Hoe de week van Tas was (11)

Ergens was de week weer best een beetje pittig.
Niet heel druk, niet heel veel gedaan, maar wel een beetje verdrietig.

Vlakbij ons was iemand die ons zeer na staat plotseling een familielid verloren.
Op het moment dat je dan voor haar staat... dat je eigenlijk niets weet te zeggen. Dat je armen tekort lijken om het hele gezin tegelijk te omhelzen... dat je hoopt dat je hart de juiste toon slaat om hopelijk iets van troost te kunnen geven.

Mr.C. en ik hebben elkaar maar weer eens aangekeken, beseft dat het leven dat we leven zo mooi is met ons viertjes en al het liefs dat om ons heen is. En ik heb heel hard gehoopt dat we gewoon nog heel lang ontzettend veel van elkaar mogen houden...

Als mijn hoofd in standje verdrietig staat, lukt het me niet om heel veel beet te pakken. Ik deed wat kleine klusjes. Wat laatste boodschapjes voor de kerst.

Janneke vroeg van de week of we ervoor konden zorgen dat er voldoende zakgeld op haar pinpasje stond, want ze wilde ons met kerst verrassen. Een dag later lagen er allemaal ingepakte cadeau's onder de boom. De schat.
Natuurlijk wilde ik dan ook niet achterblijven dus ik deed ook een duit in het zakje. En gisteren leverde Mr.C. ook zijn bijdrage. En Jip? Ach... zolang niemand hem duidelijke instructies geeft om naar de winkel te gaan om een klein cadeautje voor iedereen uit te zoeken, omdat we dat nu eenmaal allemaal hebben gedaan, komt het ook niet in hem zelf op om aan te haken. Ook goed. Soms weet ik nou niet welk gedeelte autisme of gemakzucht is...

Hoe de trainingen gaan voor de halve marathon?
Och! over het weer heb ik geen klagen. Ik loop nog steeds met korte mouwtjes.
Ik heb daags na het besluit een trainingsschema geprint, waar ik, gezien de korte voorbereidingsduur ergens op een kwart moest aanhaken.
Toevallig stonden er deze week 5 trainingen op het schema. Dus gelijk volop aan de bak.
Ik kan dan ook verschrikkelijk 'autistisch' worden (zoals mijn zoon zou zeggen) en me echt vastklampen aan zo'n schema.
Zondag heb ik wel een beetje gesmokkeld.
Ik had een ouderwetse kater.
Het is natuurlijk niet sjiek als dame om hierover te praten, maar het was een echte kater die bleef plakken na een feestje en met de nagels van zijn voorpoten met al zijn gewicht aan mijn kont bleef hangen.
80 minuten duurloop stond er op het programma. Maar dat kon ik echt niet aan. Ik besloot de rustige training die eigenlijk vandaag (dinsdag) op het programma stond zondag te lopen, dus vandaag moest ik aan de bak. 'Voor straf' deed ik er vandaag 10 minuten extra bij, dus ik heb weer een keurige anderhalf uur gelopen.
Kortom: de traingen liggen op schema.

En omdat het nu toch écht over en uit is met het werk bij Fitness Palace besloot ik om mijn werkblousje om te bouwen. 2 paar pannenlappen haalde ik eruit. Ze zijn nog niet af, dus wordt vervolgd.

O, ja. En ook even leuk om te laten zien. Er lag al weken een fotootje te wachten dat in een lijstje moest. 12 is ze nu, mijn prachtige dametje. Toen ik met het vullen van dit lijstje begon had ik géén idee hoe vakje 12 eruit zou gaan zien. Ik had hem met geen mooier plaatje kunnen vullen!

En OHHHHHH! 

Op het moment dat ik dit blog afrondt staat de postbode voor de deur! Met een doos vol prachtig gehaakte poncho's van blogster Dieneke! Ik smelt ter plekke... ze zijn prachtig. Kinderponscho's met bijpassende mutsjes en een werkelijk prachtige Russische sjaal. Alles om te verkopen voor No Guts No Glory! Dieneke, lieverd! Dank je wel! Zo gaaf! 

En een lief kaarshoudertje voor mezelf! Zo lief dit!