En ik vier deze dag niet.
Hij valt me eigenlijk een beetje zwaar.
Het is dat het voorjaar zo heerlijk in de lucht hangt, anders zou ik vandaag weer in mijn hol gekropen zijn om me nog een extra dagje te wijden aan mijn winterslaap.
Toch vind ik het wel een goed moment om haar even te introduceren in de digitale wereld. Ik had haar al een poosje terug hier in mijn fotoalbum geschoven, maar nu dan even officieel :-)
Alle foto’s die we van haar hebben stammen nog uit de tijd van de fotorolletjes… je weet wel, uit de tijd van het fotorolletje kopen, (of uit de koelkast halen, want dat was naar zeggen de beste plek om ze te bewaren) dan moest je van tevoren beslissen of je zwart/wit of kleur ging maken, of je binnen of buiten ging fotograferen, of met flits, want voor alles had je dan weer een aparte ISO of ASA nodig, van te voren beslissen of je 12, 24 of misschien wel 36 foto’s ging maken…. En niet teveel van 1 ding… anders was je rolletje vol… ‘Laten we maar wat foto’s bewaren voor later op de dag, dan hebben we nog wat’. Om dan vervolgens een half jaar met een half vol rolletje te zitten, die eerst volgeschoten moest voordat je hem wegbracht. (Wel altijd een verassing, als er na ontwikkeling van die vergeten foto’s tevoorschijn kwamen.) En vervolgens het spannende wachten op ontwikkeling. Dat duurde een paar dagen, maar als je écht ongeduldig was, dan bracht je ze naar de 1-uur-service. Maar dat had dan wel weer zijn prijskaartje. En na het lange wachten ontdekte je dan dat er van de 36 foto’s eigenlijk maar 6 leuk waren. Ogen dicht, gekke bek, onderkin, niet scherp, overbelicht, onderbelicht, te ver uitgezoemd, hoofd eraf, benen eraf, etc. Met soms een lucky shot.
Eigenlijk vond ik toch wel dat ik minimaal 1 foto van haar digitaal op mijn pc-tje zou moeten hebben.
Deze foto is genomen op onze trouwdag.
Je ziet, ze straalt. En ze ziet er eigenlijk helemaal niet slecht uit voor iemand die 18 dagen later dood zou zijn … Ik heb ze slechter gezien… Maar ik heb háár ook beter gezien….
Als je deze foto vergelijkt met foto’s van mijn zus d’r bruiloft, een jaar of 3 eerder, een prachtige stralende zongebruinde vrouw… dan zie je toch wel dat er al flink wat pijn, verdriet, zorgen en angst in d’r lijf zaten hier.
En vandaag, nu we voor de 11e keer haar verjaardag niet vieren, nu mijn vriendin vandaag na de reeks chemo voor dezelfde kloteziekte start met haar bestralingen, vind ik het gewoon weer allemaal even kut…. Ik kan nu gewoon niet mijn schouders ophalen, denken dat shit happens, en alleen mijn zegeningen tellen. Zéker niet als ik aan mijn vriendin denk…
Nou ja… Wat ik eigenlijk ook nog zeggen wil… dat ik dankbaar ben voor alles wat ik van haar heb meegekregen. Alles wat ik aan creativiteit in me heb, dat heb ik van haar gekregen. En alles waar ik van kan genieten, dat heeft ook zij me geleerd.
Maar het allerbelangrijkste vind ik dat, wanneer ik met Jarno en Josha knuffel, wanneer ik besef hoeveel ik van ze hou, dat ik weet en voel hoe onnoemelijk véél zij van mij, van Simone en van Arne heeft gehouden. Dat houden van, dat zit verankert in ons bloed en onze genen. En dan weet ik dat de cirkel weer rond is. De cirkel van mij, mijn prachtige kinderen en mijn lieve moedertje….
(Jaja, dat er in dat cirkeltje natuurlijk ook 2 geweldige /lieve mannen/vaders horen, dat weet ik, maar dat kon ik even niet zo mooi in 1 zin vatten... )
Geen opmerkingen:
Een reactie posten