Zwijmelen op Zaterdag: will it go round in circles

De afgelopen zomer liep ik een paar etappes van het Pieterpad. Ik vind het leuk om de verslagen nu in de zwijmels te verwerken, zodat de zwijmelaars ook een beetje mee kunnen wandelen. 

Dag 3: Groningen-Zuidlaren 21 o, nee... iets meer kilometers.

Ruim voor de wekker wakker. Geen brandende jeuk meer aan de voeten, alleen gewone jeuk. En dat was een hele vooruitgang. (Ik had de 5 nachten hiervoor wakker gelegen van brandende jeuk aan mijn voeten). De campingbuurman had een feestje met skihutmuziek, maar ik ben er dwars doorheen in slaap gevallen.

 
6.30 uur opstaan. Tent afbreken. Spullen organiseren. Alles in de auto en op van Winsum naar Zuidlaren. Daar de auto geparkeerd. Met de bus terug naar Groningen, de start van deze etappe, waar ik gisteren geëindigd was, om vandaar uit weer terug te wandelen naar Zuidlaren. Met al het heen en weer gereis kon ik om 9.30 uur pas aan de etappe beginnen. Wat eigenlijk gewoon te laat was met dit warme weer.

 
Eerst een coffee-to-go op het station gehaald. Dat was een vooruitziende blik want de eerste horeca kwam ik pas op 3kwart van de route tegen.

 De route was prachtig. Er stond gelukkig wat wind. Eerste stuk vrij rechttoe rechtaan, langs een kanaal. Maar zo leuk: ik heb me vergaapt aan de tot woonboot omgebouwde vrachtschepen. Hieraan is goed te zien hoe een belangrijke functie de kanalen in de geschiedenis hier in de regio hebben gehad.

Onderweg de bemoedigende woorden van twee fietsers tegen elkaar: "Nou, die loopt er ook niet meer heel soepel bij".  En ik was nog maar net op pad... Het was ongetwijfeld niet de bedoeling dat ik het hoorde, en ik had ook niet direct mijn antwoord klaar. Maar ik had terug willen roepen dat ik deze dagen meer kilometers had gelopen dan zij in een jaar, met hun luie reet! Zie bordje als bewijs: 

Het tweede deel was gevarieerder. Langs de Hoornse plas, door natuurgebied de Drentse A, het godzijdank schaduwrijke Noordlaarder bos.

 

Veel maisvelden op deze etappe. Af en toe een hoopje zwerfkeien langs de route. Ik ben Groningen uitgewandeld en Drente in gelopen. Maar: een stapel zwerfkeien is nog geen hunebed. Het bordje wat wees naar een hunebed heb ik links laten liggen. Elke extra meter was er 1 teveel.

Over meters teveel gesproken: bij deze foto van de boerderij... Dit was het punt waarop ik keihard in de lach schoot en vol verbazing riep: Ik heb een rondje gelopen!!! Er zaten wat mensen op een bankje en die lachten hartelijk met me mee.
Ik had al het gevoel dat wat ik deed niet goed was en mijn gevoel klopte dus. Er kwam iemand aan lopen die er als een volleerd wandelaar uit zag, dus, hop! Ik erachteraan... en ik was weer op het juiste pad.

 En zo kwam ik in Zuidlaren aan. Ook weer leuk: een heel ander dorp dan de Groningerdorpen. Geen terp of wierd, maar een groene weide met huizen eromheen. Van oudsher was het omheind en stond het vee daar veilig binnen. Wat bomen erbij, een plas voor drinken voor het vee en bluswater, en zo is het dorp ontstaan. Ook vroeger geleerd op school. En nu gezien dat het echt zo bestaat.

Zuidlaren, beroemd om de paardenmarkt

Het was een takke-eind vandaag. Ook door de warmte. Maar het is wonderbaarlijk hoe snel ik weer hersteld was van de vermoeidheid.

 
Mede dankzij vriendin Jolanda. Zij woont in het noorden en omdat ik nu relatief in de buurt ben kwam ze een nachtje op de camping staan. Ze zat al te wachten met koude drank en zoute chips (zouten aanvullen was zo ongeveer levensbehoefte nummer 1 deze dagen). We hebben samen heerlijk gekookt. We hebben een prachtige plek, eersterangs uitzicht op de toiletten. Wat ook weer niet erg is want alles was al ver genoeg vandaag.

 

 Vlakbij de camping was een hunebed. Die zijn we in de avond nog even gaan bezoeken. Ik had nog maar één keer in mijn leven eerder een hunebed gezien en dat was toevallig ook met haar. Dus ja...we moesten toch even gaan kijken.  

En ik weet het... hunebedden moet je met respect behandelen. Het zijn immers grafmonumenten. 
Maar Jolanda en ik kregen hevig de slappe lach omdat selfies en ik niet zo goed samen gaan ('oké boomer' zouden mijn kinderen zeggen....). Dus bij deze nog even officieel mijn excuses het universum in. Ik héb respect voor de hunebedden en de doden en alles wat eromheen is gebeurd. Dus ik hoop dat het universum snapt dat respect samen kan gaan met een lachsalvo. 

En het liedje dat ik heb uitgekozen bij vandaag? 
Will it go round in circles, van Billy Preston. Dit vond ik wel heel toepasselijk. En een heerlijk vrolijk nummer. Passend bij het rondje dat ik deze etappe extra liep :-). 

Wil je meezwijmelen? 

Plaats hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter