Zwijmelen op zaterdag: the seldom seen kid

Klik hier als het nummer niet laadt op je smartphone. 

Het is de vrijdag voor de kerst als ik de zwijmel voor zaterdag schrijf.
Het is de dag waarop de kerst 'ín-kickt'.

Zwaar melancholisch, zoals het een beetje op het einde van het jaar hoort. 

Tranen bij iedere kerstkaart die ik in mijn bus vind. 
Mijn oude buurvrouw die schrijft dat ze me mist. 
Mijn zus en vriendinnen die schrijven dat ze me bewonderen om wat ik dit jaar voor elkaar hebben gebokst. 
Tantes die me een heerlijke kerst toewensen in mijn eigen, 'affe' huis. 
De 'naai-collega' die vorige week een kerstpakket kwam brengen. Brengen hè? Niet gewoon achterlaten op het atelier, maar gewoon een uur in de auto om je te verrassen. 
De kerstlunch met mijn fijne collega's, die nèt voor de lockdown nog even kon. 
Mijn prulleke die er op kerstavond zal zijn met haar lover. 
Mijn langharig tuig die het ook wel heel gezellig vindt als ik met kerst tóch even bij hem en zijn lief en zijn baby-cavia op bezoek kom... 
Ik hou zo veel van al die lieve mensen om me heen. 
Ik blijf het zeggen. 

Ik denk de afgelopen weken vaak terug aan vorig jaar. We waren toen nog een gezin. 
De kinderen wilden zo lang mogelijk vasthouden aan hoe het was. Dus we vierden de kerst thuis met elkaar. We wisten toen al dat we niet samen verder konden gaan, dus het was een beetje een rare situatie. De sfeer was oke. Maar het was ook op eieren lopen en verloren voelen. 
Ik wist toen nog niet waar volgend jaar mijn kerstboom zou staan. Ik wist toen nog niet of ik überhaupt een huis zou vinden: de woningmarkt was toen al een beetje overspannen aan het raken. 
Ik zocht een huis, groot genoeg voor mij en 2 kinderen. Niet wetende dat de realiteit zou zijn dat ik binnen een half jaar in mijn eentje zou wonen. 

Ik sliep in die weken overal en nergens. Mijn ex vond het nodig om alvast verder te gaan met zijn nieuwe leven en om hem de ruimte, en mezelf zo min mogelijk last van deze situatie te geven, gingen we om beurten weg van huis. 
Ik wist in die tijd vaak niet waar ik was als ik wakker werd: in Ouddorp, bij een vriendin, thuis in mijn eigen bed? Ik weet nu hoe ontheemd een tourend artiest zich kan voelen. 
En toen vond ik het prima. Zelfs de weken in Ouddorp, op dat stikdonkere vakantiepark. In het donker vertrekken voor het werk, in het donker weer aankomen. Geen daglicht zien. De vrije dagen in mijn eentje doorbrengend. Bang dat deze eenzaamheid mijn voorland zou zijn. Ja... toen was het prima en was het wat het was. Maar achteraf denk ik: Jeetje, Tas, het was toch eigenlijk ook niet te doen?!! 

Die eenzaamheid waar ik zo bang voor was, die  heb ik het afgelopen jaar misschien een keer of 2-3 gevoeld. Ik ben echt helemaal oké met mij overzichtelijke leven in mijn uppie. 
Ik weet precies hoe vol de wasmand is, ik weet precies wat er in de koelkast ligt, en alle rommel die er is, is mijn eigen zooi. Doen waar je zin in hebt en geen rekening hoeven houden met anderen vind ik ook echt heel fijn. Maar dat neemt niet weg dat ik mijn kuikens en het gezinsleven ook echt heel erg mis! 

Anyway. De kerst is op een fijne manier ingevuld. Ik geniet van de gezellige lichtjes in de kerstboom en van mijn fijne, warme thuis. 
Niemand heeft me uit medelijden uit hoeven nodigen omdat ik anders ook maar alleen ben. En mijn zus en zwager, bij wie ik aanschuif, geven mij in ieder geval de illusie dat ze het niet uit medelijden doen, maar mij er ook echt graag bij hebben :-). Nee hoor... ik weet het zeker. We houden van elkaars aanwezigheid en gezelschap. 

En wat heeft het te maken met het liedje van Elbow in de zwijmel? 
Niets. Behalve de melancholie. 
Ik heb vaker een nummer van Elbow geplaatst waarmee hij me wist te raken. En vandaag doe ik het weer. Gewoon omdat dit nummer me raakt. 

Ik wens iedereen hele fijne dagen toe. Heb lief. Heb het goed. Heb het fijn met elkaar. 

Meezwijmelen? 

Plaats hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter