Ik ben de hele week al brak. Hoesten, keelpijn, snotteren.
Maar ja... al het leuks moet ook gewoon doorgaan.
En daarmee het werk natuurlijk ook gewoon. Dus ik sprokkel hier en daar mijn rust bij elkaar.
Gisteren was het de beurt aan Corey Taylor om me te vermaken.
Ik zag hem een paar jaar geleden als frontman van Stone Sour op een festival en hij had toen al mijn hart gestolen. Zóveel plezier en zóveel energie op het podium!
Nu doet hij een solotour en gisteravond speelde hij in 013 in Tilburg.
Ik plaats een rustig liedje van Corey. Zwijmelwaardig. Want het grootste deel van de avond was gewoon knallen hoor!
En ik moet nu wel lachen om hoe toepasselijk ik de titel vind: de avond eindigde iets minder leuk... Ik trof in de parkeergarage mijn auto aan met een enorme barst in mijn voorruit. Echt zó balen!
Ik heb meneer Taylor gisteren weer in mijn hart gesloten. Heerlijke man. Hij is er echt sámen met zijn publiek.
En wanneer sta je nou in een zaal vol volwassenen Spongebob mee te brullen? Dat is ook alleen maar bij Corey Taylor :-)
Als een blok. Voor elkaar. Voor altijd in mijn strik gevangen.
Ik ben een gastank, verscholen in de bosjes in een boomgaard in de Betuwe. Verscholen. maar door het gebladerte overzie ik alles.
Jaarlijks organiseert mijn eigenaar een festival tussen de fruitbomen. Ieder jaar komt een stelletje tegen mij aan, een eh… afterparty houden. Wat niemand weet: het is mijn spel. Mijn hinderlaag. Eénmaal in mijn strik beland, komen ze nooit meer van elkaar af.
De laatste editie leek mijn spel mislukt. Ik had geen slachtoffers gevonden. De laatste act had het podium verlaten. De DJ draaide zijn laatste lied.
Opeens zag ik haar. Een prima slachtoffer. Alweer een poosje vrijgezel. Vijftig maar over een paar minuten zou ze zich zestien voelen. Een wijntje teveel op en wel zin in vlinders en een zoen. De man waar ze al een paar keer naar keek kon ik moeilijker peilen. Maakt niet uit. Hij was precies waar ze op viel, met zijn strakke pak, pet, zonnebril en zijn vrolijke kop. Ik hoefde alleen nog zijn blik haar kant op te sturen en het gesprek naar iets gemeensschappelijks. Waarom kwam ik in vredesnaam op Harry Styles op dit metal-feestje? Dat tiener-idool? Alleen zij zullen het nog weten, maar vanaf hier brak het ijs en was het raak! Ik zag vonken! Hier gebeurde iets! Iets op het eerste gezicht!
Hij leidde haar aan de hand weg van de menigte. In één streep kwamen ze struikelend, giechelend en zoenend, botsend tegen mij aan.
Geen vonken, maar vuurwerk tussen die twee! Ik vreesde, als gastank, voor mijn leven.
De geruchten gaan dat ze de volgende dag besloten dat het bij een herinnering zou blijven. Maar alleen ík weet, dat zij - eenmaal in mijn strikken beland - na deze nacht nog veel meer vuurwerk hebben beleefd.
Dit is een WE-300. Een schrijfuitdaging van Plato. Schrijf in exact 300 woorden een verhaal over een woord, maar dat woord mag niet gebruikt worden in het verhaal.
Vandaag blik ik in de Zwijmel terug naar de op één na laatste Pieterpad etappe die ik op 24 september liep.
Pieterpad etappe Sittard-Strabeek (Valkenburg) 22 -> 25 km 24-09-2023
Wat een topdag was het vandaag. Wakker geworden na een heerlijke nacht (het was er echt muisstil) in het klooster. Ontbeten met 4 retraitegangers. Een eenvoudig ontbijt. Wat boterhammen, beleg, sapje, yoghurt en fruit. Niet overdadig maar voor elk wat wils. Precies zoals ik het in het klooster verwachtte. Gelukkig kwamen er geen ingewikkelde vragen over hoe ik in het geloof stond en wat ik dan als ongelovige dan in vredesnaam in het klooster deed. Wel een leuk gesprek over wat het Pieterpad me gebracht had. Mijn antwoord was dat ik gaandeweg meer in het hier en nu was gaan wandelen in plaats van bezig zijn met het einddoel en de dagen na de dag van vandaag. En dat ik hoopte dat ik dat ook in het echte leven toe zou kunnen passen.
