kâhwe klâhwe

Ben ik nou degene die altijd het hardste roept dat die kouwe kl**e winter gewoon maar lekker overgeslagen moet worden, die nog maar eens een rondje extra in de auto rijdt, om maar een positieve bijdrage te leveren aan de 'global warming' (en dan even vergeet dat het huis slechts aan 3 kanten omgeven wordt door water...), die het liefst een winterslaap houdt en het liefst op 4 maart pas het nieuwe jaar begint, als de eerste krokusjes hun kopje boven het gras steken....? Ik... die vandaag zo enorm genoten heeft van diezelfde kl**te winter.

Het begon om 9 uur in het bos. De traditionele nieuwjaarscross. Althans... voor mij was het een eerste keertje, de rest van de loopgroep loopt hem al sinds 1991 op de eerste zaterdag in het nieuwe jaar. En dan kom ik om half 8 mijn bed uit, vrijwillig... en dan sta ik om 10 over half 9 de auto te krabben, en dan zijn mijn handen ( zelfs met handschoenen aan!) al pijnlijk en halfbevroren voordat ik goed en wel onderweg ben... en dan weet ik even niet meer waarom het nou ook alweer zo lekker was om iedere keer maar weer die rondjes in het bos te moeten rennen. Ja... het overgrote merendeel van de groep is man. Maar de grootste categerie is 60+... krasse knarren dus. Maar toch... het is iedere keer gezellig, iedere keer weer anders, en de natuur is zo 's morgens vroeg altijd weer verrassend mooi. Ook vandaag, ondanks de kou, of beter... dankzij de kou. Zo tussen de bomen was het weinig spannend en alleen maar koud, totdat we op de grote zandvlakte kwamen, en het was echt alsof we plotseling een andere wereld binnenstapten... door de poortjes van de winterefteling... alle bomen rond die vlakte prachtig wit berijpt... een winterse sprookjeswereld... En ik genoot! En ik voelde me een bevoorrecht mens dat ik mijn bed uit was gekomen en dit mocht zien!

Thuisgekomen heb ik gauw de kinderen in pyamaatje gelaten (dat is zo lekker warm op het ijs) de kleren eroverheen aangetrokken, haren kammen kon ik ivm mutsjes overslaan, en zijn we gaan schaatsen. De plas was goed dicht, hier en daar een klein dun plekje of een klein wakje, maar de baan waarop het ijs goed was, had zich door de vele schaatsers al wit afgetekend. Jip en Janneke hadden de afglopen dagen al flink kunnen oefenen, en gingen als een speer. Wel nog het liefst aan het handje, maar toch! Mikey was ook blij met zijn superhippe onderbindijzers. Vandaag kon hij ook op het ijs zonder dat zich scheuren vormden met M.ike zelf als centrum.

En ik heb ook in geen tijden zo lekker geschaatst als vandaag! Echt... het is als leren fietsen... als je het eenmaal kunt, dan kun je het voor de rest van je leven. De slag zat er weer zo lekker in, ik vloog over het ijs.... voor het gevoel dan hè?

Een rondje 32 zit er vast nog niet in, en als ik mezelf terug zou zien op video, dan ziet het er vast een stuk minder soepel uit... maar het was heerlijk! (Overigens... ik blijf me er werkelijk over verbazen dat ik met mijn kromme x-voetjes in staat ben om er een behoorlijke slag uit te krijgen op de schaats...Anatomisch gezien moet dit onmogelijk zijn....)

Als M.ike zijn I-phone aan me wil afstaan ( dat ding is voor hem verdorie net zo heilig als de afstandsbediening) dan zal ik eens kijken of ik de foto's daarvandaan over kan zetten.... Morgen gaan we iets beter voorbereid op pad... Jip en Janneke begonnen veel te vroeg naar mijn zin te mopperen over honger en dorst, dus er gaat gewoon een rugzakje met liga's en wickey mee. Want koek-en-zoopie dat kennen ze hier in Bergen nog niet.

Kortom... laat het wat mij  betreft nog maar even vriezen dat het kraakt. Ik ben vanavond al 3 keer naar buiten gelopen om te voelen of het nog wel hard genoeg vriest. En daarbij... ik gun mijn vader zooo enorm zijn 11-stedentocht (hij is ingeloot dit jaar!).

Zo.... en bij deze is mijn eerste goede voornemen ook alweer gesneuveld.... Ik had me voorgenomen om de fles port eens een weekendje dicht te laten, maar laat ik nou een onwijs goeie, 10-jaar-oude-fles port nog open hebben staan van de kerst.... te lekker en te zonde om die te laten bederven. 1 voordeel... er zijn nog zo'n 51 weekenden  dit jaar over waarin ik het beter kan doen!
Zo, en nu kruip ik lekker onder mijn warme dekje!

even de kerst relativeren

Voor iedereen die dit jaar geen zin heeft in de kerst heb ik hier een enorm relativerend gedicht van Willem Wilmink.

