Hoe de week van Tas was (10)

Wat ik deze week erg leuk vond was de chalange die ik tegenkwam op Facebook.
Iemand vroeg mijn 5 dagen lang een foto te plaatsen van 15 jaar of ouder.

Ik zal ze hier ook delen, met het verhaal achter de foto:



Wat een moppie was ik hè? Om op te vreten schreef mijn moeder onder deze foto in mijn foto-album.

Dit is een foto gemaakt van mijn lieve moedertje, mijn liefste zus en ik. Mijn moeder en ik hebben allebei een gebroken arm. Ze was gevallen met de fiets toen haar tas tussen de spaken kwam. Mijn vader had toevallig ambulancedienst en kreeg de schrik van zijn leven toen hij zijn vrouw en dochtertje van de straat moest rapen. Mijn moeder wist daar niets meer van, want ze had een hersenschudding.
De schommelstoel werd door veel familieleden herkend. Ik heb hem zelf ook nog een poos in huis gehad toen ik samenwoonde met Mr.C. Hij is ooit verdwenen... Via mijn broer? Via Marktplaats? Ik had hem zomaar nog in huis willen hebben want hij is na al die jaren weer superhip.



Met het risico om afgeschoten te worden door mijn lieve vriendin en naamgenootje Natasja.(Nu zien jullie ook waarom we altijd Kleine Tas en Grote Tas worden genoemd). Hopeloos ouderwetsch deze foto. Ik denk dat deze foto op onze eerste stagedag van de opleiding voor verpleegkundige is genomen. Ik bespeur bij Kleine Tas wat spanning op dr koppie en mijn houding straalt één en al ongemakkelijkheid uit.
De verpleging heb ik al met al toch zo'n 10 jaar volgehouden. Ik ben geëindigd op de gynaecologie en verloskunde. Vooral dat laatste was superleuk en mooi om te doen maar met een reizende man en kleine kinderen qua diensten niet meer te combineren. Kleine Tas is nog altijd mijn lieve vriendin!




Dit is ongeveer de eerste foto waar ik samen met Mr.C. op sta. We hadden nog geen verkering, maar eigenlijk wist ik hier al dondersgoed dat ik met hem oude wilde worden. Met mijn toenmalige vriendje gingen we met zijn drieen op vakantie. Op de brommer naar de Ardennen. Ik achterop bij vriendje op de MT. Mr.C. op mijn opgevoerde Puch Maxi. Ik geloof dat hij wel 90 km/u reed. Via zeeland naar het Prins Albert Kanaal en in een rechte streep door naar de Ardennen. Het was een verregende k*tvakantie maar man... Wat een vrijheid en wat hebben we gelachen. Ik was 17. No way dat Jannek dan met twee mannen op opgevoerde brommers op vakantie mag!
Ook leuk op deze foto: ' kriebel eens even lekker in mijn nek'. Nog steeds een vraag die zéker een paar keer per week voorbij komt.

Op bovenstaande foto kwamen ontzettend veel reacties.
Mensen die me 'wild' vonden in vergelijking met hoe ik nu ben.
En ook leuk vond ik de reactie van vrienden van toen (en nu!) die ook al dondersgoed door hadden dat ik best wel eens met Mr.C. oud zou kunnen worden :-).





Bij de laatste foto's kon ik niet kiezen en smokkelde ik een beetje door twee foto's te plaatsen.Op 4 augustus 1998 trouwden Mr.C. en ik.
'Eerder en anders dan verwacht' stond er op onze kaart.
Eigenlijk zouden we in mei 1999 in Schotland trouwen. Alles was in kannen en kruiken, we hadden een pachtige locatie voor de bruiloft... Totdat we in juli 1998 hoorden dat mijn moeder uitzaaiingen had van kanker in heel haar lijf. De levensverwachting was hooguit een paar weken. Mr.C. en ik zijn als een gek naar het stadhuis gerend (bij wijze van spreken dan) en zijn in ondertrouw gegaan. Toen was het nog 2 weken wachten voordat we mochten trouwen. Het was heel spannend of mijn moeder de trouwdag zou redden... ze ging met stappen achteruit.
Gelukkig heeft ze er op onze bruiloft bij kunnen zijn. Wat was dat fijn!
Het was gelijk de laatste dag dat ze uit bed was geweest.
Het was een prachtige dag, vooral omdat iedereen wilde dat het voor ons een mooie dag werd, en vrienden en familie droegen overal hulp aan voor bloemen, een trouwauto, een video-verslag en zelfs een party-boot voor het feest.
Het was een dag vol vreugde, beseffen wat je hebt, maar ook van afscheid nemen omdat veel mensen wisten dat het de laatste keer was dat ze mijn moeder zagen.
De trouwring van haar en mijn vader, daar hebben we Mr.C. zijn naam en onze datum in laten graveren en die draag ik nog dagelijks met trots.
De tweede foto is dus zo ongeveer de laatste foto waar ik samen met mijn moeder op sta, en waar ook mijn ouders samen opstaan. Op 20 augustus, 16 dagen na onze bruiloft is ze overleden. 49 jaar is ze geworden.
Mooie herinneringen aan een hele speciale dag dus...
En Mr.C.... nog altijd mijn lieverd en rots in de branding!

En nog twee dingen die ik te leuk vind om niet te delen.

Zoals beloofd: mijn prachtige Janneke klaar voor
 het kerstgala:

En ik nam een moedig besluit:

Op 6 maart 2016 sta ik aan de start van een halve marathon op de CPC in Den Haag.
Het is moedig, maar ik ben niet overmoedig.
Aan dit besluit hangt een vermindering van gewicht vast van, nou, ik hoop toch zeker wel minimaal 5-10 kilo. Het moet. Het is nodig. En ik geloof dat ik dit alleen maar kan redden door een doel te stellen. De eerste trainingen zijn achter de rug. In de kop zit het goed. De knop is om. En ik hoop echt dat ik een hele goede periode tegemoet ga van gezond eten en goed bewegen.