ik wil even iets delen

Tim Ribberink dus...
Hij heeft het leven achter zich gelaten omdat hij zijn hele leven bespot, getreiterd, gepest en buitengesloten is.
Ik ken hem niet. En meestal raken berichten over mensen die ik niet ken me niet heel erg diep.
Maar hier moest ik gisteren gewoon om huilen.

Zijn ouders hebben ervoor gekozen om met naam en toenaam te benoemen wat er aan de hand was. En op facebook/twitter is de discussie in volle gang.

En ja... dingen die je op jezelf of op je naasten betrekt, die raken je nou eenmaal meer.
En ik kan alleen maar hopen dat Jip nooit meer door dit soort dingen beschadigd zal worden.

Hoe erg moet het zijn om dagelijks naar een plek (school, werk) te moeten waar je je niet veilig voelt? Hoe erg moet het zijn als je op ieder willekeurig moment vernederd kan worden? Hoe erg moet het zijn om niets goed te kunnen doen? Als je altijd de verkeerde kleren draagt, als alles wat je zegt belachelijk wordt gemaakt, als je wordt uitgelachen bij alles wat je doet? Of als het niet je kleding is, maar iets dat bij je hoort?  Je haarkleur, de stand van je benen of de grootte van je oren...

Maar ook als het pesten minder zichtbaar is... Hoe erg moet het zijn als je altijd wordt buitengesloten, als je nooit wordt uitgenodigd om ergens aan mee te doen? Of ook erg... als je gewoon niet gezien wordt door de rest van de groep?

Hoe fijn is het dan om een veilige haven te hebben? Je huis bijvoorbeeld. Maar ook thuis houdt het pesten niet op. Op de computer, via hyves, twitter, facebook, gaat het pesten tegenwoordig gewoon door, en kan het zomaar zo zijn dat je 24 uur per dag, óók in je veilige haven, geconfronteerd wordt met vernederingen. Hoe erg is het als je je zelfs thuis niet meer veilig kan voelen?

Bij Jip heb ik maandenlang zijn zware gang naar school en zijn tegenzin gezien. Hoe dapper is hij geweest dat hij iedere dag toch maar ging? Hoe miskend moet hij zich gevoeld hebben dat zelfs de meester niet zag wat er gaande was? Hoe eenzaam zal hij geweest zijn als er in de pauze niemand met hem wilde spelen?

Vragen waarbij ik alleen maar naar het antwoord kan gissen. Waar ik me vanalles bij kan voorstellen, maar hoe het echt van binnen voelt? Ik hoop het antwoord nooit te weten.

Voor Jip hebben we het tij kunnen keren. En ik hoop echt dat dit NOOIT, NOOIT, NOOIT meer gaat gebeuren.

En voor Tim is het te laat.
Het enige wat we kunnen doen is dit delen. Delen, zodat er meer aandacht komt voor de schade die pestgedrag kan aanrichten. Delen, zodat er meer aandacht is voor wat pestgedrag nu eigenlijk is. Overal. Op school, op het werk, op de sportclub, op de vereniging, op stageplaatsen...
Delen zodat dit pestgedrag stopt. Delen,  zodat we allemaal gaan nadenken over hoe we elkaar, ook de mensen die net een beetje uit de pas lopen, niet helemaal stoer zijn, kwetsbaar zijn of zich net een beetje onhandig gedragen, gewoon, normaal kunnen respecteren. Delen, zodat we hier ook naar gaan handelen!





Uit de nieuwsberichten heb ik begrepen dat de ouders overdonderd zijn door de storm van reacties die het bericht heeft losgemaakt. En ja, door dit te plaatsen draag ik er ook toe bij, hoe klein mijn kring ook is. Ik kan alleen maar hopen dat ze het oké vinden. Dat de aandacht die het krijgt deze verschrikkelijke gebeurtenis misschien een heel klein beetje zinlozer maakt...