samenloop voor hoop... het verwart me

Vandaag was hier in Bergen de Samenloop voor Hoop. Een 24-uurs estafette tegen kanker.
Met de collega's en klanten van de sportschool lopen we om beurten een uurtje rondjes op het sportpark.

Voor 5 euro kon je een kaarsenzak kopen.
Vanavond stonden er 6.000 om de sintelbaan.
Iedereen kent wel iemand, voor wie hij een kaarsje zou willen branden.
Zoveel kaarsjes.
Het verwarde me.

Vanmiddag trok ik het maar slecht. De bijna feestelijke, uitgelaten stemming met harde muziek.
Het verdriet was nog te rauw en te aanwezig om er aan mee te kunnen doen.
Het verwarde me.

Maar ook mooi, om met honderden plaatsgenoten, met een team collega's, met vrienden, familie en kennissen stil te staan bij kanker. En vooral bij de hoop. Hoop die ik, maanden geleden voor Annemiek had willen geven, toen ik me inschreef voor dit evenement. Hoop die er voor haar niet meer is.
Het verwarde me.

Een kaarsenzak voor Corine. Zij streed samen met Annemiek. En samen werkten ze niet hun Bucketlist, maar hun Fuck-it list af. FDKK schreef ik erop. (Scroll m'n blog maar door als je de betekenis gemist hebt.) Hoop voor Corine. Maar haar kaarsenzak staat naast die van Annemiek.
En het verwarde me.

Een prachtige kaarsenceremonie toen het donker was. Mooie muziek. Veel verdriet om ons heen was voelbaar. Met Janneke heb ik hard staan huilen bij het kaarsje van Annemiek, dat niet wilde branden.
Ook dat verwarde me.

6.000 kaarsjes. à 5 euro stuk.
Voor het KWF. Da's mooi. Heel mooi. Ze doen ongetwijfeld goed werk. Onderzoek, zodat binnen 10 jaar kanker 'slechts' een chronische ziekte is. Zodat niemand eraan dood hoeft te gaan. Maar in mijn hart een vonkje twijfel. Ook ik heb van de week de salarislijst voorbij van de directeuren van de grote goede doelen voorbij zien komen. . En natuurlijk... het zijn knappe koppen, die veel geld binnen kunnen halen. Maar er zijn gewoon zoveel strijkstokken. Het is dat we zo mooi samenlopen voor hoop. Het is de gedachte. Het is de aandacht die er weer voor is. Maar in mijn hart zit toch écht de twijfel of ik er goed aan doe.

Helemaal onder aan de lijst bungelt Ellen Gerritsen. De directeur van No Guts No Glory. Met een Salaris van precies 0, 00 euro. En reken maar dat ze net zo hard werkt. En reken maar dat haar betrokkenheid net zo groot, zo niet groter is.
Ook dit verwart me.

Minimaal 30.000 euro heeft dit evenement dus opgeleverd. Da's mooi. En ik hoop met heel mijn hart dat ieder dubbeltje goed besteed wordt.
Gisteravond stond ik op een ladiesnight voor No Guts No Glory. We brachten bijna 350 euro binnen. Een evenement van een heel andere orde.
Maar toch verwart dit me ook.
Omdat ik zéker weet dat No Guts No Glory iedere euro aan de behandelingen van de begunstigden besteedt. Ik gun ze zoveel meer.

Dussss.... liep ik vanavond mijn rondjes.
Met de slogan Beleven, Meeleven, Doorleven op mijn borst.
Maar daaronder, droeg ik met trots, mijn No Guts No Glory shirt.
Vlak bij mijn verwarde hart.