het is nu nog een kwestie van m'n gemak houden, mijn oefeningen doen, geen domme dingen doen als tóch te ver bukken, en wachten tot de boel genezen is.
Ik type nog steeds vanaf mijn laptop in bed.
Achter de computer, waar al mijn wachtwoorden en inlogdingen vanzelf ingevuld worden, kan ik nog niet zitten,
Ik kan dus nog geen linkparty maken,
Willen jullie je links weer in de comments plaatsen?
vrijdag 7 maart 2025
Zwijmelen op Zaterdag: The heart asks pleasure first
vrijdag 28 februari 2025
Zwijmelen op Zaterdag: Die with a smile
Nou, ik ben weer bovengekomen aan de andere kant van de streep: de operatie is achter de rug. Alles is goed verlopen. Ik ben alweer een weekje lekker thuis en op naar herstel.
Ik had verwacht dat de dagen thuis lang zouden duren, maar de week is voorbij gevlogen.
Alles kost tijd. Er komt bezoek, er komen mensen helpen. Er waren ook iedere dag wel hobbels die ik moest nemen. Een blaasontsteking (wat niet fijn is als je maar heel langzaam en niet zonder pijn naar de wc kan lopen), een zoon die steeds dieper weggleed in een sombere stemming, thuiszorg die toch geregeld moest worden. Er was steeds wel íets dat teveel aandacht van me eiste.
Goed nadenken als je toch uit bed bent, of boven bent, of je alles gedaan hebt wat je wilde doen, want nog een keer terug gaan kost teveel moeite.
Mensen moeten dirigeren vanuit je stoel. De controle moeten loslaten over je huidhouden. Ik vind het lastig.
En ook gewoon wel verdrietige momenten.
Stilte voelen in de avond/nacht. Het missen van een partner die even naast je komt kroelen, vraagt of je lekker ligt, of je misschien nog een kopje thee wilt... die zorgt dat alles om je heen gewoon doordraait zonder dat je daar zelf over na hoeft te denken. Ik heb dit gemis echt wel ervaren. Kortom... ik vond de week intens.
Maar ook weer ervaren hóe veel mensen om me heen voor me klaarstaan, me komen helpen, iets liefs opsturen of berichtjes sturen. Het is echt hartverwarmend. Ik heb daar deze weken ook heel veel dankbaarheid voor gevoeld.
En het is goed dat ik even op mezelf word teruggeworpen. Ik ben natuurlijk altijd maar bezig en de hort op. En het is, merk ik nu, ook wel goed om even in mijzelf te keren en te voelen wat er gaande is. Er is niet alleen een lichamelijk proces gaande, maar ook in mijn hoofd zijn processen die aandacht vragen en nu ook krijgen. Ik ben op verschillende vlakken aan het helen.
Het liedje dat ik vandaag plaats in de zwijmel, heb ik gekozen omdat de eerste 24 uur ná de operatie 1 zin hiervan continu in mijn hoofd op repeat ging,
"As the world is ending I wanne be next to you..."
Geen andere regel. Ik kende alleen deze regel, Geen idee wie het nou eigenlijk zong en hoe het liedje nou precies verder ging.
En ze zeggen dat als je een 'oorwurm' hebt, dat die verdwijnt als je het liedje een keer helemaal af speelt.
Dus ik kwam erachter: Bruno Mars met Lady Gaga: Die with a smile.
 |
| voor de operatie, opname bij mijn dochter op de verpleegafdeling |
Wil je mee zwijmelen?
Plaats je link maar in de comments deze keer.
Ik zit nu op mijn laptop in bed en het lukt me niet om de 'linkparty' open te zetten,
vrijdag 14 februari 2025
Zwijmelen op Zaterdag: Valentines Day
Ik plaats mijn zwijmel van zaterdag lekker alvast op vrijdag.
Vrijdag 14 februari: valentijnsdag.
Want ik heb daar een mooi liedje bij. Niet echt een vrolijk liedje. Maar wel een mooi liedje.
Sinds de comeback van Linkin Park ben ik weer helemaal into the band.
Hun nieuwe album vind ik van voor tot achter geweldig. Helaas is het me niet gelukt om een ticket te scoren voor hun tour.
