Zwijmelen op Zaterdag: the moon shines bright

Vandaag blik ik in de Zwijmel terug naar de op één na laatste Pieterpad etappe die ik op 24 september liep.

Pieterpad etappe Sittard-Strabeek (Valkenburg) 22 -> 25 km
24-09-2023

Wat een topdag was het vandaag. Wakker geworden na een heerlijke nacht (het was er echt muisstil) in het klooster. Ontbeten met 4 retraitegangers. Een eenvoudig ontbijt. Wat boterhammen, beleg, sapje, yoghurt en fruit. Niet overdadig maar voor elk wat wils. Precies zoals ik het in het klooster verwachtte. 
Gelukkig kwamen er geen ingewikkelde vragen over hoe ik in het geloof stond en wat ik dan als ongelovige dan in vredesnaam in het klooster deed. Wel een leuk gesprek over wat het Pieterpad me gebracht had. Mijn antwoord was dat ik gaandeweg meer in het hier en nu was gaan wandelen in plaats van bezig zijn met het einddoel en de dagen na de dag van vandaag. En dat ik hoopte dat ik dat ook in het echte leven toe zou kunnen passen. 

Met de auto reed ik naar station Valkenburg, om met de trein terug te keren naar Sittard om vervolgens weer naar Valkenburg te wandelen. Ik moest starten met wat extra kilometers om van het station naar het startpunt op de markt te komen. Onderweg daarnaartoe trof ik de wandelaar waar ik gisteren een stuk mee opliep. Samen gingen we van start, maar we lieten elkaar gauw los omdat mijn tempo wat hoger lag.

 

 
Ik liep weer terug langs het klooster, over de Kollumberg, waar de korenwolf (hamster) en zwijnen wonen. Beide niet gezien. 

De route werd afwisselend en prachtig!
Ik wilde een afwisselend landschap, na de saaiere etappes van gisteren en eergisteren, ik kreeg een afwisselend landschap.
Ik wilde heuvels, ik kreeg heuvels.
Ik hoopte op goede benen, ik liep als een zonnetje.
Ik wenste mooi wandelweer, ik kreeg een strakblauwe lucht.
Geen maisvelden meer. Wel velden vol met suikerbiet.

Veel diepe (door regen en erosie uitgesleten) zandpaden vandaag. Het akkerveld lag steeds op ooghoogte. 

Holleweg

Veel mensen op pad, gezellige gesprekjes gehad. Maar ook een mooie ontmoeting met een vrouw die vertelde dat ze voor het eerst, sinds haar man in juni was overleden, het rondje alleen liep, dat ze altijd samen liepen. Ik was de route kwijtgeraakt, en vroeg haar de weg en ze zei: ik loop wel even met je op, dan wijs ik je de weg. Zodoende had ze alle gelegenheid om haar hele verhaal te vertellen.

Bij kasteel Ter Borgh namen we afscheid. Ik was weer op de route en daar kon ik koffie (met likeur!) drinken en een plas doen. Het was intussen half 1... 3 uur na de start en pas mijn eerste stop... zo lekker liep ik!




Het pad ging hoog over de heuvels, maar dankzij de wandelingen in Zwitserland nam ik ze zonder moeite.

 
Onderweg mooie dorpjes (Nuth) met 'spekhuizen' en vakwerkhuizen.

 

Op een bepaald moment kwam ik de vrouw weer tegen met wie ik gisteren samen eindigde in Sittard, en samen hebben we weer een stuk opgelopen.

een populier uit 1972 stond er op een bordje bij. Mijn bouwjaar :-) 

Bij het eindpunt in Strabeek was geen busvervoer naar het station Valkenburg, dus ik moest nog een half uurtje doorbuffelen in de warme zon.

Ik had voor vanavond een wijnvat geboekt boven op de Cauwbergh. 

Kon mooi de tent die nog nat in de auto lag even drogen. 

En wat blijkt: mijn buurwijnvatbewoner is de man met wie ik vanmorgen de etappe begonnen was. Hij is samen met zijn buurvouw op pad. Zij fietst het Pieterpad. We hadden een leuke klik en samen hebben we vanavond pizza gegeten en wijn gedronken.

Mooiberg heette de wijn. Ik vond het toepasselijk. 

Natuurlijk weer op tijd naar bed om morgen weer vroeg op te kunnen voor de aller-allerlaatste etappe.
Ik kijk ernaar uit om het pad te votooien!

En het liedje van vandaag? 
Ik maak even een grote sprong van 24 september naar deze week. 
Ik zag in het filmhuis de film 'the unlikely pilgrimage of Harold Fry'. 
Het is, kortgezegd, een film over een man die besluit door heel Engeland te gaan wandelen om een oud collega op te zoeken die op korte termijn zal overlijden aan kanker. Zijn idee is, dat zolang hij loopt, dat zij op hem zal wachten en niet zal sterven. 
Ik heb de hele film óf met prikkende ogen gezeten, óf zitten huilen. 

De muziek in de film was van folkzanger Sam Lee. 
En de film raakte me en deed me zo ontzettend denken aan mijn Pieterpad. Daarom plaatst ik vandaag een liedje van Sam Lee uit deze film. 

En tip: het gelijknamige boek waar deze film dus een verfilming van is, is geschreven door Rachel Joyce.  En het leuke is: als dit boek je aanspreekt, dan zijn er nog twee delen te lezen. Over hetzelfde verhaal, maar dan geschreven uit de oogpunten de echtgenote van Harold, én die van de zieke oud-collega. 

Wil je mee zwijmelen? 
Plaats dan hier je link. 

 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter