Als een blok. Voor elkaar. Voor altijd in mijn strik gevangen.
Ik ben een gastank, verscholen in de bosjes in een boomgaard in de Betuwe.Verscholen. maar door het gebladerte overzie ik alles.
Jaarlijks organiseert mijn eigenaar een festival tussen de fruitbomen. Ieder jaar komt een stelletje tegen mij aan, een eh… afterparty houden. Wat niemand weet: het is mijn spel. Mijn hinderlaag. Eénmaal in mijn strik beland, komen ze nooit meer van elkaar af.
De laatste editie leek mijn spel mislukt. Ik had geen slachtoffers gevonden.
De laatste act had het podium verlaten. De DJ draaide zijn laatste lied.
Opeens zag ik haar. Een prima slachtoffer. Alweer een poosje vrijgezel. Vijftig maar over een paar minuten zou ze zich zestien voelen. Een wijntje teveel op en wel zin in vlinders en een zoen. De man waar ze al een paar keer naar keek kon ik moeilijker peilen. Maakt niet uit. Hij was precies waar ze op viel, met zijn strakke pak, pet, zonnebril en zijn vrolijke kop.
Ik hoefde alleen nog zijn blik haar kant op te sturen en het gesprek naar iets gemeensschappelijks. Waarom kwam ik in vredesnaam op Harry Styles op dit metal-feestje? Dat tiener-idool? Alleen zij zullen het nog weten, maar vanaf hier brak het ijs en was het raak!
Ik zag vonken! Hier gebeurde iets! Iets op het eerste gezicht!
Hij leidde haar aan de hand weg van de menigte. In één streep kwamen ze struikelend, giechelend en zoenend, botsend tegen mij aan.
Geen vonken, maar vuurwerk tussen die twee! Ik vreesde, als gastank, voor mijn leven.
De geruchten gaan dat ze de volgende dag besloten dat het bij een herinnering zou blijven. Maar alleen ík weet, dat zij - eenmaal in mijn strikken beland - na deze nacht nog veel meer vuurwerk hebben beleefd.
Dit is een WE-300.
Een schrijfuitdaging van Plato.
Schrijf in exact 300 woorden een verhaal over een woord, maar dat woord mag niet gebruikt worden in het verhaal.
Deze keer was het woord: vallen. ||
Dit is een WE-300.
Een schrijfuitdaging van Plato.
Schrijf in exact 300 woorden een verhaal over een woord, maar dat woord mag niet gebruikt worden in het verhaal.
Deze keer was het woord: vallen. ||
https://platoonline.wordpress.com/2023/11/08/we-300-november/
Heel bijzonder en heel leuk om te lezen deze WE300, het brengt me terug naar een bushokje wat tegen de bosjes was gezet. Toen ik nog 16 was :-), ik kan hier alleen maar reageren via Google, liefs van mij, Geesje. Mijn bijdrage staat bij Plato in mijn reactie
BeantwoordenVerwijderenhaha, 16 jarigen vinden, ook op 50-jarige leeftijd, overal hun weg :-)
Verwijderenhaha g.e.we.l.d.i.g. Ik zie het voor me gebeuren... en ben als die boom die van bovenaf toekijkt met een glimlach van oor tot oor. En natuurlijk sluit ik de ogen op de cruciale momenten om het stel privacy te gunnen ;-)
BeantwoordenVerwijderenAlleen de gastank en de schrijfster van dit verhaal weten welk deel verzonnen en welk deel echt gebeurd is.
VerwijderenEn die boom? Ze glimlacht nog steeds als ze eraan terugdenkt.
wie wat waar .... dat maakt helemaal niets uit in dit geval want ht verhaal kan prima zonder die duidelijkheid :-)
VerwijderenHallo, ik zie nu pas dit verhaal.
BeantwoordenVerwijderenHet is enig! Leuk bedacht.
Bertjens
Hé Tas, ik vind je hier nu pas, ik weet niet hoe dat misgegaan is... Ik had de vlinders elders al zien vliegen, maar het is en blijft een prachtverhaal! Dat je op of na je vijftigste een soort tweede puberteit kunt beleven weet ik uit eigen ervaring. Geniet er van!
BeantwoordenVerwijderenDankje Anoniem.
VerwijderenIk denk te weten wie je bent.
Maar het is idd een heerlijke ervaring.