Ondanks dat ik deze week pittige momenten had, hangt de vlag nog in de emergo stand.
2 maart blijft altijd een lastige dag. Dat is de dag waarop mijn moeder jarig was.
En ik mis haar zo. Ik had zo graag samen met maar mijn nieuwe huis ingericht.
Had zo graag willen weten hoe ze stond in mijn besluit. Had zo graag lekker willen mopperen over gedoe met M. Want dat kon ik zo lekker met haar: mopperen op alles en om niets.
En ja... het is ook wel een beetje door haar dat ik zo lang heb gewild dat mijn huwelijk zou slagen.
'Tot de dood ons scheidt' was letterlijk wat een einde maakte aan het huwelijk van mijn ouders. Vlak voordat mijn moeder overleed, en vlak voordat M. en ik gingen trouwen kreeg ik haar trouwring.
Ik mocht het gaan dragen in mijn huwelijk. Zij had er toch niks meer aan zei ze.
Dus ik heb jarenlang de trouwring van mijn moeder gedragen, met daarin de naam van mijn vader en de datum van hun trouwdag en de naam van mijn (ex-) man en onze trouwdatum.
Beide data zijn er intussen helemaal uit gesleten.
Maar door het feit dat ik die ring droeg, heb ik me wel heel lang een soort van verantwoordelijk naar haar toe gevoeld dat mijn huwelijk zou slagen tot de dood ook M. en mij zou scheiden.
Het liep dus anders.
En nu is dagelijks het liedje van Miss Montreal op de radio. Of eigenlijk van Stef Bos.
Ik hou het niet droog bij deze.
Ik moet steeds zo aan mijn moedertje denken. Hoe ik door haar nooit alleen ben...
Maar het verdriet... dat was er van de week weer heel even. Dat diepe, donkere, koude gat waar ik eigenlijk niet wil zijn. Zo gauw ik daar in de buurt kom denk ik: "Wegwezen, Tas! Hier ben ik ooit geweest, hier wil ik nooit meer zijn."
Geen idee of het goed is om er van weg te gaan. Maar ik wil er gewoon niet zijn. Punt.
Maar... donderdag heb ik getekend voor mijn hypotheek. En was ik jarig. En heb ik weer zoveel liefde om me heen gevoeld. Dat was weer een goede dag! En een prachtig cadeau van mijn dochter:
Mijn (momenteel) lievelingsgedicht geprint op plexiglas. Voor in ons nieuwe huis!
Hij krijgt een ereplekje! 
Dus ja... mijn moedertje. Ze blijft bij me. Dwars door alles heen!
En ik denk bij dit liedje denk ik ook steeds aan mijn lieve nichtje en haar moeder, die sinds deze week zonder (o)ma verder moeten. Ik stuur met deze zwijmel een hele dikke knuffel mee voor deze twee lieverds!
Meezwijmelen?
Plaats hier je link.
Het verdriet om je moeder doet me pijn. Ik voel met je mee. Zelf heb ik mijn moeder nog maar het gaat niet goed met haar. Het idee haar te moeten verliezen vind ik vreselijk en jij hebt haar in deze moeilijke tijd niet al niet meer. ze zeggen dat tijd wonden heelt maar soms geloof ik daar helemaal niets van.
BeantwoordenVerwijderenWens je veel sterkte.
Door de wind!! Een prachtig nummer waarvan ik deze versie van Sanne Hans heel erg mooi vind, en die mij ook raakt.
BeantwoordenVerwijderenJe moeder missen gaat nooit over. Ik kan haar ook niet missen, en bij mij is het al haast een mensenleven geleden dat zij stierf. Ik had haar graag aan mijn zijde gezien... dat zij gezien had dat toch alles goed gekomen is in mijn leven. Dus Ja Natasja, ik begrijp heel goed dat je haar in deze moeilijke fase in Jouw leven, heel erg mist. Je hebt haar in je hart, en dat zal ook nooit overgaan!!
Je moeder blijf je missen ook al kun je zelf het leven wel aan ondanks alle moeilijkheden. Bij is het al 16 jaar. Hoewel onvervangbaar nemen anderen haar plaats in. In die zin dat ze taken overnemen emotionele of praktische. Je dochters geschenk laat dat mooi zien. Het is een achtbaan waar je nu doorheen raast waar alles voorbij komt. Voor zover ik je ken uit dit blog ben je iemand die oprecht gaat voor mensen. Het lukt niet altijd. Soms gaan mensen en relaties dood. Verdriet hoort daarbij maar geen schuldgevoel. Ik hoop dat de achtbaan binnenkort een simpel treintje wordt.
BeantwoordenVerwijderenHoe mooi jij schrijft over jouw moeder... en wat ik bij andere bloggers soms ook lees.... iets dat ik nooit zal kunnen omdat ik niet zo'n moeder had... de pijn die jullie voelen ken ik dus niet maar het gemis van een zo geliefd persoon ken ik wel en de wens van het bij je willen hebben van die dierbare persoon... Het leven is hard en wzwaar en vaak zo verrekte oneerlijk maar we moeten het be-leven.. omdat het ook mooie dingen herbergt... die voor jou gelukkig heel zichtbaar zijn en daar ben ik dan weer heel blij om.
BeantwoordenVerwijderenWow dankjewel... ik ben weer terug in oktober 2020 toen deze serie werd uitgezonden. Ik heb het toen ook geplaatst. Zo herkenbaar dat je je moedertje op bepaalde momenten zo mist. Maar toch een 'emergo gevoel'. Gefeliciteerd met je verjaardag nog en het rondmaken van je hypotheek, maar ook gecondoleerd met je oud-tante. Je bent een dappere hoor.
BeantwoordenVerwijderenDit nummer is zo prachtig. Hij stond hier op repeat op mijn oren, kreeg er geen genoeg van en ja, ik heb toen ook weer gehuild om mijn moedertje, net als nu weer. Deze versie vind ik mooier dan het origineel.
Eigenlijk kan niemand zijn/haar moeder missen hè.. Het wordt dit jaar 15 jaar dat ik haar kwijt ben. Maar ze leeft door in mij. Ik praat af en toe met haar. En ze komt als een witte vlinder vaak even langs. En IK ben heel blij dat ze mijn scheiding na bijna 44 jaar niet heeft meegemaakt. Zij en mijn ex waren dol op elkaar. Zou een vreselijke slag voor haar zijn geweest.
Veel sterkte en heel veel geluk!!! Dikke knuffel! 🤗
Prachtig gezongen door Miss Montreal, met liedjes van haar zit je bij mij altijd goed, ze heeft iets, en ja dit is een prachtig nummer..
BeantwoordenVerwijderenFijn weekend!!!
Tuurlijk blijft je moeder altijd bij je. Nog van harte gefeliciteerd en het komende levensjaar zal vast een goed jaar worden. Prachtig gedicht.
BeantwoordenVerwijderen