Ik weet niet of het me lukt om volgende week en de week daarna een zwijmel te plaatsen.
Woensdag is De Operatie en ik weet niet wanneer het me weer lukt om een poosje achter mijn computer te zitten. Mijn laptop is te traag. En ik heb ook het geduld niet om wat zwijmels vooruit te plannen. Ook mijn computer is erg traag. Volgende week komt mijn broer langs. Niet alleen om mij op te lappen, maar ook om te kijken of hij mijn pc een beetje op kan knappen. Mijn broer weet namelijk dingen die ik niet weet. Heel fijn.
Ik wens iedereen een fijn weekend toe, en ik meld me weer in de zwijmelrubriek als mijn lijf het weer toe laat.
Wil je voor nu mee zwijmelen?
Plaats dan hier je link.
vrijdag 7 februari 2025
Zwijmelen op Zaterdag: real hero
Vandaag heb ik weinig energie voor een uitgebreide zwijmel.
Ik ben klaar met de week. Gisteren kreeg ik te horen dat ik over anderhalve week al (!!!) geopereerd ga worden en ineens komt er heel veel op me af.
Werk dat af moet. Dingen die voor thuis geregeld moeten worden.
Afspraken gemaakt en verzet. En sowieso de impact dat het nu toch echt gaat gebeuren.
Ik ben moe. Ik ga iedere avond direct na het avond eten naar bed. Niet gelijk slapen, maar lekker in mijn bed is toch de meest comfortabele plek, mat dat half gare heupje.
Maar vanavond even niet. (Ik plan de zwijmel op vrijdagavond voor de zaterdag vooruit).
Voor vanavond verheug ik me op een concert van Blaudzun.
Ik denk niet dat heel veel mensen veel van zijn muziek kennen, maar 'Real Hero' zou je kunnen kennen van de radio.
Twee weken geleden lukt het nog om leunend op een stok een paar uur voor een podium te staan. Dus ik heb goede moed voor vanavond. Even alles wat nog moet en gaat gebeuren uit mijn hoofd zetten en genieten van fijne muziek.
Ik wens jullie een heel fijn weekend toe!
Wil je mee zwijmelen?
Plaats dan hier je link
zaterdag 1 februari 2025
Zwijmelen op Zaterdag: The memory remains
Inmiddels weer volledig hersteld van alle grieperig- en verkoudheden.
Maar ik had gisteravond geen behoefte om een wekker te zetten en kennelijk had ik nog wat extra slaap nodig.
Dus (Melody ;-) ) weer een late zwijmel vandaag.
De zon schijnt. Misschien ga ik straks wel even naar buiten.
Maar ja.. wat kan ik doen? Het einde van de straat is al ver met dat vervelende pootje van me.
Ik merk dat ik wel een soort van nestdrang krijg. Ik vind dat er van alles in orde moet zijn in huis voordat de operatie gaat gebeuren. Dus misschien ga ik me daar maar eens op storten. Of al mijn planten verpotten. Want dat mag nu het weer langer licht wordt. Twee weken geleden was de wachttijd een maand. Dus het kan ineens best snel gaan.
De zwijmel deze week heeft te maken met Marianne Faithfull.
De zangeres overleed deze week.
En omdat ik van nèt even anders houd, plaats ik niet een nummer van haar, maar van Metallica, waar ze een heel klein rolletje in speelt. De titel is dan wel weer heel toepasselijk.
Ik doe haar zéker geen eer aan met dit nummer, want ze heeft vast en zeker sterkere teksten en mooiere zangpartijen gezongen.
Memento Marianne.
zaterdag 25 januari 2025
Zwijmelen op Zaterdag: Shiny happy people
Meuhhh....
Ik ben de hele week ziek geweest.
Voel me echt zompig, futloos en ben het zat.
Het grauwe weer. Mijn lage energielevel. Ik heb zoveel in bed gelegen dat ik zelfs mijn bed zat ben.
Ik heb wel gewerkt... maar na het werk gelijk naar bed. Onrustige klamme nachten.
Ik mis een partner die voor me zorgt. Die zorgt dat de boodschappen binnen zijn, dat er een fruithapje klaar staat en een sinaasappeltje wordt geperst. (Zoonlief heeft het nog zwaarder te pakken dan ik).
