dinsdag 6 november 2012

ik wil even iets delen



Tim Ribberink dus...
Hij heeft het leven achter zich gelaten omdat hij zijn hele leven bespot, getreiterd, gepest en buitengesloten is.
Ik ken hem niet. En meestal raken berichten over mensen die ik niet ken me niet heel erg diep.
Maar hier moest ik gisteren gewoon om huilen.

Zijn ouders hebben ervoor gekozen om met naam en toenaam te benoemen wat er aan de hand was. En op facebook/twitter is de discussie in volle gang.

En ja... dingen die je op jezelf of op je naasten betrekt, die raken je nou eenmaal meer.
En ik kan alleen maar hopen dat Jip nooit meer door dit soort dingen beschadigd zal worden.

Hoe erg moet het zijn om dagelijks naar een plek (school, werk) te moeten waar je je niet veilig voelt? Hoe erg moet het zijn als je op ieder willekeurig moment vernederd kan worden? Hoe erg moet het zijn om niets goed te kunnen doen? Als je altijd de verkeerde kleren draagt, als alles wat je zegt belachelijk wordt gemaakt, als je wordt uitgelachen bij alles wat je doet? Of als het niet je kleding is, maar iets dat bij je hoort?  Je haarkleur, de stand van je benen of de grootte van je oren...

Maar ook als het pesten minder zichtbaar is... Hoe erg moet het zijn als je altijd wordt buitengesloten, als je nooit wordt uitgenodigd om ergens aan mee te doen? Of ook erg... als je gewoon niet gezien wordt door de rest van de groep?

Hoe fijn is het dan om een veilige haven te hebben? Je huis bijvoorbeeld. Maar ook thuis houdt het pesten niet op. Op de computer, via hyves, twitter, facebook, gaat het pesten tegenwoordig gewoon door, en kan het zomaar zo zijn dat je 24 uur per dag, óók in je veilige haven, geconfronteerd wordt met vernederingen. Hoe erg is het als je je zelfs thuis niet meer veilig kan voelen?

Bij Jip heb ik maandenlang zijn zware gang naar school en zijn tegenzin gezien. Hoe dapper is hij geweest dat hij iedere dag toch maar ging? Hoe miskend moet hij zich gevoeld hebben dat zelfs de meester niet zag wat er gaande was? Hoe eenzaam zal hij geweest zijn als er in de pauze niemand met hem wilde spelen?

Vragen waarbij ik alleen maar naar het antwoord kan gissen. Waar ik me vanalles bij kan voorstellen, maar hoe het echt van binnen voelt? Ik hoop het antwoord nooit te weten.

Voor Jip hebben we het tij kunnen keren. En ik hoop echt dat dit NOOIT, NOOIT, NOOIT meer gaat gebeuren.

En voor Tim is het te laat.
Het enige wat we kunnen doen is dit delen. Delen, zodat er meer aandacht komt voor de schade die pestgedrag kan aanrichten. Delen, zodat er meer aandacht is voor wat pestgedrag nu eigenlijk is. Overal. Op school, op het werk, op de sportclub, op de vereniging, op stageplaatsen...
Delen zodat dit pestgedrag stopt. Delen,  zodat we allemaal gaan nadenken over hoe we elkaar, ook de mensen die net een beetje uit de pas lopen, niet helemaal stoer zijn, kwetsbaar zijn of zich net een beetje onhandig gedragen, gewoon, normaal kunnen respecteren. Delen, zodat we hier ook naar gaan handelen!





Uit de nieuwsberichten heb ik begrepen dat de ouders overdonderd zijn door de storm van reacties die het bericht heeft losgemaakt. En ja, door dit te plaatsen draag ik er ook toe bij, hoe klein mijn kring ook is. Ik kan alleen maar hopen dat ze het oké vinden. Dat de aandacht die het krijgt deze verschrikkelijke gebeurtenis misschien een heel klein beetje zinlozer maakt... 




7 opmerkingen:

  1. Hi Natascha,

    Hoe erg ik het ook vindt voor die jongen en zijn ouders, maar het gebeurt volop: vroeger en nu nog steeds. Ik ben zelf ook gepest en buitengesloten. Bij mijn kinderen gebeurt/gebeurde het ook regelmatig. Ik weet niet zo goed wat ik met al die aandacht voor pesten aan moet. Ik ben bang dat het de boel juist verergert.

    groetjes,

    Dorothé

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat goed dat jullie het tij hebben kunnen keren.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik las net dat je reageerde op mijn stukje vandaag, en las ook hier even. Ja inderdaad, ongeveer van gelijke strekking. Wij hadden meer geluk, hoe erg is het voor de ouders van Tim. Ik leef met ze mee.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Pesten is iets verschrikkelijks en de werking op een kind is soms niet te zien, maar is er wel...

    Gelukkig dat jullie voor Jip het tij hebben kunnen keren en dat hij helemaal weer geniet van alles.

    Wat verschrikkelijk dat het pesten bij zo'n jonge jongen het zover is gekomen... nu is hij er niet meer... Ik leef heel erg met zijn ouders mee...

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Vooral onze kinderen zijn kwetsbaar, zichtbaar kwetsbaar en makkelijk te pakken. Er is dus een heel kort lijntje met school en sport verenigingen. En ik probeer ze te overtuigen dat wij altijd aan hun kant staan, dat ze altijd bij ons kunnen komen en dat het niet hun schuld is dat ze anders zijn. Ik hoop nooit zo'n rouwadvertentie te hoeven plaatsen.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat veel andere ouders ook kunnen doen. Hun kinderen wat steviger opvoeden. En misschien zichzelf ook wel. Dat ze het afleren om te pesten en te tergen. Alleen een stille tocht helpt echt niet. Actie moet er komen, actie van scholen, van gemeenteraden en van die ouders. Opdat er iets wezenlijks verandert in de mentaliteit van de mensen.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Het lijkt me vreselijk als je kind gepest wordt. Het is van alle tijden maar daarom niet goed te praten. Ik sprak een keer een man die vroeger bij mij in de klas zat en na 40 jaar er nog steeds moeite mee had op zijn tijd dat hij vroeger gepest werd. Gelukkig gaat het met jouw kind goed.

    BeantwoordenVerwijderen