Nee, wees maar niet bang, ik herken mezelf er niet in, ondanks dat we 'eenzaam' met ons viertjes zijn dit jaar met de kerst (gelukkig maar...), maar ik moest erg lachen om zijn cynisme.
Komt-ie:

Wees niet zo bang voor Kerst. Het zijn twee dagen,
Dat is niet meer dan achtenveertig uur.
En uren, het ene vlug, het ander trager,
Uren vervliegen op den duur.
Raak niet verloren in herinneringen,
Wees toch een beetje wijzer deze keer.
Zing maar van Stille Nacht als je kunt zingen,
Want stil zal het zijn, die nachten. Zeer.
Zing in jezelf: De witte vlokken zweven
terwijl de regen langs de pannen ruist.
Het kind is niet in Betlehem gebleven:
Het is naar Golgotha verhuisd.
Gedenk de dieren op de schalen en de borden,
Die zitten meer dan jij in de puree.
Eten is beter dan gegeten worden,
Ook in de glans van Lucas 2.
Zeg nee als mensen je te eten vragen,
Want in een andermans gelukkige gezin
Daar is de kerstboom enkel te verdragen
met een uitslaande brand erin.
Wees niet zo bang voor Kerst. Het zijn twee dagen .

Overigens heb ik wel even moeten googelen om Lucas 2 te checken... Jaren achtereen met kerst naar de nachtmis geweest, maar met nachtmis heb ik kennelijk ook weleens even iets gemist...
Golgotha kon ik nog net plaatsen.:-$

Ontdek je plekje: oudenbosch

Eén van de leuke dingen aan wonen in een deel van Nederland, dat wat verder ligt van de plek waar je geboren en getogen bent, is het ontdekken van de omgeving. Zo zijn er in de omgeving leuke plaatsjes waar je eigenlijk nooit kwam, omdat je óf domweg van het bestaan niet afwist (Rilland of all places...) óf omdat het gewoon totaal uit de route lag (neem bijvoorbeeld Yerseke of Vlissingen).

Toen ik de eerste keer met Mike meereed, op verkenning om ergens op de lijn Rotterdam-Antwerpen een nieuwe stek uit te gaan zoeken, viel het me vooral op dat er her en der tussen al het groen af en toe een klein dorp lag (soms met de meest exotische namen: Stampersgat... Standdaarbuiten... ik noem er maar een paar) en midden in dat plukje bebouwing stond dan één enorme kerk. Niet gewoon een kerkje, nee, kathedralen, tempels, basilieken!
Degenen die ons via de weg van Rotterdam naar Bergen weleens hebben opgezocht zullen misschien met dezelfde verbazing als wij gekeken hebben naar de 'Sint-Pieter' bij Oudenbosch. De koepel torent in de verte aan de linkerkant ( op de heenweg dan :-) )hoog boven alle bebouwing uit, hij is niet te missen...

Afijn... het stond al lang op het lijstje van 'leuk om daar eens te gaan kijken', dus vandaag was de 'Sint-Pieter' aan de beurt. Nou.... ik ben nog helemaal onder de indruk...  Bij aankomst bleek hij wel heel erg groot te zijn! Wie heeft ooit dat krankzinnige idee gehad om zo'n enorme kerk in een plaats als Oudenbosch neer te zetten? En wie heeft heel de gemeente zo gek gekregen om zijn plan erdoor te krijgen? Oké, het is gebouwd (of getekend, dat weet ik even niet meer) door niet de eerste de beste, het Rijksmuseum in Amsterdam en het C.S. aldaar zijn van dezelfde hand.

Eenmaal binnen vielen onze monden open van verbazing... wat een enorme rijkdom aan kleuren, afbeeldingen, etc... Wat ze in Italie kunnen, kunnen we hier ook, moeten ze gedacht hebben. 3 kleuren marmer waren er in de muur verwerkt... Mooi ingelegde figuren... Ingelegde figuren???? Bij nadere inspectie zag ik dat alle ingelegde figuren er domweg opgeschilderd waren en alle marmeren pilaren waren van ordinair beschilderd beton. Oke... maar het mozaiek (shit, ik krijg geen trema uit mijn toetsenbord geperst) in het plafond was dan wel mooi! Dat konden we vanaf de omgang boven in de koepel vast mooi zien. Voor 50 cent mochten we de koepel beklimmen. Ook daar bleek... Alle mozaiek, en alle gebeeldhouwde engeltjes waren ook geschilderd. Dan was het goud op het plafond ook vast geen bladgoud maar een couleur locale van de Gamma...