Ik heb teveel tijd en te weinig afleiding gehad om me zorgen te maken over de operatie die komen gaat. En ik mis m'n lief. En de afleiding. Alle leuke dingen die ik zo graag opzoek... ik heb het allemaal moeten cancelen. Een weekendje weg met de meiden in een huisje. Een etentje met een oud collega. Een logeerpartij dit weekend. Ik mis de shiny happy people om me heen.
Daarom maar even een lekker vrolijk liedje vandaag, om de moed erin te houden.
Wil je mee zwijmelen?
Plaats dan hier je link.
vrijdag 17 januari 2025
Zwijmelen op zaterdag: Hips don't lie
De kogel is door de kerk.
Ik ga een nieuwe heup krijgen.
Na maanden pijn, ongemak, waggelen, steeds minder 'uit de voeten kunnen' ben ik er klaar mee.
De laatst onderzoeken lieten ook zien dat een operatie onvermijdelijk is.
De wachttijd voor de operatie is ongeveer een maand.
Ik vind het bijzonder. Een jaar geleden wandelde ik nog een pelgrimspad in Duitsland, en maakte ik lange wandelingen in Zwitserland. Ik had toen slechts met afdalen 'wat last'. Het gevoel dat er iets niet lekker zat. Naar mate de zomer vorderde kreeg ik steeds meer klachten. Op gang moeten komen als ik had gezeten tijdens een lange wandeling of erna. Stijfheid. Mijn been niet meer in de auto kunnen krijgen als ik had gelopen. Inmiddels is de situatie zodanig dat ik pijn heb bij iedere stap. Pijn in rust. Pijn als ik me omdraai in de nacht. Ik kan de stofzuiger niet meer de trap optillen. En als ik de auto in wil stappen dan moet ik met mijn handen mijn been optillen. Lopen naar het einde van de straat is al ver. Hoe snel kon het gaan... van moeiteloos en dagen achtereen kilometers wandelen naar bij iedere stap de vraag stellen hoe ver je nog moet. Artrose is de diagnose.
Er komt veel op me af. Want straks ben ik 6 weken uit de roulatie. Na de operatie heb ik zéker twee weken hulp nodig, misschien wel langer. Ik mag dan niet eens zelf mijn sokken aan trekken.
Mijn bed moet op klossen. Er moet een postoel komen. Krukken. Een grijpertje om zooi van de grond op te rapen. Afspraken worden gemaakt en verzet. Ik zou in maart een oproep krijgen voor een MRI (het jaarlijkse borsten-apk'tje). Die moet naar voren gehaald worden, want ik wil en mag niet met een verse prothese in een MRI scanner liggen. Ik moet nog voor een preoperatieve screening. Een botdichtheidsmeting. En oja, ik heb al maanden een uitslag op mijn huid. Ook in het gebied waar geopereerd moet worden. En ik moet vrij zijn van infecties dus ja.. daar moet ook maar even een huisarts naar kijken. En misschien toch ook maar even naar de kapper? Je bent zomaar weer 6 weken verder als ik er te lang mee wacht.
Het fijne aan het hele verhaal is dat de verwachting is dat ik deze zomer weer kan doen wat ik zo graag doe. Huppelen op een festivalweide. Wandelen. Kamperen.
En nog iets leuks: ik ben in hele goede handen in het ziekenhuis, want het toeval wil dat ik bij mijn dochter op de verpleegafdeling word opgenomen. Hoe fijn is dat?
En dit brengt me, met de nodige zelfspot, bij het liedje van Shakira. Hips don't lie.
Ik ben nooit soepel geweest in de heupen. Heb altijd al een beetje een bijzonder en onelegant loopje gehad. Wie weet hoe soepel ik ga worden als er een nieuwe heup in mijn lijf zit!
Ik verheug me nu al op weer pijnvrij en soepel kunnen bewegen.
Wil je mee zwijmelen?
Plaats dan hier je link.
vrijdag 10 januari 2025
Zwijmelen op Zaterdag: Major Tom
Ik had van de week zo'n leuke avond met mijn zoon, de metalhead ;-) .
