Zwijmelen op Zaterdag: Flashdance

In november kwam ik met een gek plan.

Ik vroeg aan de manager van de sportschool of ik een dance-event zou mogen organiseren ten behoeve van No Guts No Glory.

Hij had er een hard hoofd in. 'Mensen zijn goededoelen-moe'. 

Ik sprak hem tegen. Ik had daar nog nooit wat van gemerkt.

Hij wist me te vertellen dat eerdere goededoelen-evenementen waren afgeblazen vanwege gebrek aan belangstelling. 'Maar dat was géén No Guts No Glory' blufte ik.

'Goed', zei hij, 'als jij denkt dat het je lukt, werk dan maar een plan uit en ga daarmee maar naar de manager die de evenementen altijd organiseert'.

Zij ontving mijn plan met wat meer enthousiasme. Zij kwam met hele goede ideeën en samen verfijnden we mijn plan.

Ik begon met de voorbereidingen. Maakte een draaiboek. Belde de krant. Vroeg mensen om hulp en gunsten. En de sportschool steunde waar het nodig was. Ik had regelmatig skype-sessies met een lieve, motiverende dame van No Guts No Glory die ervaring had in het organiseren van evenementen. Zij gaf me regelmatig een duwtje in de rug. Ik regelde standhouders, goodiebags en spamde er lustig op los via de sociale media en flyers. 

En ja... als er gedanst moet worden, dan kan ik zelf niet achterblijven. Ik deed bijna wekelijks mee met de Zumbalessen om ritmegevoel te ontwikkelen, en om mijn schroom te overwinnen.

Er waren momenten dat ik in een enorme flow zat van geloven in een succes. Dat ik ook het dansen bijna leuk ging vinden. Maar er waren ook momenten dat ik het écht niet meer zag zitten. Zéker toen we rond de carnavalstijd stagneerden in de inschrijvingen. Zou de manager dan tóch gelijk krijgen? No Way! 

Na maanden voorbereiding was het eindelijk zover. 

Gisteren ging het dansspectakel los. 3 uur werd er gedanst. Met 32 inschrijvingen stond de dansvloer gewoon vol! Wat een energie! En wat een liefde! En wat een support! Leden van de sportschool, vrienden, kennisen, vrienden van vrienden, collega's en mensen die binnen kwamen om te kijken, gingen spontaan mee de dansvloer op. En zelf... heb ik amper tijd gehad om te dansen... 

Bij elkaar hebben de dansers €1695,40 (!!!!!) aan sponsorgeld binnengebracht. Kippenvel! En daar mag ik de inkomsten van de kraampjes nog bij optellen.

Trots ook, op mijn prulleke, haar vriendinnetje en mijn nichtje, die ook met de beentjes van de vloer gingen...

Het was een heel proces. Een groei- en leerproces voor mezelf. Een tijdrovende en aandachtverslindende klus om alles rond te krijgen. En nu ben ik moe. Voldaan en trots. Trots op de dansers. Trots op de supporters. En dankbaar... voor iedereen die zijn medewerking verleende en geloofde in mijn kunnen en in een geslaagd event.

En och... als ik net zo mooi kon dansen als Jennifer Beals in 'Flashdance' en als mijn billen net zo strak waren... dan plaatste ik gerust een filmpje van mezelf.