En nu weet ik niet wat ik ervan moet vinden... Er stonden prachtige beelden en veel vooral, van heiligen waarvan ik het bestaan niet eens wist. En Jip heeft zijn ogen uitgekeken naar 'het stripverhaal' zoals hij het later omschreef, van de kruistocht van Jezus. Hij vond ook maar dat we even een kaarsje moesten branden voor Jezus, want het was toch wel heel gemeen wat ze met hem hadden gedaan.

En ik verbaas me er ook over hoe zo'n enorme kerk kan blijven bestaan... dat moet toch miljoenen kosten? Hoe komen die binnen? Tja... een barst in het marmer is op deze manier gauw en met weinig kosten hersteld, maar toch.... En dan te bedenken hoeveel mensen met volle overgave er steeds voor blijven zorgen dat 'hun' basiliek er steeds weer prachtig uitziet. Want een plaatje voor het oog dat was het zéker! En de manier waarop wij alles op het eerste ogenblik voor echt namen.... dan is het toch echt wel knap gedaan, denk ik dan.

Ik hoop niet dat ik nu Oudenboschenaren enorm voor het hoofd ga stoten, maar wij kwamen tot de conclusie dat het toch wel een hoog eftelinggehalte had. We vroegen ons al af waar Pardoes en Pardijntje zich verstopt zouden hebben...
Zoals Den-Haag bedrogen wordt door het Panorama Mesdag, zo heeft Oudenbosch zijn Basiliek van de H.H. Agatha en Barbara.

Ken je dat gevoel... dat er al weken iets suddert in je hoofd, maar je kan je vinger niet leggen op wat je voelt... Totdat je een stukje leest in de krant en plotseling staan de sluizen open.
Dit was de trigger bij mij:

Niemand heeft mij
zo bloot gekend
als mijn moeder
zo bang, zo vrolijk
laf
zo stoer

niemand heb ik
zo ziek gekend
als mijn moeder
zo sterk
zo lief
wanhopig
maar ook zo gelukkig

niemand heb ik
zo gemist
Kon ik maar,
horen over mezelf als kind
en hoe je me nu als moeder vindt

Kon ik maar,
op zoek naar herkenning
en vooral een beetje erkenning

Kon ik maar,
naast moeder, partner, collega en vrouw
weer heel even echt kind zijn dicht bij jou.

Het is dus een stukje jatwerk, deze tekst. En ik heb een paar woordjes veranderd.
Maar met name het zinnetje over hoe ik zelf was als kind, hoe mijn moeder mij als moeder vindt.... Met al het gedoe rond Jip... hoe zou zij het aanpakken?, herkent ze er dingen in van mij vroeger?, of misschien van haar broers of zussen?.... Hoe vind zij dat ik het aanpak?, zou zij nog andere handigheidjes gehad hebben om het aan te pakken?... ze had immers altijd voor alles een oplossing...

En niet dat ik nou zielig zit te zijn... we hebben allemaal ons pakketje verdriet, maar soms zou ik gewoon zo graag willen dat het anders was.

Blegh!

inburgeringscursus brabants

Voor degenen die na een jaar Brabant nog met mij willen praten... hier een korte lijst met vertalingen voor ingewikkelde zinnen. 'Wij' brabo's hebben weining woorden nodig :-).
* Dit behoort tot de mogelijkheden.
* Da ken.

* Hieromtrent kunnen wij u geen enkele zekerheid bieden.
* Ge wit noit nie.

* Zou u dat eens willen herhalen?
* Wa?

* Zulks ben ik geenszins van plan.
* Da den’k toch nie.

* Ligt dat in de lijn der verwachtingen?
* Zou da?

* Hiermee denk ik geen problemen te ondervinden.
* Hendig zat.

* Dit wordt door mij als bijzonder spijtig ervaren.
* Da’s sund.

* Hetgeen u mij vertelt, verbaast mij ten zeerste.
* Wa zedde nou?

* Deze informatie is geheel nieuw voor mij. * Daor wit ’k niks van.
* Ligt dat binnen het kader van uw bevoegdheden?
* Meude gaai da wel?

* Ik heb hierover een enigszins afwijkende mening.
* Das nie!

* Het leven van een Brabander gaat niet over rozen.
* Tis wa.

Overigens valt er nog veel in te burgeren. Ik heb na een jaar nog steeds geen spontaan HOUDOE! mijn strot uit gekregen.