Emergo (2)

 07-01-2020

Het leven is best overzichtelijk als je alleen voor jezelf hoeft te zorgen. Ik ben nog steeds alleen in ons huisje bij zee. De dagen waarop ik vrij ben glijden een beetje voorbij. 
Ik ga een stukje lopen, ik doe een wasje, een boodschap, ik lees, ik kijk tv. Voor ik het weet is de dag al een eind op dreef. Ik moet ook weer gewoon naar mijn werk. Daar is het druk genoeg voor afleiding. 
Met de radio hard genoeg maar niet te hard en mijn oordopjes in zijn de nachten ook redelijk door te komen. 

Van mijn positieve stemming op nieuwjaarsdag is inmiddels niet heel veel over. 
Ik ben nu een week alleen. Ik mis mijn kinderen. Ik heb enorme behoefte aan knuffels. Morgenavond mag ik weer naar huis en hoef ik in ieder geval niet meer alleen te zijn. 

De mineur komt ook doordat M. een huis gekocht heeft. Een leuk huis. Een huis met genoeg ruimte voor de kinderen. Een huis met een leuke tuin. Een huis waar alles al op en aan zit. 
En ik gun het hem. En ik gun J&J een fijne plek. Maar ik ben stikjaloers. 

Voor mij is het nog maar afwachten waar ik terecht kom. Of het überhaupt een huis wordt met een tuin. Of met genoeg slaapkamers voor ons allemaal. Ik heb een kleine twee ton te besteden. En in dat segment is het aanbod klein en de vraag enorm. 
Ik vind het ook maar raar dat ik nu niet weet hoe het huis waar J&J gaan wonen eruit ziet. 
En dat er enorme beslissingen worden genomen waar ik niet bij betrokken ben. Dit soort dingen deden we altijd samen en nu niet meer. Ja. Zo gaan dingen bij een scheiding. Mijn hoofd snapt dat. Maar mijn gevoel hobbelt daar nog een beetje achteraan. 

Hardlopen helpt altijd hè? 
Ik ga naar buiten. Maar na een half uurtje hou ik het alweer voor gezien. Het is koud, nat en somber. 

Maar.... het rondje tuin laat me wel al weer de belofte van het voorjaar zien! En dat geeft weer moed!