En als je een enorme opluchting voelt op het moment dat je dat doet, als je bijna letterlijk een last van je schouders voelt vallen, dan weet je dat je de juiste beslissing hebt genomen.
De hele week heb ik al lopen kwakkelen.
Ik heb gewerkt, tegen beter weten in.
Ik heb al mijn 'buitenwerkse activiteiten' verruild voor slapen.
Ik heb met een stem die slechts kon blaffen of fluisteren patiënten en cliënten te woord gestaan en liters thee met honing gedronken.
Zojuist om 21.30 uur heb ik de deur op het werk op slot gedraaid, en nu kan ik lekker in mijn coconnetje kruipen.
Ik verlangde naar vroeger.
Als ik ziek was, dan werd ik verwend.
Ik kreeg een 'bankbedje', met een slaapzak en mijn eigen kussen van mijn bed.
Daar mocht ik dan de hele dag liggen en spelen.
TV kijken dat kon toen overdag nog niet.
Mijn moeder was dan altijd om me heen. Met stofzuiger, stofdoek en Pledge. Dat deed ze graag, poetsen. Géén idee waarom ze Pledge meubelspray gebruikte. Een natte lap werkt toch ook? Maar het rook altijd wel lekker naar schoongemaakt huis. Misschien deed ze het daarom.
Wat ik ook vaak deed als ik ziek was, dat was naar verhalen luisteren. Nog ruik ik de geur van het vinyl en hoor ik het kraken en tikken van de naald als de plaat afgelopen was.
We hadden een paar langspeelplaten met verhalen en sprookjes.
Ik durf niet met 100% zekerheid te zeggen of we deze hadden, maar dit plaatje komt me heel bekend voor. Misschien hadden ze deze wel bij een vriendinnetje thuis. Dat kan ook.
Ook één van mijn favorieten was Peter en de Wolf. Wij hadden de versie verteld door Ko van Dijk. De verschillende instrumenten. De mooie zware vertelstem van Ko van Dijk. Mooi vond ik dat.
En tussen de plaatjes door, bracht mijn moeder versgeperste sinaasappelsap en beschuitjes met suiker die met thee waren overgoten. Het liefst in het 'zilveren' bordje met de konijntjes.
En vooral... aandacht. Aandacht die je niet hoefde te delen. Je was immers alleen thuis. Broer en zus waren naar school, en papa was aan het werk.
Het zijn mooie, warme herinneringen, vol liefde en geborgenheid.
En ik mis dat. Dat kind kunnen zijn. Dat weg kunnen kruipen in een holletje van geborgenheid.
Maar ja... ik ben nu groot. Dus ik moet het allemaal zelf kunnen. Ook als ik me niet zo lekker voel.
En nu ik groot ben, kan ik me amper herinneren dat ik toe heb kunnen geven aan een griep. Er is immers altijd wel iemand die mijn zorg nodig heeft. Ook al was ik ziek... de kinderen moesten naar school gebracht worden, opgehaald worden, en naar de clubjes toe. De boodschappen kwamen niet zelf de koelkast in kruipen, en sprongen ook niet zelf via de pannen op tafel.
Geeft niks. Het is altijd weer gelukt. Ik ben altijd vanzelf weer beter geworden :-).
Maar morgen trek ik even de stekker eruit. Ik kruip met een dekentje op de bank. En misschien ga ik wel eens even lekker liggen luisteren naar Peter en de Wolf.
Oké, en voor alle medezieken die tijd over hebben en zich ook even kind willen voelen onder een dekentje op de bank... Vooruit... ik doe er nog een bonus bij :-).
