Grenada

Ons favoriete italiaanse restaurantje op ons duitse vakantie adres wordt al 20 jaar lang tijdens onze vakantie meerdere malen per week bezocht. ' Ala Fontana' heet het restaurantje. Of op zijn hollands: bij 't pumpke. (Zie foto boven mijn blog. )

We hebben allemaal ons favoriete gerecht. Ik bestel vaak, onder het mom van minder is meer, de pizza rustica met een salade. Pizza met tomatensaus, knoflook, kaas en olie. Simpel, maar lekker.
Mr. C. gaat, onder het mom van meer is zeker niet minder,  voor de 'turf en surf': Pizza met salami, tonijn én een spiegeleitje erop. Brrrr....
Soms, als de club erg groot is, maakt de kok een verrassingsgerecht, en krijgen we een eigen zaaltje waar we heerlijk rustig (ik vrees dat hier moet staan: rustig voor de andere gasten) van al het lekkers kunnen genieten.

Dit jaar werden we door de kok en zijn vrouw, op hun enige vrije dag in de week, bij hun uitgenodigd voor een maaltijd op hun terras. Het werd een avond om nooit te vergeten!

Speciale Calabrese streekgerechten, glazen wijn die zich vanzelf weer leken te vullen, huisgestookte Limoncello Crema.... de druiventrossen boven het terras, de warme temperatuur, de lieve mensen om ons heen, de eigenaresse die haar zoon onverwacht op bezoek had en die je letterlijk van liefde zag overstromen.... alles klopte (bijna).

Had ik al verteld dat ik had gezien dat ze een hele leuke hulp in de keuken hadden?

De leuke keukenhulp haalde zijn gitaar erbij en begon samen met de kok italiaanse smartlappen te zingen. Je weet wel, van die liedjes met een heel makkelijk la-la-la-la refreintje, die we allemaal, zowel in het Duits als in het Nederlands mee konden zingen.

De avond is nu al legendarisch.

Alles klopte aan deze avond, behalve de afwezigheid van Mr.C. Hij was met zijn zus naar een kliniek ergens in het zuiden des Duitslands.

Mochten de filmpjes nog online komen, dan zal ik ze zeker plaasten. Dan kunnen jullie bekijken hoe Mr.C. achteraf kon zien hoe mijn zus en ik letterlijk in katzwijm vallen als de italiaanse keukenhulp de eerste accoorden op zijn gitaar aanslaat (oeh.... en dan ook nog eens één van mijn mooiste nummers allertijden... wish you where here, van Pink Floyd).

Veel te vroeg werden de kinderen moe. Veel te vroeg vonden de buurtgenoten dat het nu wel een stukje zachter kon.




Mijn Duits was te slecht om op het einde van de avond te kunnen verwoorden hoe dankbaar ik was voor deze Bertolli-avond-aan-de-Rijn. Wat ik er nog wel van mee kreeg was dat de leuke keukenhulp met de gitaar mij te oud vond om met me te joggen (Hmpffff..... loop je nog een blauwtje ook, op zo'n mooie avond).

Bij het afscheid zeiden mijn zus en ik tegen de mooie keukenhulp dat we hoopten dat hij en zijn gitaar er volgend jaar ook weer zouden zijn. Hij wist het nog niet, zei hij, hij vertrok na de zomer naar Grenada. Komt goed uit, zeiden mijn zus en ik in koor, wij gaan volgend jaar ook op vakantie naar Grenada.

Zucht....