Zwijmelen op Zaterdag: Give a Little Bit

Ik wist eigenlijk niet zo goed wat te zwijmelen vandaag.
Vanmorgen ging ik met de auto naar het bos en ik dacht toen ik instapte: het eerste liedje dat ik hoor wordt mijn zwijmel.
Het was Give a Little Bit, van Supertramp.

Luisterend naar de tekst gingen mijn gedachten terug naar een verdrietig verhaal dat ik van de week hoorde.

Een oude dame uit mijn woonplaats was met haar fiets gevallen omdat ze moest uitwijken voor een auto die rakelings langs haar reed. Ze reed op een smalle weg. Ze kwam in de berm terecht en viel.
De automobilist stopte. Hij moet gezien hebben dat ze hevig bloedde. Hij vroeg of het ging en of hij haar geraakt had. Toen ze zei dat dat niet het geval was, maar dat ze wel moest uitwijken door hem, zei de automobilist: dan hoef ik me ook niet schuldig te voelen.
Hij stapte weer in en reed weg.

Ik werd hier zo boos over. Hoe kún je een oude vrouw hevig bloedend op een stille landweg achterlaten. Terwijl ze nota bene door jouw schuld gevallen is? Hoeveel hufterigheid heb je dan in je zitten?
Gelukkig voor deze dame kwam er later wel iemand langs die zich over haar ontfermde. En helaas... geen kenteken onthouden in alle consternatie.

En luisterend naar dit liedje dacht ik dat al die hufters die hier rondlopen maar eens naar dit liedje moesten luisteren. En vooral maar wat meer naar dit liedje zouden moeten leven.