Met de auto reed ik naar station Valkenburg, om met de trein terug te keren naar Sittard om vervolgens weer naar Valkenburg te wandelen. Ik moest starten met wat extra kilometers om van het station naar het startpunt op de markt te komen. Onderweg daarnaartoe trof ik de wandelaar waar ik gisteren een stuk mee opliep. Samen gingen we van start, maar we lieten elkaar gauw los omdat mijn tempo wat hoger lag.
Ik liep weer terug langs het klooster, over de Kollumberg, waar de korenwolf (hamster) en zwijnen wonen. Beide niet gezien.
De route werd afwisselend en prachtig! Ik wilde een afwisselend landschap, na de saaiere etappes van gisteren en eergisteren, ik kreeg een afwisselend landschap. Ik wilde heuvels, ik kreeg heuvels. Ik hoopte op goede benen, ik liep als een zonnetje. Ik wenste mooi wandelweer, ik kreeg een strakblauwe lucht. Geen maisvelden meer. Wel velden vol met suikerbiet.
Veel diepe (door regen en erosie uitgesleten) zandpaden vandaag. Het akkerveld lag steeds op ooghoogte.
Holleweg
Veel mensen op pad, gezellige gesprekjes gehad. Maar ook een mooie ontmoeting met een vrouw die vertelde dat ze voor het eerst, sinds haar man in juni was overleden, het rondje alleen liep, dat ze altijd samen liepen. Ik was de route kwijtgeraakt, en vroeg haar de weg en ze zei: ik loop wel even met je op, dan wijs ik je de weg. Zodoende had ze alle gelegenheid om haar hele verhaal te vertellen.
Bij kasteel Ter Borgh namen we afscheid. Ik was weer op de route en daar kon ik koffie (met likeur!) drinken en een plas doen. Het was intussen half 1... 3 uur na de start en pas mijn eerste stop... zo lekker liep ik!
Het pad ging hoog over de heuvels, maar dankzij de wandelingen in Zwitserland nam ik ze zonder moeite.
Onderweg mooie dorpjes (Nuth) met 'spekhuizen' en vakwerkhuizen.
Op een bepaald moment kwam ik de vrouw weer tegen met wie ik gisteren samen eindigde in Sittard, en samen hebben we weer een stuk opgelopen.
een populier uit 1972 stond er op een bordje bij. Mijn bouwjaar :-)
Bij het eindpunt in Strabeek was geen busvervoer naar het station Valkenburg, dus ik moest nog een half uurtje doorbuffelen in de warme zon.
Ik had voor vanavond een wijnvat geboekt boven op de Cauwbergh.
Kon mooi de tent die nog nat in de auto lag even drogen.
En wat blijkt: mijn buurwijnvatbewoner is de man met wie ik vanmorgen de etappe begonnen was. Hij is samen met zijn buurvouw op pad. Zij fietst het Pieterpad. We hadden een leuke klik en samen hebben we vanavond pizza gegeten en wijn gedronken.
Mooiberg heette de wijn. Ik vond het toepasselijk.
Natuurlijk weer op tijd naar bed om morgen weer vroeg op te kunnen voor de aller-allerlaatste etappe. Ik kijk ernaar uit om het pad te votooien!
En het liedje van vandaag? Ik maak even een grote sprong van 24 september naar deze week. Ik zag in het filmhuis de film 'the unlikely pilgrimage of Harold Fry'. Het is, kortgezegd, een film over een man die besluit door heel Engeland te gaan wandelen om een oud collega op te zoeken die op korte termijn zal overlijden aan kanker. Zijn idee is, dat zolang hij loopt, dat zij op hem zal wachten en niet zal sterven. Ik heb de hele film óf met prikkende ogen gezeten, óf zitten huilen.
