Voorspelbaarheid. Ik vaar er goed op. Wie niet?
De een heeft het misschien meer nodig als de ander. Maar ik hou ervan als ik weet wat er komen gaat.
Ik heb iedere dag hetzelfde ochtendritueel. Ik ontbijt al jaren met havermoutpap en koffie met sojamelk.
Ik hou van protocollen. We gaan al meer dan 25 jaar naar dezelfde plekken op vakantie.
Als ik moet rijden naar een plek die ik niet ken dan kijk ik op streetview zodat ik dingen kan herkennen als ik er ben. We roepen hier in huis al jaren: mijn zoon heeft het label, maar feitelijk ben ik de grootste autist. Ik krijg echt errors in mijn hoofd als ik niet kan voorspellen hoe dingen gaan.
En dat is misschien ook wel het fijne aan muziek. Je weet, van de liedjes die je kent tenminste, precies wat er komen gaat. En van de liedjes die je niet kent is het soms voorspelbaar wat er gaat volgen. En juist als er dan een live-versie is van een nummer waar lange solo's aan worden toegevoegd bijvoorbeeld, maakt dat de muziek juist weer verrassend en spannend. Daar krijg ik dan weer géén error van.
En zo kom ik op een liedje waarbij ik zelfs na vaak luisteren nog naar moeilijk kan voorspellen waar het heen gaat.
Het gaat om Time to Give van White Lies.
De eerste helft is oké. Het nummer begint een beetje (sorry voor de makers) als 13 in een dozijn.
Maar in de tweede helft heeft een opvolging van modulaties die alle kanten op gaan. En ik word er helemaal in meegezogen. Grappig dan weer, dat ik het ondanks de onvoorspelbaarheid een heerlijk nummer vind.
Overigens geeft het dozijn ook errors bij mij. Net als het gros. Wat is 144 nou voor raar getal?
Doe dan 10 of 150. Historisch gezien is het allemaal te verklaren. Maar het is toch niet meer van deze tijd?
Mee zwijmelen?
Plaats hier je link!
Doe dan 10 of 150. Historisch gezien is het allemaal te verklaren. Maar het is toch niet meer van deze tijd?
Mee zwijmelen?
Plaats hier je link!