Het was via Whatasapp, weliswaar, maar het was zo leuk, gezellig en een avond vol nostalgie.
Mijn zoon, de metalhead, kwam ineens met dit liedje op de proppen.
Al in geen 100 jaar meer gehoord. Geen idee van wie het was.
Maar mijn zoon viel voor de jaren '80 vibe.
Vervolgens kwam hij met allemaal keigoeie nummers uit de jaren '80 'waar ik toch echt eens naar moest luisteren.' Ik moet zeggen: smaak heeft hij wel, dat joch.
We maakten het later dan we wilden doordat we steeds maar weer toffe liedjes bleven delen.
Uiteindelijk hebben we alles in Spotify in een playlist gezet, zodat we alles wat we deelden naar hartelust terug kunnen luisteren.
Mochten jullie de komende tijd denken: Heb je haar weer met haar '80 liedjes... dan weten jullie waar het vandaan komt.
Overigens... natuurlijk vond mijn zoon ook een metal-versie van dit nummer :-)
Wil je mee zwijmelen?
Plaats dan hier je link.
vrijdag 3 januari 2025
Zwijmelen op Zaterdag: radioactive
Het nieuwe jaar is van start.
Echt veel goede voornemens heb ik niet.
Ik kreeg deze van de week toegestuurd van mijn nicht.
Zij is een soort 'partner in crime'. Ook vrijgezel, en ze geniet van al het moois dat in het leven voorbij komt. Wij hoeven elkaar niet uit te leggen hoe het werkt in een 'vrijgezellenbestaan'. Wij verstaan elkaar zonder woorden.
Ik heb veel baat bij de behandelingen van de osteopaat. Hij kijkt verder dan mijn heup. Gek genoeg ziet de verzekering zijn behandelingen als een 'alternatieve geneeswijze'. De fysio heeft geprobeerd de spanning in mijn spier die is ontstaan door de pijn en bewegingsbeperking, op te lossen met 'dry needling'. Ik vond dit als zodanig nog een grotere 'hocuspocus'... maar wel heel effectief.
De cranio-sacraal therapeuten pakten het nog breder aan.
En zowaar: voor mijn gevoel loop ik, bij vlagen, weer heel soepel. Maar als ik mezelf in een spiegelruit voorbij zie schuiven, dan lijk ik echt op Oma Duck. En als ik 's avonds mijn benen op de bank te rusten wil leggen, moet ik echt nog met mijn handen 1 been optillen.
Volgende week krijg ik een nader onderzoek met contrastvloeistof.
Radio-actief, las ik in de folder. Maar het zal wel meevallen, want ik hoef niet in quarantaine, en ik mag van het gewone toilet gebruik maken in het ziekenhuis.
Imagin Dragons was de band die, alweer een tiental jaar geleden, met het liedje 'Demons' mijn liefde voor livemuziek opnieuw aanwakkerde. Sinds ik deze band zag is mijn podiumverslaving alleen maar gegroeid.
Ik hoop heel erg dat ik de komende zomer alle concerten en festivals die ik gepland heb bij kan wonen.
Het verloop van de heupklachten is onvoorspelbaar.
Al moet ik een rollator meenemen... ik zal gaan!
Ik kies voor een live versie van een optreden op Sziget. Een festival dat hoog op mijn lijstje staat.
Niet voor dit jaar, maar voor ooit.
In dit stukje van Youtube worden Demons en Radioactive beiden vertolkt en mennnnn.... het breed uitgemeten slagwerk bijna op het einde...
Als het hele fragment te lang is om alles te luisteren, scroll dan gewoon even door...
Ik vind het fantastisch.
Lang verhaal kort: Mijn doel voor 2025 is genieten en genezen.
Mijn bewegingsvrijheid terugkrijgen en pijnloos alles weer kunnen doen waar ik zin in heb.
En dat genieten graag met alle mijn lieve vrienden, family en liefst ook mijn lief aan mijn zijde.
Ik wens jullie allemaal een prachtjaar toe!
En als het leven toch even minder leuk is... dan wens ik je heel veel liefde om je heen toe, om je door de lastige tijd heen te helpen.
Wil je mee zwijmelen? Plaats dan hier je link!