Zwijmelen op Zaterdag: No one knows

Het is weer top 2000 week. Wat een zaligheid. 
Ik merk nu wel dat het ontbreken van de televisie hier in huis ervoor zorgt dat ik er veel minder in zit dan de afgelopen jaren. Toch zit ik nog redelijk aan mijn soundboxje gekluisterd. 
Het is zo leuk dat de muziek alle kanten op springt. Afgelopen middag ging het van Metallica, naar Paul Elstak, naar Andre Hazes en naar Guns'n'roses binnen een uur. Zo leuk. Ondanks dat ik niet alles wat voorbij komt dan even leuk vind, maar dat is dan weer part of the deal. 

Vandaag kies ik voor No One Knows van Queens of the Stone Age. 
Omdat de titel zo lekker aansluit op de vraag: wat zal 2023 voor ons in petto hebben? 
Niemand weet het. 

Voor mezelf hoop ik op meer rust. Ik moet soms zo lachen om mezelf. 
Dan zeg ik steeds: ik heb het zo druk... ik ben zo moe... ik kán niet meer. 
En vervolgens besluit ik om de dag voor kerst de wekker om 6.00 uur te zetten, om dan nog een etappe Pieterpad te kunnen lopen. Mèns, denk ik dan... hou je gemak toch eens een keer. Slaap een keer lekker uit en leg jezelf toch niet vanalles op. 
Maar ja... ik vind ook zoveel dingen leuk. 

Dus... 
Niet overal ja op zeggen. Kruisen in agenda's. Even geen opdrachten aannemen waar tijdsdruk op zit. 
Want als je dan van die situaties hebt waarin, bijvoorbeeld je wasmachine kapot gaat, zoals een paar maanden geleden, of het dak van je schuur is kapot door vuurwerk, of je eindigt, zoals vandaag,  je laatste werkdag van het jaar met knipperende oranje lampjes op het dashboard van je auto (echt, dikke kakzooi, ik weet nog niet wat er aan de hand is), dan heb je gewoon ook de tijd om even rustig alle ballen in de lucht te houden. 

Ik ben zelfs te moe om uitgebreid terug te blikken op dit jaar. Laten we het erop houden dat het roerig was en dat ik hoop dat ik in 2023 weer een keertje kan zeggen: z'n gangetje... als iemand vraagt hoe het met me gaat. 

Ik denk dat 2022 voor veel mensen een jaar was met veel onzekerheden. Alles waar je zeker van was, leek ineens niet zo zeker meer te zijn. En wat dat betreft vrees ik wel een beet je voor 2023. Vorig jaar zeiden we ook: veel rotter kan het niet worden na alle corona en lockdowns. Ik weet zonet nog niet of het beter werd... 

En ik geloof dat veel mensen met mij toe zijn aan rust in roerige tijden. 
Dus dat wens ik je toe voor 2023  als je dat nodig hebt.
En ik wens je gezondheid toe. Want dat blijft nog altijd wel het grootste goed.
En als dat er niet is, dan wens ik je bakken vol liefde toe van mensen om je heen. 

Mee zwijmelen? 
Plaats hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Thank God it's Christmas

Thank God it's Christmas. 
Haha, dan zijn we over een paar dagen eindelijk weer van die pleurismuziek op de radio af, met die hysterische belletjes... 

Ik heb dit jaar de strijd om het: 'welke zender zetten we aan in de wachtkamer' op mijn werk, redelijk doorstaan. 
Normaal gesproken staat Sky Radio op. Lekker mainstream. Niet te gek. Niet mijn favoriet. Maar ik snap de keuze. Maar.... eind november wordt het al de Kristmus Steesjun.... en ik kan het niet horen. 
Die belletjes... Ik word eerst appelig, daarna melig en al vrij snel agressief van. 

Maar dit jaar vonden we op Spotify een jaren 80-90 easy listening playlist die eigenlijk ieders goedkeuring wel kon wegdragen. En stiekem schakelde ik weleens over naar de Top 4000 op radio 10. Ik ben nog steeds gek op aftellijstjes. Kijk ook ontzettend uit naar de Top2000! 