De muziek in de film was van folkzanger Sam Lee. En de film raakte me en deed me zo ontzettend denken aan mijn Pieterpad. Daarom plaatst ik vandaag een liedje van Sam Lee uit deze film.
En tip: het gelijknamige boek waar deze film dus een verfilming van is, is geschreven door Rachel Joyce. En het leuke is: als dit boek je aanspreekt, dan zijn er nog twee delen te lezen. Over hetzelfde verhaal, maar dan geschreven uit de oogpunten de echtgenote van Harold, én die van de zieke oud-collega.
Vandaag blik ik in de Zwijmel weer terug op een Pieterpadetappe die ik in september liep. Montfoort-Sittart... het einde is nu echt in zicht.
23 september 2023 Pieterpad etappe Montfort-Sittard 24 km
Vanmorgen was ik al vroeg op pad. Ik werd om half 6 wakker, nadat ik rond 22 uur in slaap was gevallen. Ik was te lui geweest om voor dit ene nachtje mijn luchtbed op te pompen, dus ik rolde een slaapmatje uit. Ik was bang dat ik er spijt van ging krijgen. Er lag niet meer dan een centimeter matras tussen mij en de grond. Dat het koud zou zijn, was ook ongegronde vrees. Ik heb veel beter geslapen dan al die andere Pieterpadnachten op mijn luchtbed. Toch fijn dat je daar tegen het einde van het pad achter komt, dat een uitrolmatje voldoende is... Ik weet niet of het een gelukstreffer was (na die heerlijke slapeloze nacht ;-) ) maar ik ga het zeker nog een keer proberen.
Om half 6 begon ik wat te rommelen met aankleden en spullen inpakken. Heel zachtjes, want alles klinkt luid op de vroege morgen op een camping. Om 7.45 was ik ingepakt. De tent ligt kleddernat op een hoopje in de auto. En echt goor: het was vannacht de invasie van de naaktslakken. Ik heb er wel 10 weggeplukt tussen binnentent en buitentent. Vieze smerige slijmsporen overal op mijn tent!
Ik reed met de auto naar station Sittard om met de trein naar het startpunt in Montfort te gaan. Om 9 uur startte ik al met de etappe. Heerlijk wandelweer. Frisse wind, zonnetje, zalig! Zo anders als toen ik gisteren eindigde in Montfoort, in de zeikregen.
De etappe begon heel mooi langs kasteel Montfort, langs de historische tuin, over een lang pad richting, alweer zandpaden langs akkers. Met alweer: Mais. Net als gisteren.
Ik weet niet waarom, misschien was mijn hoofd meer in de stemming vandaag, maar ondanks dat het weer veel van hetzelfde was, vond ik het wel mooier vandaag. Ik liep een poosje op met twee andere Pieterpatters, en toen zij wilden rusten, besloot ik alleen verder te lopen.
Een deel van de etappe liep precies over de grens met Duitsland. Een deel liep door Duitsland heen. En een stuk door het smalste stuk van Nederland. (4,8 km) Het stuk langs het IJzeren Bosch was werkelijk prachtig.
erehaag :-)
Ik heb enorm veel modder op de zandpaden onder mijn voeten gehad vandaag. Maar tijdens de etappe is er geen spetter regen gevallen.
Oke... als linksom of rechtsom niet gaat, dan lijkt dwars door het midden soms de beste optie! (Daar was de plas nog geen centimeter diep).
Op het laatste stukje haalde ik één van de wandelaars van vanmorgen weer in en al kletsend bereikten we bijna als vanzelf het eindpunt in Sittard. Het was inmiddels tegen 15.00 uur. Cultuurshock weer hoor, volle winkelstraten en een druk marktplein op de zaterdagmiddag.
Ik moest nog een stukje teruglopen naar de p&r bij het station en daarmee heb ik de 25 km vandaag ruimschoots overschreden.
Op het station kocht ik een maaltijdsalade voor het avondeten, en die heb ik net lekker op bed opgegeten. Ik slaap vannacht in een bezinningshuis. Dat is een soort klooster van de Karmelieten.
