Zwijmelen op Zaterdag: Maid of Orleans

Volgens mij is deze nog nooit voorbijgekomen in de zwijmel-ere-galerij.
En toch verdient hij daar écht een plaatsje.

Maid of Orleans van Orchestral Manoeuvres in te Dark.

Zwijmelen op Zaterdag: Something in the Way

Het lastige aan de weekendjes in ons zomerhuisje is het meenemen van alle spullen die je nodig hebt.
Veel heb ik daar liggen, maar sommige dingen heb ik nu eenmaal niet dubbel in huis.
De oplader van mijn telefoon bijvoorbeeld, of alles wat ik nodig heb als ik ga hardlopen.
Een setje sportkleding ligt er inmiddels, maar vaak neem ik toch mijn lievelingssetje mee, omdat het weer weer net te koud of net te warm is voor de outfit die daar ligt.
Maar jeetje, waar ik al niet aan moet denken als ik daar even wil gaan hardlopen.
Ik draag bij het lopen altijd een andere bril, omdat mijn gewone dagelijkse bril door het zweten steeds afzakt. Ik moet er aan denken dat ik mijn sport-BH meeneem. (Weet je hoe rot het loopt in je gewone padded-BH?) Of die keer dat ik alles bij me had, behalve mijn oortjes. Bij een duurloopje móét ik gewoon muziek hebben. Of de armband waar ik mijn telefoon in draag tijdens het lopen. Ook zo'n ding waar ik er maar 1 van heb en die redelijk essentieel is.

Vorige week was ik dus mijn telefoon vergeten en gelukkig was Jip zo lief om de zijne aan mij uit te lenen. We delen grotendeels dezelfde muzieksmaak dus dat kwam goed.
In zijn playlist kwam ik het complete album Nevermind van Nirvana tegen. Mooi!  Het was een poos geleden dat ik hoorde.
Halverwege mijn laatste loopje was het laatste nummer voorbij en ik verwachtte dat de muziek verder zou gaan met een nieuw nummer of een nieuw album. Maar, ik wachten, en nog eens wachten. Er gebeurde niks. Het geluid harder... nog niks.
Ik moest toen toch maar mijn loopje onderbreken om muziek te zoeken, maar op een vreemde telefoon en in het felle zonlicht kon ik de juiste knopjes op het scherm niet vinden.
Uiteindelijk was er weer geluid en bleek dat ik de replay-knop had gevonden. Dus noodgedwongen liep ik mijn loopje met nog een keer het hele album uit. Het was geen straf. Lekkere stevige muziek, en net bij het uitlopen kwam het laatste rustige nummer.

Heb ik trouwens mijn lievelingsvalleitje weleens laten zien? Ik denk het wel hè? 

Als ik daar loop, heb ik echt de neiging om te gaan huppelen. 

In  middag ben ik er nog even met Janneke naar teruggefietst om er samen te gaan picknicken. 

Maar hoe zat het nou met de muziek die niet verder speelde? Waarom begon er geen nieuw nummer?
Toen ik thuis kwam viel het kwartje. Het album heeft een hidden song. Na 15 minuten stilte krijg je het laatste nummer pas te horen. En die was ik dus even vergeten.

Ik plaats dus het op één na laatste nummer van dit album in de zwijmel vandaag. Omdat dat één van de weinige rustige nummers van Nirvana is. Ik denk dat de meeste zwijmelaars dat op de zaterdagmorgen het beste 'kunnen pruimen', hoewel het een behoorlijk depressieve song is.
Ik hou van het 'donkere' geluid van de gitaar in de muziek van Nirvana. Ik hou van de stem van Kurt Cobain. Een klassieker die gelukkig ook door de volgende generatie gewaardeerd wordt.

Het leed dat Moestuin heet

Leuk hoor... die moestuintjes.
Het kost je ontzettend veel energie, maar je krijgt er zoveel voor terug...
Althans... de rest van moestuinierend Nederland misschien, maar ik niet.

Vanaf april begonnen we vol goede moed, Janneke en ik.
Met moestuintjes van de Appie en wat ander los zaad.
Laten kiemen in de vensterbank. Zorgen dat ze niet te droog, maar ook zeker niet te nat werden.
Laten harden in tuin, 's avonds weer naar binnen.

Overpotten. Niet vergeten water te geven.
De schuur stond vol met potten in allerlei maten.
Ontrupsen.
Bemoedigend toespreken.
We waren er maar druk mee.

Na een zomer moestuineren kan ik concluderen dat ik volgens jaar beter maar alleen nog maar paprika's en pepers kan zaaien. Dit was het enige wat succesvol was.

Kijk hem eens hangen en glimmen, die kanjer!

De bietjes die ertussen staan, gaan het denk ik niet redden. Ze blijven wat achter qua groei en zien er wat droogachtig uit. 

De Broccoli: Rupsenvoer... 

De venkel: Die ging wel de lengte in, maar die vergat dat hij ook nog dik moest worden. Hij is zo matig dat hij niet eens goed op de foto wilde... Overigens... het ligt niet alleen aan het vrij kleine potje. De venkel die wat ruimer behuisd was zag er niet veel beter uit. 

De peterselie: Die doet het goed. Maar wat moet je met zoveel peterselie? Dat gaat toch alleen maar in de soep? En als ik 2 keer per jaar groentensoep maak, dan is het veel... 

De meloenen: Het werden prachtige planten. Maar de meloentjes verschrompelen zodra ze het formaat knikker dreigen te krijgen. 

En zo ook de courgette. Veel blad, met prachtige gele bloemen. Maar 0 vruchten. 

Dan de tomaatjes. Die verschrompelen op het moment dat ze bijna rijp zijn. 

Ik geloof dat het er nog geen 10 van heb kunnen snoepen.

Wat het wel goed deed, waren de augurken. Maar ja... die zijn eigenlijk niet zo heel lekker om zo te eten. En de augurken inmaken, vond ik dan net weer veel werk. Het was ook niet zo dat ik ze bij bakken tegelijk kon plukken... 

En ook hulde voor de sperzieboontjes. Daar had ik 3 plantjes van. Maar dat was lang niet genoeg voor 1 maaltijd. 

De andijvie schoot door voordat het groot was en smaakte veel te bitter. 
De radijsjes deden het goed, maar er poepte een kat in de bak en toen hoefde ik ze niet meer. 
De rucola was veel te stug.

Dus. Conclusie. 

Voor herhaling vatbaar? 

Nee, eigenlijk niet. 

Maar ik weet zeker dat de tuin volgend jaar wil vol met potten staat, want eigenlijk vonden Janneke en ik het toch ook wel heel erg leuk. 

Tot die tijd zijn tips welkom. 

Zwijmelen op zaterdag: she's like a rainbow

Het was vorige week alweer 3 jaar geleden dat mijn lieve schoonzusje Annemiek  overleed.
Of is het nog maar 3 jaar geleden?
De mooie dappere vrouw.
Dit nummer zat de afgelopen weken steeds weer in mijn hoofd.
Hoe mooi... dat we bij iedere regenboog altijd weer even aan haar denken!