Zwijmelen op Zaterdag: Something in the Way

Het lastige aan de weekendjes in ons zomerhuisje is het meenemen van alle spullen die je nodig hebt.
Veel heb ik daar liggen, maar sommige dingen heb ik nu eenmaal niet dubbel in huis.
De oplader van mijn telefoon bijvoorbeeld, of alles wat ik nodig heb als ik ga hardlopen.
Een setje sportkleding ligt er inmiddels, maar vaak neem ik toch mijn lievelingssetje mee, omdat het weer weer net te koud of net te warm is voor de outfit die daar ligt.
Maar jeetje, waar ik al niet aan moet denken als ik daar even wil gaan hardlopen.
Ik draag bij het lopen altijd een andere bril, omdat mijn gewone dagelijkse bril door het zweten steeds afzakt. Ik moet er aan denken dat ik mijn sport-BH meeneem. (Weet je hoe rot het loopt in je gewone padded-BH?) Of die keer dat ik alles bij me had, behalve mijn oortjes. Bij een duurloopje móét ik gewoon muziek hebben. Of de armband waar ik mijn telefoon in draag tijdens het lopen. Ook zo'n ding waar ik er maar 1 van heb en die redelijk essentieel is.

Vorige week was ik dus mijn telefoon vergeten en gelukkig was Jip zo lief om de zijne aan mij uit te lenen. We delen grotendeels dezelfde muzieksmaak dus dat kwam goed.
In zijn playlist kwam ik het complete album Nevermind van Nirvana tegen. Mooi!  Het was een poos geleden dat ik hoorde.
Halverwege mijn laatste loopje was het laatste nummer voorbij en ik verwachtte dat de muziek verder zou gaan met een nieuw nummer of een nieuw album. Maar, ik wachten, en nog eens wachten. Er gebeurde niks. Het geluid harder... nog niks.
Ik moest toen toch maar mijn loopje onderbreken om muziek te zoeken, maar op een vreemde telefoon en in het felle zonlicht kon ik de juiste knopjes op het scherm niet vinden.
Uiteindelijk was er weer geluid en bleek dat ik de replay-knop had gevonden. Dus noodgedwongen liep ik mijn loopje met nog een keer het hele album uit. Het was geen straf. Lekkere stevige muziek, en net bij het uitlopen kwam het laatste rustige nummer.

Heb ik trouwens mijn lievelingsvalleitje weleens laten zien? Ik denk het wel hè? 

Als ik daar loop, heb ik echt de neiging om te gaan huppelen. 

In  middag ben ik er nog even met Janneke naar teruggefietst om er samen te gaan picknicken. 

Maar hoe zat het nou met de muziek die niet verder speelde? Waarom begon er geen nieuw nummer?
Toen ik thuis kwam viel het kwartje. Het album heeft een hidden song. Na 15 minuten stilte krijg je het laatste nummer pas te horen. En die was ik dus even vergeten.

Ik plaats dus het op één na laatste nummer van dit album in de zwijmel vandaag. Omdat dat één van de weinige rustige nummers van Nirvana is. Ik denk dat de meeste zwijmelaars dat op de zaterdagmorgen het beste 'kunnen pruimen', hoewel het een behoorlijk depressieve song is.
Ik hou van het 'donkere' geluid van de gitaar in de muziek van Nirvana. Ik hou van de stem van Kurt Cobain. Een klassieker die gelukkig ook door de volgende generatie gewaardeerd wordt.