Zwijmelen op zaterdag: Mother

Ja... en hoe was Pearl Jam vorige week zaterdag?

In één zin: één groot spetterend feest!
Van het begin tot het einde.

Overigens was heel Werchter geweldig.
We hebben slechts één dag meegemaakt, helaas... Ik had veel meer willen zien.
Enorm genoten van bekende en minder bekende en ook onbekende muziek.

We ontmoetten een jeugdvriend van Mr. C., wat ook weer heel warm en vertrouwd voelde.

En ja... Mr.C. heeft heeft als een man naast me gestaan.
Terwijl NL voetbalde. Terwijl de wedstrijd uitgezonden werd op een groot scherm. Hij stond uren te kijken naar een band waarvan de muziek hem eigenlijk niet zo heel erg aansprak. In de regen. Op moeie, pijnlijke voeten. In de afgelopen jaren heeft hij nog geen wedstrijd gemist, maar toen ik zwijmelde bij Eddie (Vedder) verloor hij me niet uit het oog.
Ook dit is zwijmelen hè... dat hij gewoon naast me bleef en me zag genieten.
Ik heb hem gewoon opnieuw de liefde verklaard....

De zwijmel die ik vandaag plaats was niet eens het beste stuk uit het optreden, maar vond ik wel een heel gaaf moment. Pearl Jam speelde een cover, het nummer Mother, van Pink Floyd, ook één van mijn favoriete bands.

En tussen al die Pearl Jam fans, daar waar het publiek stilviel bij gebrek aan tekst, waren Mr. C. en ik één van de weinigen die dit nummer woord voor woord mee konden zingen. Het voelde gewoon even als míjn momentje.

Ik geniet nog steeds na van alles wat ik voorbij heb zien komen.
Heb een week moeten bijkomen, maar het is het allemaal meer dan waard geweest!

Oh.... zijn stem... ik vind hem zo mooi...
Mensen... ik heb gewoon live, écht live gezwijmeld!
Als je heel goed luistert... dan hoor je me bijna meezingen :-).

Zwijmelen op zaterdag: I won't back down

Dit weekend is het weekend van Werchter.
Omdat ik heel, heel, heel, heel, heel, erg graag Pearl Jam eens wil zien optreden gaan Mr.C. en ik er zaterdag naartoe.

Eén dingetje was over het hoofd gezien. 'Nederland speelt'.
En Mr.C. heeft tot nog toe in de jaren dat ik hem ken nog geen belangrijke voetbalwedstrijd overgeslagen.

Gelukkig lost de organisatie het goed op door er een groot scherm neer te zetten.

Ik vrees dat om 22.00 uur onze wegen zullen scheiden. Dan begint het concert van Pearl Jam en dan is ook de aftrap van Oranje.
Ik zal zwijmelen bij Eddie Vedder, en Mr.C. zal de mannen toejuichen.

Al maanden had ik gedacht dat ik vandaag dus een zwijmel van Pearl Jam zou plaatsen.

Het is hem niet geworden.
Er kwam vandaag iets anders in de plaats.
Ik wil met de zwijmel van vandaag een verhaal laten lezen over moed en kracht.
(Alweer over moed en kracht. Ik heb zoveel moedige mensen om me heen...)

Het verhaal is geschreven door Ellen, de directeur van No Guts No Glory.
Zij schreef een blog over de begunstigde Corine, van wie we vandaag afscheid hebben genomen. Op 27 juni is zij, na een hele moedige strijd, overleden.

Dit is het verhaal dat Ellen schreef: *klik*

Ze begint haar blog met de dag waarop ik Corine heb ontmoet. De enige keer dat ik Corine heb gezien. Ze kwamen afscheid nemen van mijn schoonzus Annemiek. En wat heeft het veel voor ons als familie betekend dat Ellen en Corine er waren.
Annemiek en Corine vonden elkaars gelijke in de strijd. Ze volgden deels hetzelfde behandeltraject, en hun samenzijn maakten de behandelingen een stuk draaglijker.

Slechts één keer heb ik Corine gezien. Maar ze heeft een onuitwisbare indruk op mij gemaakt. Wat een kracht, wat een volharding en wat een positiviteit!
Ik heb me het afgelopen jaar betrokken gevoeld bij haar strijd, en hoewel je afscheid nemen natuurlijk nooit fijn kunt noemen, vond ik het toch 'fijn' dat ik haar vandaag een laatste groet kon geven.

Vandaag dus een deels gepikte zwijmel. De blog gepikt van Ellen. En het liedje, I won't back down (Johnny Cash) gepikt van Corine. Het was haar lijflied in de strijd die ze verloren heeft.

(Nog even een disclaimer: Ik weet niet of ik met dit nummer in herhaling val, ik heb Johnny Cash onlangs voorbij zien komen... maar ik heb vandaag ook geen andere keus als deze... ) 

Pasta-humeur

Iedereen die mij weleens binnen een uur na wakker worden heeft meegemaakt weet dat er een zekere gebruiksaanwijzing bij mij hoort. Of eigenlijk: dat er een zone om mij heen is die je beter niet kan betreden.

Na een aanvaring met een pasta-pot die in de koelkast had gestaan tijdens een gezamenlijk ontbijt met familie op vakantie, weten zij dat er bij mij maar beter niets in de weg kan staan op de vroege ochtend. Na dit incident met de koude, niet smeuïge chocopasta, en vooral mijn reactie hierop, is mijn ochtendhumeur door mijn lieve familie omgedoopt tot pasta-humeur, en vonden ze het zo grappig dat ze dit incident op mijn huwelijk in de speech moesten vermelden.
Was het om Mr.C. voor de laatste maal te waarschuwen?
Het was al te laat. Het ja-woord was al gegeven.

Vorige week, 's morgens vroeg, vloog Janneke uit d'r stekker. Er kwam een gat in haar heerlijke geroosterde broodje. Wat was het geval... de pasta was hard. Want die stond in de koelkast en ze kon niet lekker smeren.

Omdat ik uit ervaring weet hoe vervelend dit kan zijn , besloot ik haar te helpen en het even in goede banen te leiden. Ik deed een nieuw broodje in de broodrooster. Dacht bij mezelf... als ik nou even de pasta op een mes boven het rooster hou, dan wordt de pasta zacht en kunnen we hem lekker smeren.

Je raadt het al... dat deed ik iets te lang. De klodder pasta smolt sneller dan ik dacht, viel in de broodrooster en de pasta droop in alle kleine kiertjes in het broodrooster. Paniek! Het apparaat vloog in de fik en de stoppen sloegen door.

Moraal van dit verhaal?

Don't try this at home.

Maar vooral: Zet nooit, maar dan ook NOOIT de pasta in de koelkast!