Ik plan deze blog vooruit. 
Als het goed is zit ik zaterdagmorgen,  de dag voor kerst, in de auto om kerst bij mijn zus en haar gezin in Duitsland te gaan vieren. Het is potverdrie gewoon al een half jaar geleden dat we elkaar zagen: het was in de zomervakantie vóórdat ik aan mijn Pieterpad avontuur begon.
Het plan is om dan tweede kerstdag weer een etappe van het Pieterpad te lopen. Ik mag daarna aanschuiven aan de kerstdis van mijn collega en haar man. Zij hebben toevallig in de buurt van mijn etappe een huisje gehuurd. Ik blijf daar dan slapen zodat ik met mijn collega dan de volgende dag nog een tweede etappe Pieterpad kan gaan lopen. Zo leuk! 

Het betekent ook dat ik kerst dit jaar niet met mijn kinderen vier. 
En dat steekt wel een beetje. 
De situatie is zo dat er teveel partijen zijn waar de kinderen rekening mee moeten houden. 
Mijn dochter werkt in de zorg, heeft een vriendje/schoonfamilie, een vader en een moeder... het past allemaal niet in twee dagen. Mijn zoon idem, behalve het werk dan... en de uitkomst is nu dat hij alleen is eerste kerstdag. Ook dat vind ik niet fijn. 
Maar hij maalt er niet om. Zegt hij.

En ik geloof hem. Want het zou me zelf ook niet boeien en hij geeft nooit sociaal wenselijke antwoorden :-). 

Ik plaats vandaag Thank God it's Christmas van Queen. 
Eén van de kerstliedjes die ik wél trek. Ik heb net eens goed zitten luisteren waarom: De kerstbelletjes zijn heel subtiel in dit nummer. 
Voor wat de muziek betreft mag de kerst voorbij zijn. 
Maar ik kijk eerst nog uit naar een warme kerst bij mensen die me ervan verzekerd hebben dat ze me er gráág bij willen hebben. 
Mooi toch?! 

Ik wens iedereen fijne dagen toe. 
Voor degenen die geliefden moeten missen: Ik hoop dat je een weg vindt die dragelijk voor je is. Dat er steun en liefde is van de mensen om je heen. Dat je je geliefd voelt op de plek waar je bent. 

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Morning has Broken

 

Vandaag geen verhaaltje.
Alleen een liedje. 

Kerstmarkt, Kerstborrel... het lukt even niet met de tijd. 

Fijn weekend allemaal! 

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: The End

Nu het zo koud buiten is vind ik het een mooi moment om terug te blikken op die mooie zomerdag waarop ik mijn voorlopig laatste etappe van het Pieterpad liep. 

Ik was gebleven  bij de etappe Hardenberg-Ommen. 
De volgende Etappe zou Ommen-Hellendoorn zijn. Een etappe van 21 kilometer. 
Nu draaide ik intussen mijn hand niet meer om voor 21 kilometers, maar die hitte!!! Ik zag er zo tegenop. Ik besloot om Ommen - Hellendoorn over te slaan en deze in de herfst in te halen. 
Daarom was het volgende stuk 16 km van Hellendoorn naar Holte. 
Met pijn in mijn hart. Want Ommen-Hellendoorn staat bekend als één van de mooiere etappes, zéker nu de heide zo mooi in bloei stond. Maar... ik ben in het verleden vaker met een hitteklop aan het infuus beland, ik liep alleen, er was niemand om me in de gaten te houden... ik wilde het  gevaar van oververhitting niet opzoeken. 

Hellendoorn-Holten dus. Ik loop al gauw de bebouwde kom uit. 
Ik wandel over de Sallandse Heuvelrug. En het woord doet het al vermoeden: het wordt wat heuvelachtiger. Ik ben vroeg vertrokken. De fietstoeristen zijn nog niet in het bos. De wereld is nog stil.

Ik passeer werkkamp Twilhaar. Ooit, tijdens de Grote Werkeloosheid, werden hier vooral veel Scheveningers en Hagenezen tewerk gesteld voor de ontginnning op de hei. Later werd het een doorvoerkamp voor Joden. Wat een armoe en ellende is er op sommige plekken toch geweest....

Ik passeer de schaapskooi Twilhaar. Veel kooi, weinig schaap. 
Nadeel als je zo vroeg vertrekt: alles wat je kan bezoeken is nog dicht. 

Ik klim langzaam aan naar boven en uiteindelijk sta ik op een uitzichtpunt en zie ik hoe hoog ik ben. En hoe prachtig de heide bloeit.
Ik ben blij dat ik vroeg vertrokken ben want het stuk over de hei is groot en nu al warm.
Kruipdoor sluipdoor over smalle paadjes... het is werkelijk prachtig.

