Brief aan Annemiek

Lieve, lieve Annemiek,

Wat hebben we een intens jaar beleefd.

Van de week schreef ik over ons balkonmoment, vorig jaar, op je fijne plekkie aan het water, waar we een gesprekje hadden over de dood. Of je dan antwoord had op al je vragen. Of je een alwetend inzicht kreeg in de vragen van het leven. Of je misschien een cursus regenboogmaken zou krijgen bij binnenkomst daarboven, zodat je iedereen die je lief was nogeens kon laten zien dat je er was. Jip, wijs als hij was met zijn 12 jaar, liet je een liedje horen. Het gaf precies weer hoe jij je toen voelde. Het nummer heette iridiscent. We moesten google erop loslaten. We wisten de betekenis niet. Jarno wist het ook niet. We konden het niet geloven: Iridiscent betekent regenboogkleurig.

Een paar weken later was je bij ons in Duitsland op de camping. Stoere vrouw in tent. Voor wie een ritje naar de wc eigenlijk al teveel was. Daar zagen we de omslag bij je plaatsvinden. Je flikkerde de diagnose het raam uit. Je ging voor volledig herstel.

Daarna is er zoveel gebeurd. We gingen van start met ‘het Onvermijdelijk Avontuur’. Op jouw blog riep je mensen op om je te steunen. Rauwe, scherpe teksten die er niet om logen. Maar vooral wilde je je verhaal neerzetten om ook anderen, zoals bijvoorbeeld Corine, te kunnen helpen. Geld moest er komen. En niet zo’n beetje ook. Je hebt zoveel drempels moeten nemen. Leuren met leed, zoals je het zelf omschreef. Je vond het verschrikkelijk. Met je billen bloot voor de rest van Nederland. Je had geen keus. Samen waren we dankbaar voor ieder dubbeltje dat binnenkwam!

Samen beleefden we ook het marathon avontuur. En god, wat heb jij me geïnspireerd om moedig te zijn. Er waren momenten dat ik één groot falen voor me zag. En bang was voor alle aandacht die het kreeg. Op dat moment sloeg jij me met de tekst van Mandela om de oren:

Er is niets verhevens, in jezelf klein te maken,
zodat andere mensen zich niet onzeker zullen voelen.
We zijn allemaal gemaakt om te stralen,
Zoals kinderen dat doen.
Als we allemaal ons licht laten stralen, 
geven we onbewust anderen de vrijheid dit ook te doen.

En hop… daar ging ik weer. 
WAt was die fucking winter lang en koud, Annemiek. Ik bleef maar lopen in die klotesneeuw. Maar ik zag onze finish voor me. Jij, op de 10. Waar haalde je de 

kracht vandaan? En na jouw finish heb je uren zitten wachten tot ik er was, met je vermoeide lijf. En dat duurde en dat duurde maar. Daar stond je, op de finish. Je knapzakkie als een baken in de lucht. Wat hebben we euforisch staan brullen daar in elkaars armen. Annemiek, de geboorte van mijn kinderen en trouwen met jouw lieve broer staan op een gedeelde eerste plaats. Maar dit moment met jou… komt op een goede tweede.

We kwamen in contact met No Guts No Glory. Ellen, met haar geweldige achterban. Nog eens duizenden onbekende mensen sloten zich aan bij de bonte stoet  volgers van jouw onvermijdelijke avontuur. Nog eens duizenden mensen die geïnspireerd raakten door jouw moed en kracht. Bijna 50.000 pageviews op je blog wijffie! Je laatste blogjes 4.000 elk! Dat zijn aantallen waar ik alleen maar van kan dromen!

En dat is wat ik met dit verhaal wil zeggen…. Jij hebt me zo geinspireerd dit jaar. Je hebt me zo moedig gemaakt. We hebben samen zoveel mooie momenten beleefd. En wat ik zo dan bijzonder vindt: op deze plek zijn zoveel mensen aanwezig die óók zulke momenten met jou hebben beleefd. Je maakte handig gebruik van de talenten van de mensen om je heen. En met iedereen deelde je je momenten op geheel eigen wijze. Bijzonder, omdat jij ze bijzonder maakte. Bijzonder omdat jij er met jouw woorden, jouw kracht en jouw daden was.

Ik weet niet eens meer hoe lang het geleden is dat ik je vast heb gehouden, Miek. Het moet wéken geleden zijn. Er zat een vakantie tussen. Maakt niet uit… we hadden bijna dagelijks een contakkie. 20 augustus was ook zo’n bijzondere dag. De dag van de FDKK- tattoo met het kankeranker en jouw hartverscheurende brief aan de toekomst en Babs en Moos. Het was de 15^e sterfdag van mijn moeder, en ik miste haar. Midden in de nacht belde je me. Ik schrok me te pletter. Maar je vond het nodig om me te troosten. En dat voelde je goed aan. Wie moet nou wie troosten, Bikkel… met al je angsten en verdriet om de dood daar in het ziekenhuis….

Ik heb het gevoel dat je tot op het laatst te druk was met leven Annemiek. Doodgaan daar wilde je simpelweg niet aan. Donderdag vroeg je je nog af hoe je in hemelsnaam moest gaan stralen op het Benefietconcert van No Guts No Glory dat afgelopen zondag was. Zondag was de dag dat onze wegen van ons avontuur zich scheidden.

Met de laatste kracht heb je je los moeten maken. Van Babs en Moos. Een onmogelijke taak. Van je moeder. Van alles en iedereen wat je lief was. Ga er maar aanstaan.

We kunnen niet langer naast je lopen op jouw avontuur. Maar jouw avontuur leeft verder. In de harten van Blond&Blond. In de harten van ons allemaal. In de kleuren van de regenboog.

Vertel Kleine Jantje dat we het goed hebben met elkaar. Dat we genoten hebben van je. En rust vooral lekker uit meissie. Je hebt een moedige strijd gestreden. Voel je geborgen in zijn armen. Kijk samen toe, en geniet, van hoe wij het leven vieren. Met jouw gedachten, jouw moed, jouw inspiratie in ons hart.

Bedankt Meissie….