Ken je dat gevoel... dat er al weken iets suddert in je hoofd, maar je kan je vinger niet leggen op wat je voelt... Totdat je een stukje leest in de krant en plotseling staan de sluizen open.
Dit was de trigger bij mij:

Niemand heeft mij
zo bloot gekend
als mijn moeder
zo bang, zo vrolijk
laf
zo stoer

niemand heb ik
zo ziek gekend
als mijn moeder
zo sterk
zo lief
wanhopig
maar ook zo gelukkig

niemand heb ik
zo gemist
Kon ik maar,
horen over mezelf als kind
en hoe je me nu als moeder vindt

Kon ik maar,
op zoek naar herkenning
en vooral een beetje erkenning

Kon ik maar,
naast moeder, partner, collega en vrouw
weer heel even echt kind zijn dicht bij jou.

Het is dus een stukje jatwerk, deze tekst. En ik heb een paar woordjes veranderd.
Maar met name het zinnetje over hoe ik zelf was als kind, hoe mijn moeder mij als moeder vindt.... Met al het gedoe rond Jip... hoe zou zij het aanpakken?, herkent ze er dingen in van mij vroeger?, of misschien van haar broers of zussen?.... Hoe vind zij dat ik het aanpak?, zou zij nog andere handigheidjes gehad hebben om het aan te pakken?... ze had immers altijd voor alles een oplossing...

En niet dat ik nou zielig zit te zijn... we hebben allemaal ons pakketje verdriet, maar soms zou ik gewoon zo graag willen dat het anders was.

Blegh!