je zal maar wat te verbergen hebben

Vandaag kreeg Mike een brief in de brievenbus, afkomstig van de de Rijksdienst voor het wegverkeer. Met de mededeling dat het kenteken van mijn Fiësta-tje op die en die dag tussen 15 en 16 uur gesignaleerd was op de Bezuidenhoudse weg in Den Haag.
Ja .... en ????????
Of hij mee wilde werken aan een onderzoek.

Dus Mike begint te denken..... die dag zat hij in Parijs.... wat the fuck moet Natasja in Den Haag, zomaar op een doordeweeksedag als ze eigenlijk bij de kindjes moet zijn als ik in Parijs zit?

Na twee keer denken was het hem toch wel duidelijk.... ik ben er langsgereden voor de begrafenis van Ger d'r zusje.... dus het verhaal klopt.

Maar stel..... Stél nou, dat ik toch niet helemaal eerlijk ben, en had gedacht.... die Mike, die zit ver weg in parijs, ik ga eens lekker buiten de deur (vul zelf maar in) bij mijn vriendje in Den Haag.... dan weet ik dus niet of ik glashard binnen een paar seconden zonder blozen een antwoord klaar had gehad. (Niet dat hij daar nou met mijn postmenopauzale libido angst voor moet hebben, maar dat is weer een ander verhaal).

Maar eigenlijk vind ik het wel een beetje ver gaan, qua inbreuk op mijn privacy.
Ik denk dat ik de enquete maar leuk ingevuld terug ga sturen:

Wat ging u doen op het adres waar u naar toe ging: werken, zakenbezoek, familiebezoek of anders, nl: voor een goeie beurt naar mijn buitenechtelijke relatie!

Hoe vaak maakt u deze rit gemiddeld: Meer dan vijf keer per week.

Nou ja... zo kan ik er nog wel vanalles smeuïgs bij verzinnen. Ik denk dat ik er vanavond eens even lekker voor ga zitten!

Dus mensen.... jullie zijn gewaarschuwd. Ook op de weg is big brother you aan het watchen!Wat deed u op het adres waar u vandaan kwam: net een punt achter de relatie gezet omdat er toch al vermoeden was van overspel, dat bij het sturen van uw brief dus bij dezen bij mijn ex bevestigd is!

exit rugzak

Het is precies zo gegaan als we verwachten. De adviescommissie heeft een negatief advies gegeven aan de indicatiecommissie. En de indicatiecommissie heeft dat advies opgevolgd. Voor wie het hier al niet meer kan volgen: Jip krijgt geen rugzak.
Het is afgewezen op de twee laatste punten die in de zitting naar voren werden gebracht. Dit waren dus 2 nieuwe punten, waar M.ike en ik ons niet op hadden kunnen voorbereiden, en waar we dus geen duidelijk antwoord op konden geven. In de auto op weg naar huis zeiden we nog tegen elkaar dat we dit, omdat het nieuwe informatie was, onmiddelijk van tafel hadden moeten vegen, en voorspelden we al dat dit ons de kop zou kosten.... maar ja.... achteraf kijk je een paard in zijn kont.
En wat ik ook voorspelde... ik mailde het van de week nog naar een vriendin..... dat het er wel op uit zou draaien dat we niet vanzelf antwoord zouden krijgen en dat ze ons zouden vergeten te berichten. Ook daar zat ik juist. Vandaag heeft M.ike gebeld, wat het besluit nu was en het antwoord was : Goh..... heeft u daar nog geen bericht van gehad? Dat was anders 16 oktober al bekend hoor!!!! Grrrrrrrrr.... Ik ben best een beetje boos.
Nu kunnen we 3 dingen doen. Of in beroep gaan bij de rechter, of ons er bij neerleggen, of over een half jaar de rugzak opnieuw aanvragen.
Eerst maar eens op school gaan praten en zijn rapport afwachten.
(En ik ga er maar niet over nadenken hoeveel uurtjes RT (= bijles) Jip had kunnen krijgen van al het geld dat nu besteed is aan allerlei commissies die hier wat van moeten vinden. )

de rijdende rechter

Vandaag hebben we dus de hoorzitting gehad, over Jips rugzakje.
 Qua sfeer deed het me nog het meeste aan de rijdende rechter denken :-d.
2 partijen, en ieder mocht zijn zegje doen en over de uitslag gaan ze zich beraden :s.
Ik heb wel het gevoel dat ik alles heb kunnen zeggen wat ik wilde zeggen. Ik heb daarbij heel veel aan de gesprekken gehad die ik op school nog heb gevoerd afgelopen week. Ik was ook blij dat M.ike erbij was.
Ik vond het wel jammer dat er niemand van school mee was.
De man van de indicatiecommissie, die dus de partij vertegenwoordigde die het afgewezen had, merkte als laatste op dat hij niet kon terugvinden op welke manier de school expertise of budget van het SBO in Bergen op Zoom verkregen had voor de hulp voor Jip.
Ik had daar geen antwoord op. Bij navraag op school bleek dat dit per regio anders geregeld is, en dat hier tussen SBO en de school van Jarno geen afspraken over zijn. Het was ook voor het eerst dat ik erover hoorde. Had ik iemand van school bij me gehad, dan hij hierop verweer kunnen geven. Nu lijkt het net alsof ze daar nog een stukje hebben laten liggen. Dit is (bedacht ik me achteraf) ook een vraag geweest die mij niet eerder gesteld was, en ik heb me daar dus ook niet op voor kunnen bereiden. Maar ja, achteraf, toen we naar huis reden, bedachten we pas dat we dat direct hadden moeten zeggen. (En achteraf kijk je een paard in zijn kont :-p )
Over 3 dagen vergadert het BAC (de bezaaradviescomissie, die ons dus uitgenodigd had voor de zitting) en geven ze weer een advies aan de indicatie commissie. Zij kunnen dat advies volgen of naast zich neerleggen. Wij krijgen dan weer antwoord op 16 oktober, en als ze dat niet redden op 11 november.
Nou, ik hoop dat jullie het nog kunnen volgens met alle partijen, tegenpartijen, commissies en afkortingen.
Ik ken inmiddels een dossier van 5 centimeter dik per pagina uit mijn hoofd....
Wordt vervolgd...

Twijfel

Twijfel

Soms gaat het heel moeizaam
Loopt er weer van alles mis
En is het duidelijk merkbaar
Dat hij toch echt heel anders is

Soms gedraagt hij zich voorbeeldig
Is hij aardig en sociaal
Dan slaat direct de twijfel toe
Overdrijven we het allemaal?

Is het niet gewoon een fase?
Of de leeftijd of zoiets?
Zijn we wel verstandig bezig?
Of mankeert hij misschien niets?

Ik weet wel dat hij anders is
Maar mijn hart wil er niet aan
Hoe zeker ik het soms ook weet
De twijfel blijft bestaan

Uit: Storm in mijn hoofd van Arwin Wels

Dit gedichtje las ik ooit, toen we in de beginfase stonden van de malle molen van onderzoeken bij Jip. Ik had toen nog het naïeve idee dat, met het stellen van een diagnose, de problemen voor ons opgelost zouden worden. Dat alle instanties ons handvaten zouden geven om Jip de begeleiding te geven die hij nodig heeft. Deels is dat ook zo geweest. Maar voor een groot deel heb ik toch wel heel veel hulp gemist.
De diagnose kwam er: Een stoornis in het autistisch spectrum. Om specifieker te zijn: PDD/NOS. Oftewel: Pervasive Development Disorder / Not Otherwise Specified.

In gewoon nederlands houdt dat in dat het een Pervasive ontwikkelingsstoornis is / niet anders omschreven. De betekenis van pervasief is dan weer: Diep indringend, in alle lagen van de hersenen, dus niet alleen op het gebied van leren, maar ook sociaal, emotioneel, etc, etc,. En niet anders omschreven wil dan weer eigenlijk zeggen dat volgens de DSM IV, hét handboek waar alle psychische ziektes in staan omschreven, dat deze stoornis niet onder te brengen is bij andere ziektes. Ik vertaal dat dan maar voor mezelf als alles wat ze nog vinden buiten de bestaande diagnoses en wat ze onder geen een noemer thuis kunnen brengen dat brengen ze dan maar onder onder de noemer NOS.

En als ik nou heel kort moet uitleggen hoe het zit met Ji[, dan hou ik het voor het gemak op een vorm van autisme.

Ik had gedacht dat de twijfel die spreekt uit het gedichtje ook nooit meer van toepassing zou hoeven zijn. Immers, er is een diagnose, hij zit op een goede school, we leven in Nederland, een land waar de hulpverlening centraal staat…. En toch slaat nu de twijfel weer toe.

Oké, ik zie zelf ook wel wat er aan de hand is. En ik zie zelf ook de verschillen tussen Jip en de kinderen uit de klas. Ik zie hoe hard hij moet werken op school, en hoe hard wij met hem mee moeten werken. Ik zie de onmacht bij Jip om zijn emoties te kunnen benoemen en te reguleren. Ik zie de angst, voor onbekende dingen, voor onoverzichtelijke situaties. Ik zie de moeite die het hem kost om in de klas mee te kunnen draaien met het sociale gebeuren. Ik zie zoveel. En anderen zien het ook. Luisterend naar je eigen gevoel, je eigen inzicht en op advies van ‘die anderen’ heb ik dan ook extra hulp aangevraagd. We konden kiezen: Speciaal onderwijs, of finaciele hulp voor de school, om Jip extra begeleiding te kunnen geven; een rugzak. Dat laatste daar hebben we voor gekozen.

Tussen de eerste hulpvraag van school en vandaag zit een periode van bijna 2 jaar. Wachtlijsten, rapportages die geschreven moeten worden, commissies die zich erover buigen. En uiteindelijk hebben we dan het bericht gekregen dat Jip niet in aanmerking komt voor de rugzak. Ik heb daartegen uiteraard een bezwaarbrief geschreven. En nu zijn we uitgenodigd om een hoorzitting bij te wonen bij de Bezwaar Advies Commissie te Utrecht. Dan wordt de casus Jip nogmaals besproken en mag ik, eventueel met hulp van een deskundige (wie????)  ook nog mijn zegje doen. Van alle duizenden leerlingen die inmiddels de school hebben gepasseerd, ben ik de eerste bij wie dit gebeurd. Heb ik weer…..

En dan slaat weer de twijfel toe….

Soms gaat het heel moeizaam
Loopt er weer van alles mis
En is het duidelijk merkbaar
Dat hij toch echt heel anders is

Soms gedraagt hij zich voorbeeldig
Is hij aardig en sociaal
Dan slaat direct de twijfel toe
Overdrijven we het allemaal?

Overdrijven we het niet allemaal??????

Misschien wel… er zijn immers zo ontzettend veel kinderen die vanalles toegekend krijgen. Soms ook op basis van minder, als ik het zo zeggen mag. Dus als ik dan om iets vraag, en ik krijg het niet, dan zal ik het wel óf verkeerd verwoorden, óf verkeerd zien. Maar ik zie dus ook dat Jip het zo niet gaat redden. Of is dat dan weer de moederlijke bezorgdheid? En waarom staan als die hulpverleners niet gewoon klaar om mij de weg te wijzen in hulpverlenerland? Waarom moet ik zelf in het bos de bomen vinden? Waarom moet ik steeds maar weer mensen ervan overtuigen dat ik dit niet voor de lol doe, maar omdat ik vind dat mijn kind de juiste kansen moet krijgen? Waarom moet ik steeds maar weer uitleggen dat ik wil voorkomen dat hij vastloopt? Of krijg ik soms de hulp niet omdat ik te bescheiden ben. Of, net zoals ik vroeger niet voor mezelf op kon komen, omdat ik nu ook niet genoeg voor Jips belang opkom? Dat ik niet genoeg vecht voor mijn kind. Of is het woud van hulpverleners zo dicht dat ik gewoon door de bomen het bos niet zie, en maar steeds de verkeerde wegen bewandel? Ik weet het niet… het zal wel een combinatie zijn van…..

We gaan ons dus maar voorbereiden op 5 oktober. Dat is kort.
En daarna? Daarna zien we wel weer verder. Als dit het niet wordt, dan vinden we vast wel wat anders in het woud van de hulpverlenende instanties.

Vakantietip: Hotel Dijkzicht!

Jongens, mochten jullie binnenkort eens denken: Ik zoek een leuk verblijf, niet ver weg, maar ook niet te dichtbij, op een leuke plek waar vanalles te doen en te beleven is, voor niet te veel geld en toch niet te shabby… dan heb ik voor jullie een tip. Ga naar hotel Dijkzicht. Gelegen in het mooie Rotterdam, op een toplocatie aan de Maas, uitzicht over de havens en voorbijvarende bootjes, met topmusea als het Booijmans van Beuningen en de Kunsthal en niet te vergeten de Euromast (dé meest onderschatte topattractie van Rotterdam) op loopafstand.

Op het eerste gezicht doet het gebouw een beetje massaal aan, maar doordat het gebouw is verdeeld in verschillende afdelingen behoudt de plek zelf toch zijn intimiteit.

Bij aankomst werden we verwelkomd door een lieve gastvrouw en kregen we direct een kamer voor 2 personen toegewezen. Dat was wel een klein minpuntje, dat ik geen 1-persoonskamer had, maar daar viel gelukkig over te praten en mijn wensen voor een privé kamer werden direct ingewilligd. TV en ook telefoon waren op de kamer aanwezig. ( min-puntje: geen toegang tot internet.) Vrijwel direct na binnenkomst werd er op de kamer een zalmschotel voor 2 personen geserveerd. De rest van de middag bestond het vertier uit luieren, lezen en kijken naar het prachtige uitzicht vanaf 10 hoog over de havens van Rotterdam en naar de bootjes die het sluisje in de diepte beneden passeerden. Na een eenvoudige maaltijd, op de kamer geleverd door de roomservice, bestond avondvertier uit een romantische wandeling door het museumpark. Tot het tijd was om te gaan slapen kwam er regelmatig een aardige dame van de roomservice, keurig gekleed in een wit uniformpje, vragen of alles naar wens was.

Desgewenst wilden ze me ook wel iets lekkers geven om te gaan slapen, maar de sfeer was zo ontspannen dat dat niet eens nodig was.

Helaas… uitslapen was er niet bij, om 7 uur kwam een aardige dame me wekken, en raar maar waar, na het douchen kreeg ik een pil aangeboden waar ik wel zó ontzettend lekker stoned van werd. Veel heb ik niet meer meegekregen van de rest van de dag. Ik ben een paar keer in een bed van de ene etage naar een andere gereden, en de rest van de dag heb ik lekker liggen trippen in mijn bed. Ik vermoed zelfs dat ik pure alcohol heb gekregen, niet gewoon uit een glaasje, of via een trechter, maar letterlijk via het infuus. Er stond op het zakje Nacl 0,9 % en ik vermoed dat dat staat voor Normaalwaarde AlCohoL. Met andere woorden: ze wilden vast het promillage van mijn bloed op 0,9 houden. Ik ben er van overtuigd het goedkope illegaal gestookte rommel uit het oostblok was waar bij het %-tje een nulletje op het zakje was weggevallen is. Helaas, op een bepaald ogenblik vonden ze het wel weer genoeg, en werd ik ontkoppeld van het infuus. Maar op dat moment stond er naast mijn maaltijd, die weer geserveerd werd op bed, een kwartetje aan pilletjes voor me klaar. Toen ik weer bij positieven was, kwam Mike om me weer mee te nemen naar huis. Ik bedankte de dames hartelijk voor het aangename verblijf en de goed zorgen en ben zonder dat er een rekening volgde, nog lichtelijk zwevend aan Mikes arm de deur uit gegaan.

Blijft voor velen van jullie natuurlijk de vraag: Rotturdam??? Waarlègdattan?

En dan nu de serieuzere berichten waar jullie nattuurlijk allemaal op zitten te wachten:

De operatie is prima verlopen.. Volgens het plan zijn de eierstokken en eileiders middels een kijkoperatie verwijderd. De arts wist me te vertellen dat er op het oog geen afwijkingen te zien waren. En dat is al heel positief. Er volgt nog een uitslag van de kweek van de eierstokken en het spoelwater. Dat duurt nu nog een dag of 10. Maar daar heb ik alle vertrouwen in dat dat goed gaat zijn. Gisteren heb ik meer last van pijn gehad dan ik van te voren had ingeschat, ik voelde me moe, was mopperig, kortom, ik had het allemaal een beetje onderschat. Vandaag voelt als de wonderbaarlijke wederopstanding. De pijn in mijn schouders ( dat hoort bij een kijkoperatie, ze blazen lucht in de buik, om goed te kunnen kijken, en dat zoekt het hoogste punt op) is nagenoeg verdwenen. De buikspieren krijgen hun oorspronkelijke vorm weer terug, dus ook die pijn verdwijnt langzaam. Van opvliegers heb ik nog geen last gehad! Ik heb 4 kleine sneetjes, waarvan 1 in mijn navel, dus ook dat droogt vast goed op :-)

En het allerfijnste is, dat ik voor het eerst sinds tijden weer durf te geloven dat ik gewoon 100 jaar kan worden!