 
Ik passeer een bosje met jeneverbesstruiken. Dit is één van de laatste plekken in NL waar deze nog in het wild groeit.

 
Ik kom oog in ook te staan met een hertje. Hij kwam over het bospad aangetippeld. Ik schrok eerst... dacht dat het een grote hond was. Hij kwam heel dichtbij. Ik denk dat dat niet goed is hè? Als zo'n beestje zo dichtbij komt. Zou hij ziek zijn?

 

 
Ik geniet van alles wat ik zie. Maar het is ook ver. Het zijn maar 16 kilometers maar ik ben moe. Ik heb twee blaren onder mijn voeten.

 
Ik heb ineens geen zin meer om morgen weer zo'n stuk in de warmte te moeten lopen. Ik ben het getrut in de douchehokjes op de camping zat. Ik verlang naar mijn bed. Ik ben de vliegen en wespen op mijn eten zat. Ik mis comfoort. Ik mis mijn kinderen. Dus ik besluit dat voor nu voorlopig mijn Pieterpad hier eindigt. Ik ben zelf ook wat verbaasd over mijn besluit, want gisteren was ik nog van plan om nog zeker twee etappes door de te lopen, maar het is mooi geweest.

 
Godzijdank ligt het station van Holten, het eindpunt van deze route, direct aan de uitgang van het bos, dus ineens is het dan ook echt klaar!
Wat is het een mooi pad geweest! En met stip op 1 benoem ik het gevoel van vrijheid wat het me gaf! 

Intussen heb ik in de herfst de etappe Ommen-Hellendoorn ingehaald en heb ik de volgende etappe ook gelopen. Hier volgt ook nog een verslag van. 
De komende kerstvakantie loop ik, heel gezellig, met mijn collega, Laren- Vorden. 
En dan ben ik officieel op de helft van het pad. 

En vol drama presenteer ik hierbij, omdat het mijn voorlopig laatste etappe was,  het liedje The End van The Doors. 

Wil je mee zwijmelen? 

Plaats hier je link. 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Black Thunder

Vorige week was ik met mijn zoon, het langharig tuig, in Tilburg. Poppodium 013.

Hij heeft me al vaker verrast met bijzondere muziek en kwam nu ook weer met een band die hij zelf heel graag wilde zien, maar mij niets zei. The Hu. Mongoolse Folk Metal. 
Dus ik liet me weer verrassen. En het pakte goed uit. Want het was echt heel bijzonder en mooi. 
Eem imposant drumtoestel, 2 zelfs, meen ik me te herinneren, op het podium, en bijzondere muziekinstrumenten. 

Gelukkig waren we vroeg vertrokken en op tijd, want heel Tilburg lag op de schop. De borden voor de parkeergarage konden we niet volgen vanwege de wegopbrekingen. Toen we eenmaal een plekje hadden gevonden in de woonwijk moesten we eerst 500 meter lopen naar een betaalautomaat, om er daar achter te komen dat parkeren €16,50 kostte. Nou, dat vertik ik dus hè? Daar haal ik liever een keer wat drinken voor in de concertzaal. 
Toen besloten we om te parkeren bij het spoor. Dan maar een stuk lopen. Maar de pijltjes leidden ons naar een P alleen voor personeel. 
Uiteindelijk hebben we toch de garage vlakbij gevonden, we waren inmiddels 3 kwartier later, en hevig overprikkeld zijn we bij 013 aangekomen. 
Echt... ik moet wel een hele goede reden hebben wil ik de binnenstad van Tilburg nog een keer op willen zoeken. 



Maar The Hu. 
Het is een vrij jonge band. Opgericht in 2016. 
Hun succes brak door nadat ze hun clips op Youtube plaatsten. 
Hu is het mongoolse basiswoord voor mens. 
Heel bijzonder vind ik het strijkinstrument: de morin khuur. En natuurlijk het typische keelgeluid waar ze mee zingen. Ze zingen vooral over de mongoolse tradities. Zelf noemen ze hun stijl: Hunnurock, vernoemd naar de Hunnen.

Deze zomer zullen veel Nederlanders kennismaken met The Hu: ze treden op op Pinkpop. Dus als je er bent en je wilt iets biijzonders zien en een echte strakke, goed georganiseerde band zien, je kans is daar!  

Wil je meezwijmelen? 

Plaats hier je link: 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter