Vorig weekend kwam mijn dochter en haar vriend weer terug thuis na een jaar Zwitserland. Een jaar lang hebben ze daar geleefd, gewerkt (zij) en gestudeerd (hij) en samen genoten van al het moois dat Bern en het land te bieden hadden.
Het liedje impliceert misschien dat het dat het een moeilijke periode was, maar dat was het niet hoor. Ik heb het nummer vooral gekozen vanwege de eerste regels, en omdat ik het nummer prachtig vind.
Ik ben heel trots op ze. Ze hebben het daar toch maar gefixt daar samen. Zo jong nog... en gewoon al zulke stappen samen durven zetten. Ze hebben er samen uit gehaald wat erin zat. Hobbels overwonnen. Keihard gewerkt. Maar ook genoten. En ik heb zelf af en toe mee mogen genieten in dat prachtige land!
Ik geniet ervan dat ze nu af en toe weer even bij mij aan tafel aanschuift, weer binnen kan wippen voor een bakkie, en dat ze gewoon in de buurt is op momenten dat ze even support nodig heeft. En dat we gewoon weer bijna iedere dag even kunnen knuffelen! Hoe zalig is dat!
Ik ga Sean Webster eens wat aandacht geven. Ik weet niet of hij ooit al een plekje had gekregen in de zwijmelrubriek, maar hij verdient het zéker!
Vorige week was ik op het Haags Beat Festival. Een leuk, klein opgezet festival, in het openluchttheater in het Zuiderpark. Veel artiesten gezien. Cesar en Rinus van The Earrings waren er. Erwin Java. Erik Mesi van Toontje lager. En nog veel meer waarvan de namen me even niet te binnen willen schieten. Ook jong haags talent kreeg een plek op het podium. Het optreden van Sean Webster was voor mij het beste optreden. Maar het mooiste was, toen alle artiesten samen op het podium kwamen en Radar Lover gingen spelen. Sean Webster (een engelsman) had geen idee, maar probeerde keihard de akkoorden mee te spelen. Hoe mooi om dan te zien hoe er dan gemusiceerd wordt op dat podium.
Maar het allermooiste was het slot. Heel het theater stond uit volle borst, O, O, Den Haag, mooie stad achter de duine..... te zingen.
Een festival dat voor volgend jaar weer in de agenda gaat! Haagse muziekfeestjes zijn altijd fijn!
Vandaag een korte zwijmel. Lekker geborreld vanavond met een vriendin. Een druk weekend voor de boeg. Zaterdag ga ik het Pieterpad met het Grenslandpad verbinden. Dan loop ik van Montfort naar Thorn, in Limburg. In de avond is er een voorstelling in een openlucht theater in Someren. Over de heks van Almen. Zondag ga ik naar het Haags Beat Festival, waar ik onder andere Erwin Java, Sean Webster en Ceasar Zuijderwijk ga zien. Dit alles natuurlijk met Kleine Tas! Dus geen tijd voor een lang verhaal.
Maar nog wel even tijd voor een korte zwijmel. Kijk nou dit filmpje van Nick Cave en PJ Harvey! Pure chemie toch? Zeer zwijmelwaardig.
Vandaag blik ik terug op de allerlaatste etappe van het Hildegard von Bingen Pelgrimspad, die ik in april met mijn vriendin Kleine Tas liep.
De laatste vakantiedag. Vandaag zijn we dan eindelijk écht bij de beentjes van Sint Hildegard aangekomen. Maar ook daar kwamen we niet zomaar. We begonnen de dag in Bingen met een rondleiding van een gids in de gewelven van de kelder van het klooster van Sint Hildegard, dat ooit op de Rupertsberg gebouwd was. De gids die ons een paar dagen geleden rondleidde in de kerk in Waldböckelheim had ons het telefoonnummer van deze mevrouw gegeven en gezegd dat we haar toch écht moesten bellen als we in Bingen zouden zijn. Zo gezegd, zo gedaan. Het was een gouden tip!
De keldergewelven, restanten van het oude klooster
Onze reputatie was ons al vooruitgesneld , de gids uit Waldböckelheim had haar al verteld dat er over een paar dagen 2 pelgrims zouden komen .
Van de ruïne van het klooster is niets meer bewaard gebleven. Alles is bij de aanleg van het treinspoor verdwenen. Behalve dan de gewelven van de kelder van het klooster. En onder die gewelven heeft een allerliefste dame ruim anderhalf uur verteld over Sint Hildegard in Bingen, en aan de overkant van de Rijn, waar ze een tweede klooster stichtte.
Uitzicht op de plek waar ooit het klooster stond
Zo moet het er toen uit hebben gezien, op de plek waar de Nahe in de Rijn stroomt
De gids kon ontzettend levendig vertellen. Ik had echt metersdik kippenvel toen we de kelders betraden en toen zij het verhaal van Hilly vertelde. Wát een sterke vrouw moet ze geweest zijn!
De gids liet bijvoorbeeld een kopie van een beschermbrief zien, waarmee Hildegard beschermd kon reizen.
Via een bezoek aan een kerk wandelden we naar de pont om naar Rüdesheim te varen. Daar boven op de berg, in Eibingen, heeft Hilly dus een tweede klooster gesticht.
Een toch nog weer lange wandeling door de wijnvelden, dit keer in korte mouwen in de zon, hoera!, met wederom flink klimmen, bracht ons bij het klooster. Vroeger heb ik dit stuk een paar keer gedaan in de stoeltjeslift, toen de kinderen nog klein waren. Leuk om dit stuk ook eens te wandelen!
Hoe het nou precies zat met in welke kerk nou de botjes waren, dat was niet helemaal duidelijk. Maar in het klooster moesten we sowieso zijn. Hand in hand liepen we de laatste meters van het pad naar de kerk. De kerk was prachtig. Het voelde echt als een bijzondere plek.
Bijna bij het klooster!
Maar daar lagen niet de beentjes.
Wél haalden we er de laatste stempel van onze Pelgrimspas. Ook een mooi moment. Voor de beentjes moesten we wat lager op de berg zijn. In het dorpje Eibingen zelf. Daar, bij de kerk, heeft oorspronkelijk het klooster gestaan en dáár liggen de beentjes van Sint Hildegard in een gouden schrijn.
zicht op Eibingen
De kerk was een onooglijke kerk. Sorry. Maar het leek haast de beentjes niet waardig.
Het was heel bijzonder om samen met Tas uiteindelijk voor de beentjes te staan.
We hadden ineens het échte einddoel van onze wandeling bereikt. Het zat erop. Het was volbracht. Het was klaar.
Toch vond ik het ook wel raar. In een vitrine hingen, als een soort troffeeën, nog andere skeletdelen van andere heiligen.
de 'troffeeënkast'
Het voelt niet goed voor mij, dat mensen dingen doen met delen van je lichaam, terwijl je er zelf geen zeggenschap meer over hebt. Zo ook het nekwerveltje van Hilly, dat kilometers verder in een kerk in Waldböckelheim ligt. En in Bingen kwamen we nog een ander botje van haar tegen in een kerk.
En toch was het bereiken van de beentjes ook een deel van het doel van het Pelgrimspad geworden.
Tas schreef nog een bedankje aan Hilly in een gastenboek dat bij Hilly lag. We brandden wat kaarsjes. En met een laatste groet aan de beentjes, en een bedankje voor de prachtige tocht, verlieten we de kerk en Sint Hildegard.
Het zat erop. Moe maar voldaan wandelden we terug naar de pont. Nog even de toerist uithangen en door de toeristische Drosselgasse langs de winkeltjes met kerstmeuk en souvenirsmeuk. Vanaf de pont was het nog een half uur lopen naar de Bahnhof in Bingen. We namen een tussenstop voor een laatste spaggetti-eis en een wafel. En toen we bij de auto waren, hadden we er toch weer 16 wandelkilometers op zitten.
En dan is, waar we zolang naartoe geleefd hebben, naartoe gewandeld hebben, ineens voorbij. Het was mooi, het was genieten, het was verdiepen, het was vriendschap, het was liefde, het was natuur, het was afzien, het was nat, het was kou, het was de voorjaarszon op je huid voelen, het was lachen, het was huilen, het was verwerken, het was shit achterlaten, het waren mooie ontmoetingen, het waren mooie verhalen, het was bewonderen, het was verwonderen, het was overwinnen, het was verrast worden. Het was ontzettend veel en ontzettend prachtig!
Kleine Tas... ik ben zo dankbaar dat ik dit met jou mocht doen!
En de muziek... Tja... ik ben niet zo van de klassieke muziek. Maar ik zou Hilly te weinig eer aan doen, als ik géén muziekstuk van haar zou plaatsen. Want ze was óók nog eens een componiste.
, de gids uit Waldböckelheim had haar al verteld dat er over een paar dagen 2 pelgrims zouden komen 
.