Ik heb een prima kamer met eigen douche en toilet, en ik lig hier al sinds ik hier ben lekker een beetje lui op bed te hangen. Ik mocht nog deelnemen aan het avondgebed, maar dat was niet verplicht. Ik werd hartelijk ontvangen door een pater, en morgenochtend zal ik de zusters (nonnen) treffen bij het ontbijt. Lekker vroeg, om half 8 al! Kan ik bijtijds starten met de één na laatste etappe.
En om het evenwicht weer een beetje recht te trekken: morgen slaap ik in een wijnvat. Past beter bij me
En het liedje van vandaag: Heel toepasselijk: One step Beyond (1 stap verder) van Madness. De teks is vandaag heel makkelijk te volgen: Oooneee step beeeeeyond!
Vandaag blik ik terrug op de Pieterpadetappe die ik in mijn zomervakantie, op 22 september liep. Het laatste stukje Pieterpad van Swalmen tot de Sint-Pietersberg heb ik weer in 1 ruk, in een paar dagen achter elkaar gelopen.
Pieterpad etappe Swalmen-Montfoort 22 km
22 september 2023
Vandaag liep ik Pieterpad etappe Swalmen-Montfoort. Het was niet de allermooiste etappe die ik heb gelopen. Hij was een beetje saai. En dat had niet te maken met het feit dat ik vorige week in Zwitserland verwend ben met de meest prachtige vergezichten. Er waren deze etappe veel 'achterdoorweggetjes'. Achter bebouwing en weides langs. Het eerste stuk continu geruis van een snelweg. Een stuk langs een N-weg, een stuk langs bedrijventerrein. Nog steeds niet de Limburgse heuvels waar ik op gehoopt had. En mais. Ik kan intussen geen mais meer zien. Eergisteren ook, met de trein door Duitsland. Honderden en honderden kilometers mais heb ik voorbij zien denderen. Hoeveel mais hebben we in godsnaam nodig in Europa? Maar goed.
Om redenen startte ik veel te laat met mijn etappe. Hoe openhartig ga ik hier zijn? Fuck it... ik ga gewoon zeggen hoe het was. Ik had een hele gezellige nacht gehad met mijn lover. Ik had die nacht veel te weinig geslapen. Daardoor parkeerde ik ook pas om even voor 11 uur mijn auto bij het station in Swalmen, en liep ik het dorp in op zoek naar de kerktoren waar het startpunt van deze etappe was. Handig... het was toen precies 11 uur dus ik kon op het geluid af gaan.
Het eerste stuk heel veel kleine weides met paarden. Het lijkt wel of iedereen in Limburg een paardje bezit.
Later een prachtig stukje bos waar de lage herfstzon mooi licht door de bladeren gaf. De dikke grijze regenwolk die in de verte hing, leek met enige fantasie op een grijze bergmuur, zoals ik het van de week in Zwitserland zag.
Mijn hoofd was moe deze etappe. Ik voelde me mentaal een zombie. Er was weinig afwisseling. Het geruis van de snelweg stoorde me. Het was nog niet heuvelachtig. Het was niet mooi... of ik zag het gewoon niet. Ik merkte wel dat ik van de week op hoogtestage was geweest . Mijn benen hebben nog nooit zo soepel gevoeld als vandaag. Ik heb ook maar weinig foto's gemaakt.
Wat opviel: veel dikke zwarte torren op de bospaden. En de eikels en kastanjes vallen alweer van de bomen. Het is al herfstig.
Een dikke 6 km voor het eindpunt zag ik in de verte een bui aankomen. Ik zou hem vol krijgen. In de zeikregen liep ik om 16.30u Montfort binnen.
De bus terug naar het startpunt liet nog een half uur op zich wachten. In de snackbar bestelde ik een cola en een frietje. Ik had bedacht: dan zet ik zo de tent op, ga ik douchen en hoef ik geen eten meer te regelen. Prima idee!
