Je krijgt een zonnetje... het wordt de hel...

Een week of twee geleden won ik kaartjes kaartjes voor een leuk optreden.
Het was een klein concert van Danny Vera in een klein kerkje in Middelburg.
En ik mocht iemand mee nemen die het verdiende om in het zonnetje gezet te worden.
Omdat mijn lieve zus al een paar jaar zware karren moet trekken, vond ik dat zij met mij mee mocht gaan. En gewoon omdat ze mijn zus is en omdat ze er altijd voor me is.

foto: www.restauratiekennis.nl

Ik wilde haar dus een dagje in het zonnetje zetten... Ik bracht haar hel.

Het leek zo leuk. We zouden lekker op tijd naar Middelburg gaan. Wat kijken in de stad, wat drinken, genieten van een mooi concert en na afloop lekker wat eten bij ons in Bergen op Zoom. Via Social Deal hadden we geregeld dat we veel voor weinig konden eten in het restaurant waar Jip stage loopt.
Lekker ruim de tijd ingepland. Geen stress. Gewoon een lekker dagje samen.

Maar er was sneeuw. En er was een geblokkeerde Van Brienenoordbrug met een opstopping van meer dan 3 kwartier. Om half 1 appte Simone dat ze was vertrokken. 4 uur voor aanvang. Moet ruim genoeg zijn. 3 kwartier later appte ze dat ze al 3 kwartier stil stond voor de Brienenoord. Om half 3 had ik niets meer van haar vernomen (als je rijdt, kan je niet altijd je telefoon opnemen) en besloot ik zelf maar alvast naar Middelburg te rijden. Mijn dochter moest ik daar nog bij een vriendinnetje afzetten en voor mijn zus zou het toch al gauw een halfuurtje reistijd schelen als niet eerst langs mij en vriendinnetje hoefde maar rechtstreeks naar de Oosterkerk zou gaan.

Zelf was ik ruim op tijd op locatie. De werkelijkheid leek totaal niet op de zonnige foto van het kerkje hierboven. Denk sneeuw, plassen, donkere luchten, regen- en windvlagen...
De binnenkant was prachtig. Ken je de 'unplugged' sessies van vroeger van MTV, met Nirvana bijvoorbeeld en Pearl Jam? Nou, zo'n setting was het ongeveer. Leuk, met wat strijkers, een contrabas en een vleugel.

Er waren hooguit 100 mensen, het sfeertje was heel gezellig en intiem en er zouden tv-opnames voor omroep Zeeland gemaakt worden. 

Ik ging alvast een mooi plekje voor ons uitzoeken. Simone was nog steeds onderweg. 
Om half 5 zou het concert beginnen. Het was inmiddels 16.25 uur. Van de organisatie kreeg ik door dat de band ook wat vertraagd was. Er werd gezegd dat als de camera's eenmaal draaiden, dat ze niet meer naar binnen kon. 
Om 16.30 kreeg ik een laatste telefoontje van Simoon: Ik ben in de buurt, heb geparkeerd, ik moet nu nog zoeken waar ik moet zijn. Hierna moesten de telefoontjes uit in verband met de opnames en was contact met Simone niet meer mogelijk. 
Ik zat met geknepen billen... Het zou toch niet zo zijn dat ze 4 uur in de auto zit en dan nèt twee minuten te laat is, en dat ze voor een dichte deur staat? 
Om 16.37 kwam ze binnen. Ik was nog nooit zó blij geweest om haar te zien! 
Om 16.38 kwam de band op en begonnen de camera's te draaien. Wat een timing!Het zorgde nog wel even voor leuke interactie. Danny Vera kletst graag met zijn publiek en hij vroeg halverwege het concert of er ook nog mensen van buiten Zeeland kwamen en hoe de reis dan geweest was. Dus Simone riep dat ze 4 uur had gereden. Waar Danny Vera dan weer een leuk antwoord op gaf en zei dat hij dankbaar was en respect voor haar had dat ze speciaal voor hem die rit had ondernomen. Hij zou zelf halverwege zo'n monsterrit zeggen: Doei, Danny, ik keer om en ik zie je wel op de telvisie :-).
We gaan het zien of dit onderonsje de uiteindelijke uitzending gehaald heeft. 

foto geplukt van Danny Vera's facebookpagina

Het optreden was gaaf. We zaten echt recht voor Danny's smoel. De sfeer was mooi. Zijn stem kwam heel mooi uit in de akoestiek van de kerk.

Na afloop bood Danny Vera aan om nog even een rondje lelijke selfies te maken (zijn woorden).Wat is het toch een leuke en charmante man! Voor iedereen een aardig woord en alle geduld om met iedereen op de foto te gaan!

Om een uur of 6 keerden we, via het vriendinnetje van Janneke, weer richting Bergen op Zoom.
Anderhalf uur de tijd voordat we in het restaurant verwacht werden.
Maar ook dat ging natuurlijk niet vanzelf.

Het vriendinnetje woont in een huis met een soort van greppeltje voor de deur. In alle drukte, zoeken, slecht licht, parkeerde Simone haar bus met zijn neus precies in de greppel.Geen beweging meer in te krijgen!
Ik heb haar niet vaak in paniek gezien, maar op dat moment had mijn altijd koelbloedige zus toch echt bijna dat stadium bereikt. Ze was er helemaal klaar mee. En ik zag ons etentje ook al in het water vallen. Ze stond al klaar om de ANWB te bellen toen de vader van het vriendinnetje met beleid, precisie en een flinke portie geluk, toch de auto weer vlot wist te trekken. Wij als een speer richting Brabant en we kwamen hollend en hijgend het restaurant binnenrollen.

Echt... het had een ontspannen dagje moeten worden, maar het was alleen maar jagen er jekkeren.

Maar toch is het een dag geworden die we nooit meer gaan vergeten. Het concert was gaaf en hadden we niet willen missen. En voortaan als we Danny Vera op TV zien zullen we lachend terugdenken aan deze dag. Want sjongejongejonge... hoeveel tegenslag kun je hebben. En hoe kan het dan allemaal nèt nog goed komen.

Ik ga me beraden op een andere manier om mijn zus eens in het zonnetje te zetten. Dit moet beter kunnen.

2e kerstdag om 18.00 uur zal de uitzending zijn op omroep Zeeland. En op nieuwjaarsdag, op mijn zussies verjaardag, zal deze nog herhaald worden. We gaan het zien wat ze ervan gemaakt hebben!