Gelukkig was de regen gestopt toen ik de tent moest opzetten. En nu lig ik lekker met het getik van de regen op het tentdak mijn verslagje te schrijven en de etappe van morgen voor te bereiden. Ik ben te gaar om mijn luchtbed op de blazen, dus ik heb een matje van niet meer dan een halve centimeter dik uitgerold. Ik hoop dat ik na een nacht slaapdeprivatie zo moe ben dat ik gewoon als een blok in slaap val en niet meer wakker word voor de wekker gaat.
De slaapplek voor morgen is al geregeld: morgen slaap ik in een bezinningshuis bij de nonnen. Ook weer eens wat anders!
En het liedje van vandaag? Het gaat over een steentje in je schoen. En andere ongemakken die je tegen kan komen op een pad. Irritante muggen. Een slapeloze nacht. Blaren op je voeten. (Brihang zing over 'bleinen' in plaatst van blaren. Nu ben ik benieuwd hoeveel mensen het woord 'blein' kennen. Ik had er, voordat ik in Zeeland ging werken, nog nooit van gehoord.) Eigenlijk gaat het in het liedje over een breder iets. De krassen op je ziel die je je hele leven mee draagt. En hoeveel dat het piekt, zingt hij, is maar hoe je het vergelijkt. Zo was het op het Pieterpad ook. Soms kunnen pijntjes, ongemakken, ontzettend in de weg zitten. Maar met de juiste mind-set lukt het me soms ook om er kilometers lang niet aan te denken. Een hoofd zit raar in elkaar. Ik plaatst de tekst er even bij. Want dat vlaams is toch niet altijd even goed te verstaan.
Der zit een steentje in m'n schoen, maar kzien der al gewend aan 'T Is daardoor da'k 't gevoel heb da'k besta Ik ben der want ik zie het in de spiegel van het raam Ik ben der want ik spreek dezelfste taal, au revoir
Der zat een wimper in m'n oog en een vlieg in m'n mond 'T Was daardoor da'k 't gevoel had da'k bestond Ik rookte sigaretten met de pintjes da'k dronk Want als ik dan ga sterven, doe'k het liever ongezond, ha-ha
Der zit een liedje in m'n kop, in de douche zing ik mee Daardoor da'k 't gevoel heb da'k leef Ik weun al heel m'n leven in een droomkasteel Geweun omdat'k de kamer met je deel, en tzien der veel
Der zit een mug op de muur en ik krijg hem nie geklopt En tis toch weer typisch want 'k moe morgen vroeg op Je weet wa da ze zeggen over het toeval en het lot Ik ben het bijna zeker ja die mug is God, ha-ha
Het knelt en het wringt nu al 26 jaar Ja 't is al heel m'n leven da'k het steentje meedraag Der zien zo van die dingen die gebeuren Op den duur stel je 't ook niet meer in vraag
Ik voelde pas da'k leefde door te spelen met de vlam Ma, van te veel te leven, ja dan raak je opgebrand Dus vertrekken we op reis naar een tropisch warm land En een foto als bewijs om te posten via Instagram, ha-ha
Der zit een splinter in m'n duim en 'k henne bleine op m'n hiel Kuje daar geen pilletje voor schrijven, alsjeblieft? En ook voor m'n verdriet, is der niks da je kunt doen? 'T Zit verzekers nog een- nenenene
Der is niemand dat het ziet, aiaiai Maar ik voel het in m'n ziel, aiaiai En hoeveel dat het piekt, is hoe da je 't vergelijkt Of hoe da je 't bekijkt, aiaiai Der is niemand dat het ziet, aiaiai Maar ik voel het in m'n ziel, aiaiai En hoeveel dat het piekt, is hoe da je 't vergelijkt Of hoe da je 't bekijkt, aiaiai Der is niemand dat het ziet, aiaiai Maar ik voel het in m'n ziel, aiaiai En hoeveel dat het piekt, is hoe da je 't vergelijkt Of hoe da je 't bekijkt, aiaiai Der is niemand dat het ziet, aiaiai Maar ik voel het in m'n ziel, aiaiai En hoeveel dat het piekt, is hoe da je 't vergelijkt Of hoe da je 't bekijkt, aiaiai
'T Zit verzekers nog een steentje in m'n schoen, ha-ha
. 
